Martin Seay

Wymyka mi się ta powieść. Nie zdołałam jej uchwycić w ciągu siedmiuset stron trwania tej historii. Właściwie: tych historii, ponieważ jest to opowieść o trzech bohaterach, których losy przenikają się, choć żaden z nich nie wie, że jest ponad czasem i przestrzenią "ścigany" przez innego. I nie akcja przykuła mnie do tych kartek, tylko sposób snucia opowieści. Nie akcja, bo ta niknie w mnogości szczegółów. Owe detale dotyczą wszystkiego: opisów przedmiotów, miejsc, przeżyć, czynności, barw... no wszystkiego, dosłownie. I są tak ciężkie od treści, tak dokładne, że pochłaniały mnie całkowicie: słyszałam szum ziarenek piasku na pustyni, czułam fetor zgnilizny, widziałam drobinki światła, odczuwałam ciężar przedmiotów trzymanych w dłoniach, słyszałam turkot kuli w ruletce i szelest kart opadających między graczami... A kiedy wraz z bohaterami szłam lub uciekałam przez sześć stron, to trwało to tyle czasu, ile zajęłoby w rzeczywistości. Akcja rozciągnięta jest do granic możliwości (właściwie to je przekracza :)),bo tu oddech trwa dokładnie tyle czasu, ile powinien trwać oddech, a zrobienie kilku kroków, dostrzeżenie wszystkich szczegółów na obrazie, uświadomienie sobie niebezpieczeństwa, wyrzucenie zwłok z gondoli... również t r w a, nie zaś jest tylko nazwaniem czy opisaniem. I nie było to dla mnie nudne, bo gdy się okazało po iluś tam stronach, że takim właśnie sposobem będzie prowadzona narracja, po prostu się temu poddałam. Nie polecę tej powieści, bo dla każdego coś innego, wiadomo :) Jednak dla mnie było to... ciekawe spotkanie.