Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem z pierwszego rocznika, który został objęty reformą oświatową i historia współczesna była brana bardzo po łebkach - o niektórych wydarzeniach nie mówiono nam wcale, nie żeby takim wydarzeniem była II WŚ, ale wciąż czuję pewien niedosyt wiedzy jeżeli chodzi o wydarzenia z nią związane. Sięgnęłam więc po Dwa oblicza zdrady Między NKWD a SS Arona Shneyer'a z nadzieją, że dowiem się czegoś nowego, że Autor wniesie w moją wiedzę coś świeżego. I udało mu się. Powieść ta jest książką o radzieckim agencie NKWD, który działał w Hiszpanii i Niemczech hitlerowskich. Książka ta, to zapis rozmów z człowiekiem, który był zaangażowany w wojnę radziecko - niemiecką po obu stronach. Tak na prawdę ciężko jest mi przedstawić jej treść, bo wciąż przerabiam sobie ją w sobie. To nie jest lekka i prosta książka, ale wymagała ode mnie maksymalnego skupienia. Często miałam tak, że musiałam od niej odchodzić na jakiś czas, żeby móc do niej powrócić. Jednak w wirze świątecznych porządków, pisania pracy dyplomowej i przygotowywaniem się na zaliczenia na uczelni nie było problemem, żeby znaleźć sobie na jakiś czas inne zajęcie i oderwać się od tematyki książki. Do tej pory o II WŚ słyszałam albo w bardzo ogólnym zarysie, albo o tym jak to wyglądało na naszym polskim podwórku (relacje o wydarzeniach w Polsce znałam nie tylko z lekcji historii, ale dość sporo słyszałam od dziadków, którzy mieszkają w miejscowości, przez którą przebiegał front). Dwa oblicza zdrady... sprawiły, że tak na prawdę po raz pierwszy pomyślałam o tym że: * Po każdej stronie walczyli ludzie. Do tej pory gdzieś pod deklem dzieliłam ludzi z tamtego okresu na ofiary i bestialskich bandytów bez litości dla ludzi, których nie uważali nawet za ludzi. Po przeczytaniu tej książki dotarło do mnie, że wśród tamtych osób byli także i tacy, którzy chcieli normalnie żyć - pracować i mieć rodzinę. Wśród agresorów również byli ludzie, których zaskoczyła wojna. Do tej pory niby się o tym wiedziało, ale nie mówiło się o tym na tyle, żeby to do mnie dotarło. Jakoś nikt nie mówił mi o wojnie jako tragedii dla zwykłych ludzi w sposób bardzo bezpośredni, a ta książka sprawiła, że fakt ludzkiego dramatu dotarł do mnie w głębszym sensie. * Każdy ma swoją prawdę. - Zrozumiałam, że każdy, kto przeżył wojnę ma swój pogląd na tamten czas, w zależności od tego jak został wychowany i po czyjej stronie walczył. Tej książki nie da się streścić czy opisać. Po nią trzeba sięgnąć, żeby poczuć jej klimat. Nie da się jej połknąć ot tak po prostu, bo dotyczy spraw trudnych i dla mnie ciężkostrawnych. Ja osobiście polecam, chociażby z tego powodu, że jest to książka inna od tych, które przeczytałam o podobnej tematyce.