Pamiętnik

Roz­sta­nie boli tak bar­dzo dla­te­go, że na­sze du­sze sta­no­wią jed­no. Może za­wsze tak było i może na za­wsze tak po­zo­sta­nie. Może przed tym wcie­le­niem ży­li­śmy po tysiąc razy i w każ­dym ży­ciu sie­bie od­naj­do­wa­li­śmy. I może za każ­dym ra­zem z tego sa­me­go po­wo­du nas rozdzie­la­no. Co ozna­cza­ło­by, że dzi­siej­sze po­że­gna­nie rów­na się po­że­gna­niu sprzed dzie­się­ciu ty­się­cy lat i stano­wi pre­lu­dium przy­szłe­go po­że­gna­nia. Pa­trząc na Cie­bie, wi­dzę Twe pięk­no i czar i wiem, że w każ­dym Two­im wcie­le­niu sta­ją się one co­raz wy­raź­niejsze. I wiem, że każ­de moje po­przed­nie wcie­le­nie po­szu­ki­wa­ło Cie­bie. Nie ko­goś ta­kie­go jak Ty, lecz Cie­bie, na­sze du­sze bo­wiem za­wsze mu­szą się po­łą­czyć. A potem, z po­wo­dów, któ­rych żad­ne z nas nie poj­mu­je, zmusza się nas do roz­sta­nia. Jak­że­bym pra­gnął móc po­wie­dzieć, że wszyst­ko się dobrze skoń­czy. Mogę Cię tyl­ko za­pew­nić, że zro­bię, co w mo­jej mocy, by tak się sta­ło. Gdy­by­śmy się jed­nak już nig­dy nie spo­tka­li i dzi­siaj roz­sta­li na za­wsze, wiem, że po­now­nie się zo­ba­czy­my w przy­szłym ży­ciu. Zno­wu się od­naj­dzie­my i może gwiaz­dy się od­mie­nią, tak że w ko­lejnym wcie­le­niu nie tyl­ko bę­dzie­my się ko­chać, ale zo­sta­nie­my na­gro­dze­ni za wszyst­kie na­sze wcze­śniej­sze cier­pie­nia.

Roz­sta­nie boli tak bar­dzo dla­te­go, że na­sze du­sze sta­no­wią jed­no. Może za­wsze tak było i może na za­wsze tak po­zo­sta­nie. Może ...

Nikt nie postawił pomnika ku mej czci, a moje imię szybko pójdzie w zapomnienie, lecz kochałem-całym sercem i duszą-a to, moim zdaniem, wystarczająco dużo.

Nikt nie postawił pomnika ku mej czci, a moje imię szybko pójdzie w zapomnienie, lecz kochałem-całym sercem i duszą-a to, moim zdaniem, wys...

(...) Lon nie miał czasu na czytanie poezji, nie marnował wieczorów, siedząc bezczynnie na ganku. Allie wiedziała, że właśnie temu zawdzięcza swój sukces, i podziwiała go za to. Równocześnie jednak czuła, że to nie wystarcza. Chciała czegoś innego, czegoś więcej. Może namiętności i romantyzmu, spokojnych pogawędek przy blasku świec, a może po prostu nie chciałam być na drugim miejscu.

(...) Lon nie miał czasu na czytanie poezji, nie marnował wieczorów, siedząc bezczynnie na ganku. Allie wiedziała, że właśnie temu zawdzięcz...