Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogę żyć, czując się odpowiedzialna za czyny innych ludzi.

Wiem z doświadczenia, że ludzie zwykle nie pomagają obcym, chyba że czegoś od nich chcą.

Mnóstwo ludzi twierdzi, że bycie rodzicem jest trudne, ale dla kogoś, kto nie ma dziecka, to czysta abstrakcja. To jak mówić komuś, że odsiadywanie dożywocia w więziennej izolatce stanowi wyzwanie. Człowiek może próbować to sobie wyobrazić, ale dopiero gdy trafi do celi i uświadomi sobie, że do końca życia będzie się gapił w ścianę, zrozumie, jakie to wyzwanie.

Nie pamiętam nic, są tylko odłamki wspomnień, jak kawałki stłuczonego lustra, w które nie chcę zaglądać, w obawie, że zobaczę w nich coś, czego wolałabym nie widzieć.

Nienawiść to czarny płyn, który krąży w moich żyłach, wnika w każdą tkankę, każdą komórkę, zagłuszając wszystko inne.

Zaciskam pięść i pakuje ją sobie w usta, żeby zatrzymać w środku ten zwierzęcy skowyt, leć nie sposób nad nim zapanować. To straszliwy, obezwładniający ból, który dobywa się z najgłębszych czeluści mojego jestestwa. Wycie zwierzęcia schwytanego we wnyki, których ząbkowane szczęki wgryzają się w kość.

Słyszę głosy, ale brzmią tak, jak gdyby dobiegały zza metalowych drzwi - niewyraźne i odległe niczym echo. Czuję dłonie, które szarpią mnie i ciągną, chociaż prawie ich nie zauważam. Wycofałam się do jakiejś przerażająco mrocznej małej jaskini w mojej głowie.