Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trajan pragnął sławy; a dopóki ludzkość będzie hojniej oklaskiwała swoich tępicieli niż dobroczyńców, dopóty żądza chwały wojennej będzie wadą nawet najbardziej wzniosłych charakterów.

Historia jest niczym więcej, niż rejestrem zbrodni, głupot i nieszczęść ludzkości.

Czas teraźniejszy jest ulotną chwilą, przeszłość — niczym więcej, a nasze widoki na przyszłość są niejasne i niepewne.

Stoimy wobec potrzeby pamiętania o tym, jeśli mamy się pocieszyć po utracie pewnych znakomitych postaci, które w naszych oczach mogłyby się wydawać jak najbardziej godne przebywania obecnie w Niebiosach. Imiona Seneki, Pliniusza Starszego i Pliniusza Młodszego, Tacyta, Plutarcha, Galena, niewolnika Epikteta i cesarza Marka Aureliusza czasów, w których ci ludzie rozwijali swe talenty, i podnoszą natury ludzkiej. Opromienili oni chwałą stanowiska, jakie zajmowali to w czynnym, czy w kontemplacyjnym życiu; doskonałość ich rozumu jeszcze bardziej się podniosła dzięki studiom; filozofia oczyściła ich umysly od przesądów pospolitego zabobonu; dni im mijały na dążeniu do prawdy i uprawianiu cnoty. A przecież wszyscy ci mędrcy (jest to przedmiotem tak samo zdziwienia, jak troski) przeoczali albo wręcz odrzucali dodes nałość systemu chrześcijańskiego. W ich milczeniu bądź w ich wypowiedziach przejawia się pogarda dla wzrastającej sekty, za ich czasów jat znanej w Cesarstwie Rzymskim. Jeśli znižali się do uczynienia wzmiank o chrześcijanach, opisywali ich jako upartych, przewrotnych fanatyków którzy wymagają bezwarunkowej uległości wobec swojej tajemnical nauki, ale nie umieją się zdobyć na żaden argument mogący pozyskać zainteresowanie ludzi rozsądnych i uczonych.