Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...)każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.

(...) kiedy jedno z kochanków cierpiało z powodu złamanego serca, to niezależnie od tego, jak bardzo drugie pragnęło pomóc, nie mogło być tym, które je uleczy.

Czasem miłość potrzebowała uciec od swoich aniołów stróżów,oderwać się od ziemi.A kiedy po raz pierwszy uderzyła skrzydłami,trzeba było zaufać,że sama zerwie się do lotu i wzniesie się na niewyobrażalną wysokość,w Niebiosa-i jeszcze wyżej.

Prawdziwa miłość nigdy nie mówi żegnaj ...

Życie w samotności to jedno, ale kiedy dusza posmakowała miłości, samotność stawała się paskudna i żałosna.