Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nic nie wygląda z zewnątrz tak samo jak od wewnątrz.

Na pewno zawsze, zawsze tego chciałam -po prostu się radować. Jak to się stało, że nigdy nie mogłam? Wiem, wiem. Od jak dawna wiem? Albo może zawsze wiedziałam, w jakimś odległym zakątku serca, w jakiejś niszy zbyt głębokiej, zbyt ukrytej? Każda dobra radość, jaką mogłam mieć, z mego mężczyzny, z któregoś z moich dzieci albo nawet po prostu ze światła o poranku czy z tego, że chodzę po ziemi - wszystkie je blokował hamulec jakiejś poprawności. Poprawności wobec kogo? Czy ja chociaż raz powiedziałam szczerą prawdę?