Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Życie to ciągłe cierpienie - odparła matka. - Ktokolwiek twierdzi inaczej, z pewnością coś sprzedaje.

W tym momencie Edith zamknęła książkę. Spojrzała na mnie i oznajmiła:
-Życie nie jest sprawiedliwe, Billy. Choć mówimy tak naszym dzieciom, to jedna najgorszych rzeczy, jaką możemy zrobić. To kłamstwo, i w dodatku okrutne. Życie nie jest sprawiedliwe, nigdy nie było i nigdy nie będzie.

(To było już po wynalezieniu podatków, jak zresztą wszystko na świecie. Podatki istniały nawet przed gulaszem.).

Witaj. Nazywam się Inigo Montoya. Zabiłeś mego ojca. Gotuj się na śmierć.

- Nie zachwyca mnie konieczność zabicia dziewczyny – upierał się Hiszpan.
– Bóg robi to bez przerwy. Jeśli jemu to nie przeszkadza, nie powinno przeszkadzać i tobie.

W tej najbardziej bohaterskiej chwili swego życia Fezzik świetnie wiedział, co nade wszystko pragnie zrobić: włożyć do ust kciuk i ssać go do śmierci.

(...) świadomość, że nieważne, jak bardzo jest źle, to gorzej już być nie może, niesie ze sobą pewną otuchę.

Lecz mój umysł przypomina dobre wino – nagłe wzruszenia mu nie służą.

Próbujesz porwać coś, co uczciwie ukradłem. Uważam, że to postępowanie niegodne dżentelmena.

- DLACZEGO NIE?
- Ponieważ, przyjacielu Yeste, jesteś bardzo sławny i bardzo bogaty - zasłużenie, bo robisz wspaniałe szpady. Ale musisz też robić je dla każdego durnia, który ci się napatoczy. Ja zaś jestem biedny i poza tobą i Inigiem nikt o mnie nie słyszał, ale też nie muszę znosić głupców.

Nowi doktorzy uzgodnili, że zastosują pewne znane i wypróbowane lekarstwa i po niecałych czterdziestu ośmiu godzinach od ich przybycia król Lotharon nie żył.

- Sądzisz zatem, że to pułapka - wtrącił hrabia
- Zawsze przypuszczam, że coś jest pułapką, póki nie znajdę dowodów, które by temu zaprzeczyły, Humperdick - Dlatego jeszcze żyję.

- Coś przede mną ukrywasz.
Nic nie doprowadza mnie do większego szału niż te słowa w ustach Helen. Ponieważ, widzicie, ona oskarża mnie, że coś ukrywam tylko wtedy, kiedy istotnie coś ukrywam.