Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety nie mogę dołączyć do grona rozentuzjazmowanych recenzentów, którzy niedługo po wiosennej premierze książki Macieja Libicha piali unisono z zachwytu. W skrócie: Libich posługuje się takim typem frazy, który i ja bardzo lubię. Jego styl podobny jest w wielu miejscach do mojego, a jego zdania bardzo mi się podobają. Niestety ta zaleta nie jest w stanie uratować książki, która, jak sądzę, wyrosła na gruncie fatalnej mieszanki zakompleksienia z narcyzmem. Zbyt wiele było już książek, w których autor pisze o swoich codziennych rozterkach, obserwacjach, wnioskach i emocjach, ubierając to wszystko w szaty ulotnych, uchwyconych jakby od niechcenia migawek i celowo nieuporządkowanych strumieni myśli.