Stefania jest postacią znaną już z drugiego planu poprzedniej powieści Gabrieli Gargaś. W „Zanim wstanie dla nas słońce” stoi wraz córką i kochankiem w centrum fabuły. Matka i żona, zakochana w swoim zawodzie położna zakochuje się w koledze z pracy. Przystojnym lekarzu, za którym ogląda się wiele kobiet. Wspólne dyżury, nieprzespane a pracowite noce, te same sprawy zawodowe powodują, że romans nabiera tempa i rozkwita. Zakochana po uszy kobieta zapomina o tym, że ma rodzinę. Zaniedbuje dom, traci bliski kontakt z córką. Mąż staje się jej obcy. Skok w bok, który trwa długo powoduje, że otwiera się worek z nieszczęściami. Kolorowy świat traci barwy i blednie. A cena jaką przychodzi zapłacić za zakazaną miłość okazuje się ogromnie wysoka. A czasu cofnąć się nie da. Popełnionych błędów też nie można naprawić...

Tym, którzy szukają książki słodkiej i lekkiej najnowszą powieść autorki „Trudnej miłości” stanowczo odradzę. To nie jest książka z happy endem i nakreśloną w różowych barwach fabułą. To jest historia, która obnaża ludzkie słabości i siłę uczuć, które mogą nami dyrygować, sterować i manipulować. Ta książka też uczy, by nie oceniać zbyt szybko, zbyt pochopnie i zbyt surowo. O to właśnie prosi główna bohaterka, która opowiada nam swoją historię. Zaczęło się od spojrzeń, pocałunków, czułych słów a skończyło się dramatem napisanym już na wiele ról.

Pozornie chaotyczna lektura kryje w sobie bardzo przemyślaną i bogatą treść. Akcja toczy się dynamicznie i z każdą stroną dostarcza wielu wrażeń i wzruszeń. Autorka nie ocenia postępowania a jedynie opowiada losy dwóch kobiet, od których życie wymaga wiele, wsadzając je na karuzelę, z której nie można zejść, a która kręci się coraz szybciej i szybciej. Stefania zawodzi jako matka. A to procentuje nie tylko nieprzyjemną atmosferą w domu, ale też totalnym zerwaniem więzi matka-córka. Liwia jako nastolatka podświadomie chce uciec od rodzinnej grobowej atmosfery. Zakochuje się i żyje chwilą. Los okazuje się jednak bezlitosny. A może to zemsta za grzechy matki?

Tytuł pokazuje, że jego autorka jest mistrzynią w budowaniu emocji, w malowaniu słowami historii niezwykle realnych i życiowych. Książka po przeczytaniu na długo pozostaje w czytelniczym umyśle i skłania do zastanowienia nad wieloma ważnymi kwestiami, od których zależy nasze szczęście. Z lektury płynie wniosek – kochaj, ale odpowiedzialnie, myśl, by swoim postępowaniem nie skrzywdzić innych.

Zakończenie tej niezwykłej historii po prostu wbija w fotel. Jest mocne, a zarazem pokazuje tę ciemną stronę miłości, która potrafi być okrutna i brutalna. Czy warto kochać? To pytanie nurtowało mnie przez czas czytania i jeszcze wiele godzin po skończeniu książki. Do tej pory nie znalazłam odpowiedzi, ale uświadomiłam sobie, że szalona miłość bywa niebezpieczna, niszcząca i destrukcyjna, zaś w życiu nic nie jest wyraziście czarne lub białe. Spragnionym naprawdę mocnej powieści zdecydowanie polecam.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik