"Inspiracją tej prozy jest oczywiście Beckett (jako prozaik własnie), co widać najlepiej w zabawno-ponurej historii współżycia bohatera z Marią, gdzie fakty mieszają się z fantasmagorycznymi odczuciami opowiadającego. Ale kierunek przemiany jest pozytywny, czego Beckett nigdy chyba nie próbował. Najbardziej przekonuje konsekwencja w prowadzeniu całej historii i wyczucie formy narracyjnej, proporcji w sekwencjach, czyli coś bardzo trudnego do scharakteryzowania. Zwykle takie próby były w Polsce niechlujne, gadatliwe. Tutaj zaś czuć rygor, świadomość rzemiosła. Czuć w niej literacką jakość, która, kto wie, zapowiada może autentyczny talent prozatorski, tym bardziej, że autor - chyba debiutant zupełny - celuje od razu wysoko, stawiając sobie bardzo trudne zadanie."
Jan Błoński

"Jest to literatura. Kunsztowna, subtelna, rzetelna. Napisana wbrew panującym w tak zwanej młodszej prozie (a i w starszej również) tendencjom i skłonnościom stylistycznym, wbrew słowolejstwu i bezkształtowi, i tym trudniej, póki ta fala manierycznego gadulstwa jeszcze się panoszy i wypiętrza, tym trudniej, powtarzam, będzie się jej przebić na powierzchnię. Jedyna pociecha, że przyszłość należy do niej, inaczej mówiąc, do typu pisarstwa, którego Krzysztof Myszkowski daje próbkę."
Tomasz Burek