Istnieją ludzie, z którymi żyć niełatwo, ale których opuścić nie sposób.

Rzecz ma się przecież tak, że od chwili zaniku bezpośredniej bytowej ufności, która niegdyś wypływała z faktu włączenia się w zastany całościowy porządek, chcę rzec porządek o piętnie sakralnym, o określonej intencjonalności wobec prawd objawionych... że od chwili zaniku tej ufności i powstania nowoczesnego społeczeństwa nasz stosunek do ludzi i rzeczy stał się niesłychanie pośredni i skomplikowany i nie istnieje już nic prócz problematyczności i niepewności, tak że projekcja ku prawdzie grozi rezygnacją i rozpaczą. [s. 162]

Choć przez rok naszej rozłąki nie stał się inny, to jednak stał się w tym okresie w jeszcze większym stopniu samym sobą. [s. 206]

Z chwilą, gdy kultura odpadła od kultu, sama siebie kultem czyniąc, jest już tylko odpadkiem i cały świat jest nią po upływie zaledwie pięciuset lat tak zmęczony i przesycony, jakby ją, salve venia, kotłami wyżerał... [s. 319]

- Wiedzcież tedy (...), wy dobrzy a nabożni (...), żem ze wszystkim od dwudziestego i pierwszego roku mego żywota szatanowi poślubiony, a świadomy wszelkiej tej rzeczy, z rozmyślnej odwagi, pychy a zuchwałości, jako że sławę chciałem na tym świecie pozyskać, zawarłem z nim pakt i umowę, tak że wszystko, czegom dokonał w tych dwudziestu i czterech latach (...), z jego tylko pomocą dokonane zostało (...). Takem sobie bowiem zamyślił: kto by w kręgle grać chciał, ustawić je wpierw musi, a tymi dniami szatana przyzywać, żaden bowiem krom niego ku wielkim przedsięwzięciom a dziełom sposobny nie jest (...).

Rola człowieka zaufanego jest zawsze i przyjemna, i bolesna zarazem, odgrywa się ją bowiem zawsze zakładając, że się samemu nie wchodzi w rachubę.

Dane dotyczące natury wszechświata są jedynie otępiającym bombardowaniem naszej inteligencji za pomocą liczb, opatrzonych niczym kometa ogonem dwóch tuzinów zer i w dodatku udających, ze mają coś wspólnego z wymiernością i rozsądkiem.

Nazywam się dr phil. Serenus Zeitblom. Sam sobie wyrzucam dziwaczne opóźnienie w oddaniu tej wizytówki, ale jak to się czasem zdarza, literacki tok moich wynurzeń uporczywie mi w tym aż do tej chwili przeszkadzał.

Niektórzy ludzie nie powinni mówić o wolności, rozumie, humanitaryzmie, po prostu dlatego, żeby tych pojęć nie brukać.

Ludzie, którzy czują się poniżeni, niedocenieni, a obdarzeni są przy tym szlachetnym wyglądem zewnętrznym, często szukają satysfakcji w poczuciu wyższości rasowej.

Brutalne i niepokojące proroctwo tej książki zawierało się istotnie w tym, że popularne, a raczej odpowiadające masom mity będą odtąd motorem ruchu politycznego: bajki, obłędne fikcje, czcze wymysły, które mogą nie mieć absolutnie nic wspólnego z prawdą, rozsądkiem czy nauką, a jednak stać się twórczą siłą warunkującą życie i historię i tym samym okazać się dynamiczną rzeczywistością.