Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie nie oczekują sprawiedliwości. Oni oczekują bólu sprawcy.

Ból jest bólem. Porównywanie jego jakości wydaje się niemożliwe, ale ludzie tu to robią. Ja cierpię więcej, ty mniej. Bo w przeliczeniu strat mój ból musi być większy. A poza tym, skoro byłeś po tamtej stronie, może w ogóle nie jesteś ofiarą, choć straciłeś rodzinę...

Poza tym myślałem, że Bóg jest po naszej stronie - że nasza sprawa była słuszna, a ich - nie.

Nadzieja jest w ludziach Irlandii Północnej.
Tych zwykłych, tych zmęczonych, tych, którzy wierzą, że można i trzeba inaczej. Cichutko codziennie walczących o zwyczajność.
Ale wierzą w to tylko dlatego, że mieszkają na poranionej ziemi.
I świetnie znają różnicę.
Jakże banalnie - znając historię, nie chcą jej powtórzyć.
Płacą wysoką cenę. Może nie najlepiej śpią, może nadchodzą momenty, kiedy też się boją o swoje dzieci, o przyszłość. Łykają łzy, zaciskają pięści i prą do przodu.
Już nie dla siebie.
Taka geografia.

Społeczeństwo północnoirlandzkie oczekuje sypania głowy popiołem. Społeczeństwo północnoirlandzkie nie wybacza. Jest przestępstwo, musi być kara, skrucha, ale najlepiej zadośćuczynienie i zemsta.

Unika się tu określenia "popełnić samobójstwo". Popełnić można zbrodnię. Samobójstwo jest aktem rozpaczy. Należy mówić "odebrać sobie życie".