Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[…] całkowita liczba gwiazd we wszechświecie jest większa niż liczba ziaren piasku na wszystkich plażach Ziemi.

Kosmos jest tym wszystkim, co jest, kiedykolwiek było lub kiedykolwiek będzie.

Kiedy spoglądamy na Ziemię z przestrzeni kosmicznej, granice państw są niewidoczne. Raczej trudno jest podtrzymać fanatyczny szowinizm, etniczny, religijny czy narodowy, widząc, jak niknie w oddali delikatny, niebieski sierp naszej planety, aż staje się w końcu niepozornym punkcikiem światła na tle bastionu gwiazd. Podróże kształcą.

Zahipnotyzowani wzajemną nieufnością, niemal wcale nieprzejęci losem gatunku i planety przygotowujemy się na śmierć. To, co robimy, jest tak przerażające, że staramy się o tym nie myśleć zbyt wiele; a skoro się nad czymś nie zastanawiamy, to jest mało prawdopodobne, byśmy zdołali z tego wybrnąć.

Jestem zbiorem wody, wapnia i molekuł organicznych zwanym Carlem Saganem. Inni są zbiorami niemal identycznych cząsteczek o różnych etykietach zbiorczych. Ale czy to wszystko? Czy poza cząsteczkami nie ma już nic więcej? Niektórzy uznają ten pogląd za uwłaszczający ludzkiej godności. Jeśli o mnie chodzi, to uważam za budujące, że nasz wszechświat dozwala na ewolucję molekularnych maszynerii tak złożonych i subtelnych jak my.

Nauka tworzona jest dzięki wolnemu przepływowi informacji: zasadzie, że każda hipoteza, bez względu na to jak dziwna, zasługuje na rozważenie. Zakaz rozpowszechniania niewygodnych teorii jest może zjawiskiem powszechnie występującym w religii czy polityce, ale nie jest to droga wiodąca do wiedzy; nie ma na to miejsca w naukowych dążeniach.