Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pro­ces był spek­ta­klem, far­są, po­ka­zem ża­ło­sne­go spo­so­bu do­cho­dze­nia praw­dy. Ale jak się szyb­ko prze­ko­na­łem, praw­da nie była naj­waż­niej­sza. Może kie­dyś roz­pra­wa są­do­wa słu­ży­ła usta­le­niu i za­pre­zen­to­wa­niu fak­tów, szu­ka­niu praw­dy i wy­mie­rza­niu spra­wie­dli­wo­ści. Dzi­siej­sza roz­pra­wa to kon­kurs – za­wo­dy, w któ­rych jed­na stro­na wy­gry­wa, dru­ga prze­gry­wa. Obie z góry za­kła­da­ją, że opo­nen­ci będą na­gi­na­li prze­pi­sy i kła­ma­li, przez co żad­na ze stron nie gra uczci­wie. W tej bi­ja­ty­ce gi­nie praw­da.

Rozumie pani, że będę musiał to sprawdzić. Pojechać do ośrodka
odwykowego, porozmawiać z ludźmi, uzyskać od nich oświadczenia
pod przysięgą i tak dalej. Federalni się nie poddadzą, póki nasza teczka
z dowodami nie spęcznieje na tyle, żebyśmy mogli dać im nią po łbie.
Potrzeba mi na to następnych dwudziestu pięciu tysięcy dolarów.