Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bądźmy szczere;
Polscy pisarze są niedoceniani, chociaż niejednokrotnie mają o wile większy talent od tych wszystkich amerykańskich gwiazdeczek, piszących o idealnych Maryśkach.
Był sobie nudny dzień przed świętami, wiedziałyśmy, że jeśli wtedy nie wypożyczymy żadnej książki to z czytania przez święta nici. Regały szkolnej biblioteki świeciły pustkami, tak jak za komuny świeciły półki w sklepach. Wydawało się, że te książki, które zostały na półkach wyciągają do nas ręce w błagalnym geście i szepczą: ,,Proszę weź mnie, przeczytaj mnie..." Jak się pewnie domyślacie właśnie tak zaczęła się nasz przygoda z tą książką, okładka nas nie zachęciła- te białe smugi w tle odstraszały ludzi jak zapach slumsów w upalny letni dzień, a kobieta na okładce wyglądała za staro na te dwadzieścia cztery lata... Dopisek nad tytułem również nie wydaje się być zachęcający. (,,Mężczyznę życia poznaje się w najmniej spodziewanych okolicznościach") Na początku myślałyśmy, że to będzie kolejne romansidło gdzie uczennica zakochuje się w nauczycielu, a na końcu ,,i żyli długo i szczęśliwie"- na szczęście sama dedykacja rozwiała nasze wątpliwości ;)
Przyszedł czas na opinię końcową! Pewnie spodziewacie się czegoś w stylu: WOW! Książka jest super- polecamy! Musicie ją przeczytać, gdyż, ponieważ, bo jeśli tego nie zrobicie przyjdzie do was Mary Sue i.... was zje ;-;
Cóż, nasza opinia odbiega trochę od tej powyższej- Jeśli nie jesteś jakimś gburem spod Biedronki przeczytaj, a jeśli wolisz Mickiewicza to nie marnuj swojego cennego czasu.
więcej na temat tej książki na naszym blogu: http://heroes-of-books.blogspot.com/

Bądźmy szczere;
Polscy pisarze są niedoceniani, chociaż niejednokrotnie mają o wile większy talent od tych wszystkich amerykańskich gwiazdeczek, piszących o idealnych Maryśkach.
Był sobie nudny dzień przed świętami, wiedziałyśmy, że jeśli wtedy nie wypożyczymy żadnej książki to z czytania przez święta nici. Regały szkolnej biblioteki świeciły pustkami, tak jak za komuny...

Na początku chciałyśmy zrecenzować tylko pierwszą część trylogii, ale uznałyśmy, że wtedy ten post będzie miał na prawdę mało sensu..

Czy są na tym świecie osoby, które mają własne zdanie? Szczerze w to wątpimy- w wielu grupach i na wielu forach spotkałyśmy się z czymś takim: "Nie czytałam tej książki, ale moja koleżanka tak i powiedziała, że ta książka jest super, więc na pewno taka jest! ♥ " My też na początku myślałyśmy, że będzie to jakieś literackie cudo godne wystawienia na honorowe miejsce w biblioteczce. Sam pomysł na fabułę, był dobry, ale Tahereh Mafi za bardzo skupiła się na pięknej,odważnej Julii i jej miłosnych rozterkach. Niestety zawiodłyśmy się już po pierwszych rozdziałach- na początku pomysł z powykreślanymi zdaniami wydawał się "świeży" i oryginalny, ale potem to tylko zaczynało irytować i uwierać jak kamień w bucie.

,,Przydzielamy ci współwięźnia Współlokatora [...] Mamy nadzieję, że tutaj zgnijesz Za dobre sprawowanie [...] Psychol jak ty Koniec odosobnienia."

Nie, no serio. Czytelnik ma chyba własną wyobraźnie i będzie wiedział, że nie była tam traktowana jak ósmy cud świata, tylko jak więzień...

