Jesteśmy społecznością, która kocha książki

My, którzy pragniemy dla wszystkich wolności, chcemy, żeby się zbuntowali, zerwali okowy, ale ilu z nas toruje drogę nowym myślom na własnym terenie, we własnym środowisku? Przecież wszyscy tak gorąco pragniemy się dostosować. Żeby nas lubiono, żeby się o nas troszczono. "Obiad, Maj, Przygotowałaś coś dobrego dla męża"?

Człowiek powinien radzić sobie z trudnościami, pokonywać je, wtedy się zmienia. Ale przecież Maj się zmienia! Nikt nie ma prawa twierdzić, że nie stara się d o s t o s o w a ć. Pełnia życia i beztroska? Normalność ma niezwykłą siłę przyciągania. Indywidualność i oryginalność są dobre dla innych, tych silniejszych. Ten niepokój...

Maj chciałaby czasem móc się schować, ukryć, oszukać. Gdyby jej życie było łatwe, zabawne, wesołe, po prostu przyjemne... Zresztą może takie było. Jej życie nie było nieszczęśliwe. Bo chyba tylko kobiety mają nieszczęśliwe życie? Kobiety, które się starają? Tak bardzo, że potem chorują i dowiadują się, że wcale nie muszą cały czas tak bardzo się starać i próbować wszystkim dogodzić. Jesteś perfekcjonistką? Czy kobieta, która jest żoną, gospodynią domową, matką, może czuć się dobrze?

Chodzi po prostu o to, że życie u boku Tomasa to dla niej coś nowego, nieznanego, chciałabym się wszystkiego nauczyć, żeby nie musiała się bez przerwy czegoś bać, denerwować się przed każdym wyjściem. To okropnie mnie męczy, Tomas, i te spotkania z twoimi znajomymi, którzy są przekonani, że miałam szczęście, bo teraz na święta mogę jeść jagnięcinę - przestań się dręczyć.

...trudno być dziewczynką w świecie, w którym szanuje się i podziwia tylko mężczyzn, bo kim jest dziewczynka... Być może brzmi to śmiesznie, ale nie ona to wymyśliła. Starsza Pani. Ona na pewno nie zaakceptuje dziewczynki. Pogodziła się z mezaliansem tylko dlatego, że dawał szansę na kontynuację rodu, na przetrwanie nazwiska, nazwiska rodziny jej męża, synowa nie wniosła godnego szacunku nazwiska, podobnie zresztą jak starsza pani w swoim czasie.

Wypłakuję się przed tobą, a to przecież twoja pierwsza ciąża. Wydajesz się taka spokojna, Maj. Taka... doświadczona. Nie rozumiesz, że mnie tu nie ma? Henrik i twoje maleństwo też będą mogli się razem bawić, prawda? Maj kiwa głową. Możesz je sobie wziąć - Maj, co z ciebie za człowiek - jak ja tu się znalazłam? Dom jest bardzo ładny.

Powinna mu wykrzyczeć, że tak bardzo się cieszyła, że spędzą ten dzień razem! Ale nagle przychodzi jej do głowy, że może to właśnie Tomas stara się unikać sytuacji, w których zostaliby sami. Musieliby spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć, my, ja i ty, spędzimy resztę życia razem, a wszystko przez to dziecko, którego żadne z nas nie jest gotowe przyjąć. Łatwiej jest nic nie robić, zdać się na upływ czasu i nie myśleć o niczym - tak, może to jednak Tomas woli trzymać się nieco z daleka.