Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma zła i nie ma dobra. Każdy stworzony i utrzymywany przez ludzi system prowadzi ich do poddaństwa, a każde poddaństwo do niewoli i upadku całej rzeszy. Zniewoleni ludzie żyją w każdym pokoleniu. Poddani pozornej wolności zachwycają się światem. Mają przywódców bogaci i biedni. Niszczą siebie wzajemnie. Umierają ze starości.

Sześć lat to nie jest czas na mądrość. Dziecko bez Ojca. Wzrastał i poznawał świat, w którym prawo i dawny ład zostały pogrzebane. Duch ukryty w nim zawarł pamięć, której poznanie dawało władze nad światem ludzi i kel el. Była to wiedza prowadząca do głębi stworzenia, której żadna nauka nigdy nie pozna.

Wszystko, co uczynione z woli człowieka ma miejsce i za jego sprawą powstaje. Nie ma innej siły nad tą, którą sam byt człowieka wyzwala, aby się na powrót niszczyć. Skrywają się w nim potęgi pradawne, które wyzwalać w swej mocy potrafi.
A prowadzi go moc tajemna i siła słowa. Za dnia i w nocy. W cieniu Wielkiego Babilonu, upadku Tyru i kraju czerwonej ziemi zapłonie koniec człowieka.
Naznaczony pochodnią pomordowanych i wyrzuconych z domów.
I naród wybrany po tysiącleciach powstanie. Ziemię znaczyć będzie krew braci przelana na chwałę tego, który wzniósł Jeremiasza i przeklął słowa pradawne, które otrzymał w darze od Uziela.
A kiedy nadejdzie nie uczyni proroctwa, ni znaku na niebie i ziemi. Zwyczajny przemierzy świat, aby przekonać się o dawnej potędze. Wśród bram ludzkiej natury stanie się ludziom podobny i popadnie w upadek, jak oni.

Duch ludzi wyrwanych niegdyś z Edenu, wygnanych z nieboskłonu i rozpędzonych po ziemi, która trwa w swym cyklu już trzeci raz nie może się zebrać i odnaleźć. Z drugiej jednak strony, jeżeli człowiek nie zapomni o przeszłości obudzi się w marze życia, jęcząc i upadając bez końca, aż do granic własnej wytrzymałości. Zagubiony nie znajdzie na ziemi szczęścia. Samotnie może oszaleć albo próbować wprowadzania zmian. Jakkolwiek by nie żył, jego wychowanie i tradycja zabiją w nim resztki inności.

Dorośli ludzie z dzieciństwa zapamiętali najbardziej, towarzyszące im poczucie samotności i oderwania od tysięcy wrażeń, po które chce sięgnąć ich myśl, ale nie może sobie przypomnieć. Trwa to niedługą chwilę. Człowiek zastanawia się wtedy czy jest sam we wszystkim? Objawiająca się świadomość samego siebie to efekt posiadania wcześniejszej pamięci duszy. Człowiek jednak nie rozpoznaje dobrze tych myśli, gasi pojawiające się w nim odczucia. Gubi się w tym, bo rzecz stanowiąca o nienaturalnej kolei rzeczy musi zostać najzwyczajniej zapomniana lub zagłuszona codziennością.