Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla niektórych samotność nie jest sytuacją, w jaką popadli, lecz cechą ich charakteru.

Człowiek pragnie być kochany. Z braku miłości - chociaż podziwiany, z braku podziwu pragnie wzbudzać strach, a jeżeli nie osiągnie nawet tego, to pragnie wzbudzać chociaż wstręt i pogardę, chce poruszać ludzkie uczucia. Dusza wzdraga się przed próżnią, chce kontaktu za wszelką cenę.

Nie zapisuję tu wszystkich myśli. Rzadko zapisuję myśl, która przychodzi do mnie po raz pierwszy. Czekam, żeby zobaczyć, czy przyjdzie znowu.

Księżyc, który właśnie wypełza zza wieży kościelnej ma nieszczęśliwe oblicze. Jego rysy wydają się zniekształcone, rozmazane, wyżarte i niewypowiedzianie cierpiące. Biedaku, dlaczego tam sterczysz? Czyżbyś został skazany za fałszerstwo – za podrabianie słonecznego światła?

(…) ciągle odczuwam potrzebę otaczania się ludźmi – obcymi ludźmi, których nie znam i z którymi nie muszę rozmawiać.

Duchy starych poetów w rynnie się zbłąkały i kwilą smutnym jękiem szarugi wichurnej". Baudelaire miał szczęście, że nie słyszał, jak to brzmi po szwedzku. Przeklęty ten nasz język. słowa włażą sobie na odciski i spychają się do rynsztoka. Wszystko jest takie dosłowne i surowe. Żadnych półtonów, żadnych delikatnych sugestii i wyobrażeń. Język tak ukształtowany, że nie da się z niego wykorzenić plebejskiej skłonności do zachwaszczania wszystkiego prawdą.

Nie, nie istnieje takie marzenie o szczęściu, które nie godziłoby w nas samych.

księżyc jest dla młodych obietnicą tego wszystkiego niesamowitego, co ich czeka, dla starszych zaś znakiem, że obietnica zawiodła, wspomnieniem wszystkiego, co prysło i co się nie udało ...

I te ich maski! Wszyscy oni zakładają maski. Jest to w dodatku ich największa zaleta. Nie życzyłbym sobie oglądać ich bez masek. A i ja sam też nie chciałbym się pokazać bez swojej! W każdym razie nie im!

Nic tak nie pomniejsza człowieka i nie spycha go w dół, jak świadomość, że nie jest kochany.