Wiele osób ubóstwia styl pisania tej autorki, ale te wszystkie górnolotne metafory (dziwnym trafem śmierdzące Anią z Zielonego wzgórza), przyprawiały nas o ból głowy, czasami zastanawiałyśmy się czy ktoś nie dosypał przypadkiem czegoś Julii do picia... Najlepszy przykład:

,,-Jesteś moim ptakiem - mówię. - Jesteś moim ptakiem i pomożesz mi odlecieć."
Bohaterka widzi wytatuowanego ptaka na piersi Adama i od razu wyobraża sobie jak ten plag wzlatuje w niebo i rozpędza ciemne chmury... Czy nie tak objawiają się zaburzenia psychiczne? (Nie musicie odpowiadać, to było pytanie retoryczne :v )

A teraz przygotujcie się na długą i nużącą charakterystykę pani Ferrars.
Kim jest Julia? To główna bohaterka trylogii ,,Dotyk Julii" jest piękną siedemnastolatką zamkniętą w zakładzie dla obłąkanych. No bo czy główna bohaterka może nie być piękna? Przecież nikt nie lubi czytać o postaciach z krwi i kości mających wady, ale taka typowa Mery sójka? Nogi jak stąd do równika, kolor jej oczu waha się między niebieskim i zielonym, włosy tej Maryśki są jak ciepła czekolada spływająca miękkimi falami po plecach.
Przez cztery lata rodzice trzymali ją pod kluczem, ale nie dlatego żeby uchronić ją przed jakimś napastliwym kawalerem, tylko dlatego, że jest ona czymś ,,co nie może być ich dzieckiem". Gdyby nas ktoś traktował jak śmiecia to na pewno nie byłybyśmy tak życzliwe dla tych osób...
Hmm... chyba najbardziej zastanawiające jest to, że była zamknięta przez dwieście sześćdziesiąt cztery dni, a jej włosy są piękne i lśniące, przecież miała na kąpiel dwie minuty (i to nie codziennie), a mydło wyciągała z odpływu i to tylko wtedy gdy miała szczęście... Zresztą mydło strasznie niszczy włosy, więc jeśli już były lśniące to od tłuszczu.
Dziewczyna ma niezwykły dar, który uniemożliwia jej kontakt cielesny z innymi ludźmi, nienawidzi siebie za to, że kiedy inni cierpią ona czerpie z tego radość.
Jej charakter jest typowy dla Mery Sue jest nadzwyczaj skromna i w ogóle nie zwracająca uwagi na swoją urodę. Nie znosi patrzeć w lustro, bo wydaje się sobie obca, przecież każdy normalny człowiek, który zdaje sobie sprawę ze swoich walorów, będzie chciał to jakoś wykorzystać, ale Julia? Jak moglibyśmy podejrzewać tak niewinną istotkę o taki niecny czyn?



„Jestem echem tego, co było kiedyś.”

Przemiana, która zachodzi w głównej bohaterce jest strasznie szybka i wręcz nienaturalna- to tak jakby z pierwszego stopnia schodów zeskoczyć od razu na ostatni, co wydaje się dość nierealistyczne i dziwne.

Ale jeszcze bardziej zastanawiający jest jej tok rozumowania- Od samego początku Julia wie, że Warner chce ją "kupić" i oczywiści sprzeciwia się i mówi, że nigdy czegoś takiego nie zrobi.. Każda luksusowa rzecz jest dla niej odrażająca i zarazem śmieszna. Brzydzi się tym, ze ktoś mieszka sobie w willi podczas, gdy sieroty umierają z głodu.
Czy Julia nie może zrozumieć, że ten mąż harował jak wół przez kilka lat, żeby jego żona miała ten kryształowy żyrandol? Przecież nie wszyscy są zepsuci do szpiku kości i mordują, dla ozdób domu.
No chyba, że w Czarny Piątek, bo wtedy może zdarzyć się naprawdę wszystko.
Ta postać nie wnosi zupełnie nic do naszego życia, ani nie przytacza na myśl żadnego morału... Chyba, że byłoby to: "Nigdy nie zakochaj się w dwóch facetach, bo będziesz musiała jednego z nich zostawić." A teraz coś o wątku miłosnym...


„- Dlaczego mówisz do niej "skarbie"? – pyta James. – Słyszałem jak mówiłeś to też wcześniej. Dużo. Zakochałeś się w niej? Myślę, że Adam się w niej zakochał. Kenji jednak się w niej nie zakochał. Już go pytałem."

No, tak... bo przecież zawsze musi się znaleźć co najmniej dwóch amantów, rywalizujących o jedną dziewczynę... Tak jest zawsze, a przynajmniej prawie zawsze; Peeta i Gale, Carter i Sylvain, Edward i Jacob, a tutaj Warner i Adam... i lecą na nią jak te muchy do gnoju, ewentualnie lepu (wedle gustu xd ).
Nie no serio...

