Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pręga świtu ja­śnia­ła już na wid­no­krę­gu, ogar­nia­jąc lśnie­niem coraz więk­szą płasz­czy­znę za­sty­głe­go we śnie ży­wio­łu. A kiedy wresz­cie łuk słoń­ca wy­nu­rzył się z mor­skiej ot­chła­ni, wy­iskrzo­ny zło­tem chod­nik po­ło­żył się na tafli szma­rag­do­wej wody i zmarszcz­ki mi­go­czą­cych fal pod­bie­gły pod stro­my brzeg, po­kry­wa­jąc piasz­czy­ste gru­zo­wi­sko mlecz­no­bia­łą błoną rwą­cej się piany.

Z wła­sne­go do­świad­cze­nia wiem, że nie wolno do­pu­ścić do tego, aby ja­kieś nie­roz­wią­za­ne dy­le­ma­ty wlo­kły się za nami w nie­skoń­czo­ność. Gniją po­wo­li, a my de­lek­tu­je­my się ich za­pa­chem, za­po­mi­na­jąc, jak pach­ną róże.

Nie­ste­ty (...) więk­szość do­ty­czą­cych nas za­sad­ni­czych spraw roz­gry­wa się bez na­szej wie­dzy i woli. I nagle mu­si­my pod­jąć jakaś klu­czo­wą de­cy­zję, nie mając zie­lo­ne­go po­ję­cia, czym to się dla nas skoń­czy.

Cięż­ko pod­ję­ta de­cy­zja. Jest taki ka­wa­łek u Beetho­ve­na, nad któ­rym kom­po­zy­tor wpi­sał te słowa. A potem do­pi­sał jesz­cze: Musi tak być? Tak musi być.

Śniło mi się, że umar­łam. Le­ża­łam spo­koj­na ni­czym mucha za­to­pio­na w bursz­ty­nie, za­wie­szo­na mię­dzy wodą, świa­tłem, zie­mią i po­wie­trzem w do­sko­na­łym punk­cie ciszy, która da­wa­ła mi nie­by­wa­łe uko­je­nie.

(...) skry­ta na­tu­ra świa­ta jest stała i nie­zmien­na, a ruch to tylko złu­dze­nie, my­dle­nie oczu dane nam po to, aby­śmy przed­wcze­śnie nie od­kry­li praw­dy o nas sa­mych.