Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czterdzieści milionów ludzi co wieczór włącza telewizor, żeby ktoś im powiedział, co myślą.

Tym, co wyróżnia arystokratów, jest nie tyle brak uczuć, ile niechęć do ich wyrażania. Naturalnie nie postrzegają tego jako wady, a publiczne przejawy cudzych uczuć uważają za dziwactwo.

Istnieją domy do tego stopnia przesiąknięte osobowością ludzi, którzy je zbudowali, zapachem życia, które toczyło się tu przedtem, że gość czuje się jak coś pośredniego między włamywaczem a duchem, jak natrętny podglądacz cudzych sekretów.

Nie po raz pierwszy uderzyło ją, jak niesłychanie tyranizują nas osoby niewyrobione towarzysko. Jak wiele sił i środków wydatkujemy, podtrzymując ospałą, żudną i nudną konwersację tylko p[o to, by oszczędzić jakiemuś tępakowi poczucia, że jest wyprany z wdzięku i manier.Ironia polega na tym, że tacy ludzie pozostają całkowicie nieświadomi swoich wad.

Zrozumiał, że jakkolwiek jest nieodpowiednia, jakkolwiek ograniczona emocjonalnie, jakiekolwiek są jej pobudki, to on, Charles Broughton, nie weźmie na siebie odpowiedzialności za jej nieszczęście.

Anglicy - tak się składa, że dotyczy to chyba wszystkich klas społecznych - są wręcz uzależnieni od ekskluzywności. Wystarczy zostawić trzech Anglików w jednym pokoju, a zaraz wymyślą regułę, żeby czwarty nie mógł się do nich przyłączyć.

Bywa, że pary małżeńskie, które nie rozmawiają ze sobą z braku czasu, nigdy nie odkrywają, jak niewiele mają ze sobą wspólnego; i odwrotnie, częste przebywanie razem na ogół kończy się rozwidem...

Każdy zasługuje na kilka chwil, kiedy życie wydaje mu się doskonałe.

Rzeczywiście, wspomniałem już, że odznaczał się zdumiewającą urodą, jednak, ujmując rzecz metaforycznie, w jego przypadku zwiastun był lepszy od samego filmu.

Zawsze mi się wydawało, że jeśli człowiek dość wcześnie jasno uzmysłowi sobie, czego naprawdę w życiu pragnie, to ma spore szanse uniknąć rzekomo nieuchrinnej choroby współczesności, zwanej kryzysem wieku średniego.

Angielskie klasy wyższe cechuje głęboka, podświadoma potrzeba, by za pomocą artefaktów podkreślać, jak bardzo różnią się od reszty społeczeństwa. Nie ma dla nich rzeczy bardziej przygnębiającej (i mniej przekonującej) od sytuacji, gdy roszczenia do rangi, kondycji, pochodzenia i genealogii są pozbawione należytej oprawy, rekwizytów i towarzystwa.

Czyjeś rozczarowanie darami losu zawsze sprawia nam pewną przyjemność.

Oczywiście istnieje wiele atrakcyjnych osób, które nie są piękne, zdarzają się również straszliwie nudne piękności; ponadto w przypadku ludzi młodych uroda bywa bardzo niebezpieczna, gdyż dzieki niej zycie wydaje się zwodniczo proste.

Ludzie głupi mogą być bardzo skomplikowani emocjonalnie, podobnie jak ludzie bystrzy bywają niezdolni do poważniejszych przeżyć.