Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma nic gorszego, moi drodzy, jak brak charakteru i niewiara we własne siły.

-Język do luftu! Ale ciekawe! Ciekawe, niech cię kule biją (to znaczy mnie)!

Pewnej nocy postanowiłem opisać czarodziejskie pudełko. A jak je opisać?
A całkiem zwyczajnie. Opisuj, bracie, to, co widzisz, a czego nie widzisz, tego opisywać nie należy.

Przede wszystkim musiałem żyć. A w tym celu musiałem zarabiać pieniądze.

Wyglądałem nadejścia nocy jak niecierpliwy młodzieniec kochanki.

A zresztą pana sztuka też jest dobra, trzeba ją tylko teraz napisać i wszystko będzie w porządku.

Nagle... Przeklęte słowo! Odchodzę na zawsze z tego świata unosząc w sobie nieprzeparty, nikczemny strach przed tym słowem (...)
Otóż nagle i zupełnie niespodziewanie...

-Powinien się pan ożenić. Ożenić z jakąś sympatyczną, subtelną panią albo panną.
-Tę rozmowę opisał już Gogol - odparłem - nie bawmy się w powtórzenia.

...zrozumiałem nagle, że pisanie sztuk, których się potem nie wystawia, jest niepodobieństwem.

Dzięki Bogu, żyjemy w państwie radzieckim.

Myślisz, że mając do kogoś pretensję, zdobędziesz jego względy?

-Jesteś typek z Dostojewskiego, i tyle. Nie kochasz mnie, to trudno, Bóg ci przebaczy, a ja też się nie pogniewam. Ale my cię szczerze kochamy i dobrze ci życzymy!

Najgorsze ze wszystkiego było jednak to, że powieść jest do niczego. A jeżeli powieść jest do niczego, to znaczy, że nie ma po co żyć.

-To 400 stronic!
-Podzielimy je na części i 12 maszynistek w moim biurze przepisze je do wieczora. Przepiszemy je na pański koszt. A poza tym trzeba będzie skreślić 3 słowa: na stronie 1, 71 i 302.

Przez całą noc czytał moją powieść i zaczęła mu się podobać.
Ja również czytałem całą noc, ale mnie się przestała podobać.

Dałbym głowę, że nie wydrukują ci powieści, choćbyś stawał na głowie.

-Masz w sobie coś niesympatycznego, daję słowo! Możesz mi wierzyć. Ale ja cię kocham. Kocham do jasnej cholery.

W kuchni zobaczyłem nianię z czerwonymi załzawionymi oczami, która pochylona nad zlewem piła wodę z kranu.

No, a Moskwę państwo chyba znają? Nie ma sensu zatem jej opisywać.

Okazało się, że nie ma brody. Cienie zażartowały sobie ze mnie.

Babie lato zrezygnowało z walki ustępując miejsca dżdżystej jesieni.

Zielona pleśń zakwitła na policzkach młodzieńca, a w jego oczach odmalowało się niewymowne przerażenie.

Chciałem, żeby ujrzano czarny śnieg.

Noc została pożarta, noc odeszła.