Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W życiu musi być i obowiązek, i pasja, a szczęściem jest ukochanie swojej codzienności.

Ludzie nie chcieli dokonywać wyborów, czuć ciężaru odpowiedzialności, pragnęli zrzucić na kogoś to brzemię życia. Pytali dosłownie o wszystko. (...) Dawałam im to, czego pragnęli. Nadzieję. Na miłość, dziecko, zdrowie, szczęśliwą rodzinę, na pieniądze, szacunek w pracy, godną starość, wnuki, dom, ogród, basen, szczęście. Nie wierzyli w Boga. Nie wierzyli w siebie. Nie wierzyli ludziom, z którymi mieszkali pod jednym dachem. Wierzyli tarotowi.

Synu, nie popełniaj moich błędów. Gdybym jeszcze raz otrzymał dar życia, miałbym mniej kobiet, mniej alkoholu i mniej krawatów. (...) Przesyt jest nieporównywalnie gorszy od niedosytu. (...) każdy, choćby najskromniejszy łyk wody, kiedy jesteś spragniony, smakuje jak najszlachetniejszy trunek. Z przesytem nie da się nic zrobić. (...) Niestety żadne słowa nie są w stanie uchronić nas (...) Każdy musi zdobyć swoje doświadczenie sam, nawet za cenę żalu.

Każdy z nas ma dwoistą naturę: dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu. Wiem teraz, że ten, kto wybierze i zna swoją drogę (...) a całą resztę pozostawia własnemu biegowi, staje się znowu jak dziecko – beztroski i roześmiany, mimo że siły gasną i słońce chyli się ku zachodowi.

Byłam świetna w teorii. Praktykę pomijałam milczeniem.

Nie, nie tęsknię już. Jestem samotny. Samotność jest wolnością. Samotność jest wybawieniem (...) jest spokojem.

(...) w małżeństwie oprócz silnej namiętności potrzebna jest przyjaźń.

Każdy z nas ma dwoistą naturę; dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu.

(...) przytul mocno swoje dziecko, okaż mu więcej czułości niż codzienne pytania: „Czy umyłeś zęby”, powiedz mu, że jest cudowny, wspaniały, mądry, kochany. (...) Zabierz go na spacer, na którym nie będzie się musiał nigdzie spieszyć, na którym będziecie RAZEM, a nie razem, ale osobno, każde zamknięte w swoim odrębnym, niedostępnym świecie.