Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bóg się z modlitw, Szatan z przekleństw śmieje.

Człowiekiem być nie warto - Aniołem nie warto. - Pierwszy z Archaniołów po kilku wiekach, tak jak my po kilku latach bytu, uczuł nudę w sercu swoim i zapragnął potężniejszych sił. - Trza być Bogiem lub nicością. -

Czuję, że powinienem cię kochać

Za to, żeś nic nie kochał, nic nie czcił prócz siebie, prócz siebie i myśli twych, potępion jesteś- potępion na wieki.

Dezorganizacja nie może się zreorganizować.

Skądżeś powstał, marny cieniu, który znać o świetle dajesz, a światła nie znasz, nie widziałeś, nie obaczysz?

Nie ustępuj, nie ustąp nigdy - a wrogi twe, podłe wrogi twe, pójdą w pył

Dobrej nocy mi życzą - mówcie o długiej nocy - o wiecznej może - ale nie o dobrej nie o szczęśliwej.

Stare zbrodnie świata ubrane w szaty świeże.

Ale przyjdą czasy, w których on zrozumie siebie i powie o sobie: jestem. A nie będzie drugiego głosu na świecie, co by mógł powiedzieć: jestem.

Zstąpiłem do ziemskich ślubów, bom znalazł tę, o której marzyłem - przeklęstwo mojej głowie, jeśli ją kiedyś kochać przestanę.

Jestem tu – jestem – ale wy mnie sądzić nie będziecie. Ja się już wybrałem w drogę – ja stąpam ku sądowi Boga.

Jakżeś mi piękna w osłabieniu swoim- w nieładzie kwiaty i perły na włosach twoich- płoniesz ze wstydu i znużenia- o, wiecznie, wiecznie będziesz pieśnią moją.

Pokój ludziom dobrej woli – błogosławiony pośród stworzeń, bo ma serce – on jeszcze zbawion być może.

...Myśl myśli mojej,
dusza duszy mojej...

Dobiłeś mnie tym jednym "powinienem".- Ach! Lepiej wstań i powiedz- "nie kocham"- przynajmniej już będę wiedziała wszystko-wszystko.

Kto jest poetą, ten nie żyje długo.

Gwiazdy wokoło twojej głowy – pod twoimi nogami fale morza – na falach morza tęcza przed tobą pędzi i rozdziela mgły – co ujrzysz jest twoim – brzegi miasta i ludzie tobie przynależą – niebo jest twoim. – Chwale twojej niby nic nie zrówna.

Zagiąłem palec popod serce jego – trafiłem do nerwu poezji.

... a Bóg mój na dzisiaj - to myśl moja - to potęga moja, która chleb i cześć im rozda na wieki.

... człowiecze z gliny, jako ja, niewolniku pierwsze lepszej kuli, pierwszego lepszego cięcia?-

Za to, żeś nic nie kochał, nic nie czcił prócz siebie, prócz siebie i myśli twych, potępion jesteś - potępion na wieki.

Obowiązkiem moim jest prawdę mówić.

Czuję, że powinienem cię kochać.

Zdrajca gniewem twoim niech obarczon będzie!

Całym wzrokiem oczu moich, całą nienawiścią serca obejmuję was, wrogi.

Twój syn poetą! Czegóż żądasz więcej?

- Jaki brzydki trup.

- Dramat układasz.

A ja was za podłość waszą przeklinam.