(SPOJLER!!!)
,,Pocałunkami toruję sobie drogę przez te słowa.
Scałowuję diabły.
Scałowuję ból."

Autorka mogła nam chyba oszczędzić scen gdzie Julia sunie palcem po miękkim szwie w bokserkach Warnera, serio obeszłoby się bez szczegółów.



„- Wiesz, mam teraz pewien rodzaj kontroli nad tym - mówię mu rozpromieniona. - Mogę modelować różne poziomy siły. - Dobrze dla ciebie. Kupię ci balona, gdy tylko świat przestanie srać na siebie. - Dziękuję - mówię zadowolona - jesteś dobrym nauczycielem. - Jestem dobry we wszystkim. - Jesteś też skromny. - I naprawdę przystojny.”


Kenji wydaje się tanią, chińską podróbką Jace'a. Niby zabawny, sarkastyczny i wszystko spływa po nim jak po kaczce, przypadek? Chociaż to nie zmienia faktu, że Kenji to najciekawsza postać...

,, - Twój strój wygląda zupełnie jak mój. - Kenji marszczy czoło. - To ja miałem chodzić w czarnym kombinezonie. Dlaczego nie możesz mieć różowego? Albo żółtego...
- Bo nie jesteśmy porąbanymi Power Rangers."

Czyli jednak przyszłe pokolenia nie zapomną o bajkach, które leciały w niedzielę rano, a rodzice zabraniali je oglądać bo mówili, że to zło wcielone, o Harrym Potterze też tak myślą- mugole...

Wkurzające było też to, że każdy ma jakiś dar i stanowi potężną broń... Aaron miał dar po matce, a Adam i James? Nie wiemy czy ich matka byłą jakoś szczególnie uzdolniona, więc może... Paris też miał jakiś dar?

,,Jakie to dziwne, że dwoje przyjaciół może zmienić się w nierozłączną parę, potem w nienawidzących się, a w końcu obojętnych sobie ludzi. I to wszystko w ciągu jednego życia."

Ten ,,pierwszy wątek miłosny" jest klarowny jak woda w przezroczystej szklance, dziwnym wydawało się to, że osoba zamknięta w psychiatryku, upokorzona przez własnych rodziców, jest w stanie tak od razu rzucić się komuś na szyję i zacząć go całować. Przecież Julia powinna być podejrzliwa i "dzika" a nie uległa jak owca prowadzona na rzeź... ale ona od razu się w nim zakochuje... (SPOJLER!!!) Potem ich związek ulegnie rozpadowi, ale ta śmiercionośna broń w siedemnastoletnim ciele, znajdzie sobie nową ofiarę. *muzyczka grozy w tle* Kenta utożsamiamy z takim "ludzkim budyniem"- miły, inteligentny, pomocny, zabawny, dobry, słodki i przede wszystkim mdły.

Kolejnym minusem jest to, że nie zginęło zbyt wiele osób, przez co czytelnik zaczyna się nudzić, przecież nigdy nie ma tak, że wszyscy wychodzą z jakiejś akcji bez szwanku- ktoś mógł przynajmniej stracić rękę, albo nogę, chociaż najlepiej jakby mu ucięli głowę :v
Houston, mamy problem. Potrzebne więcej akcji w trybie: NOW! :D

Z tego, co nam wiadomo autorka, sprzedała prawa do książki i ma powstać serial. Czy będziemy oglądać? Jeśli Julia, Adam i Warner mają wyglądać jak, modele z jakiegoś kolorowego czasopisma to my chyba kulturalnie podziękujemy...


Opinia końcowa? Ta książka świetnie nadaje się do zapełniania półek, do czytania... gorzej :\

Nasza opinia: 1/10 (Wybaczcie...)

Na początku chciałyśmy zrecenzować tylko pierwszą część trylogii, ale uznałyśmy, że wtedy ten post będzie miał na prawdę mało sensu..

Czy są na tym świecie osoby, które mają własne zdanie? Szczerze w to wątpimy- w wielu grupach i na wielu forach spotkałyśmy się z czymś takim: "Nie czytałam tej książki, ale moja koleżanka tak i powiedziała, że ta książka jest super, więc na...