Ale zaczynam się starać.

Ale zaczynam się starać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Chyba już jestem za duży :-)

Chyba już jestem za duży :-)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Im starsza jestem, tym bardziej mi trzeba fantastyki i komedii, żeby za przeproszeniem nie spierniczeć jak połowa moich rówieśników. Większość książek o czarownikach i wilkołakach jest pisana przez dorosłe osoby - to strasznie ciężki kawał chleba musi być, skoro ta praca ich nie bawi :).

I co teraz? Przydałoby się przeprowadzić ankietę i sprawdzić, jaka płeć i kategoria wiekowa przeważa w każdym gatunku.

Im starsza jestem, tym bardziej mi trzeba fantastyki i komedii, żeby za przeproszeniem nie spierniczeć jak połowa moich rówieśników. Większość książek o czarownikach i wilkołakach jest pisana przez dorosłe osoby - to strasznie ciężki kawał chleba musi być, skoro ta praca ich nie bawi :).

I co teraz? Przydałoby się przeprowadzić ankietę i sprawdzić, jaka płeć i kategoria...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie chodzi mi o to, że kryminały są bardziej ambitne bo to jest taka sama rozrywka jak fantasy, tylko, że z wiekiem człowieka nie bawią już książki o czarownikach i wilkołakach. Dlatego półki z takim książkami często opisane są jako "dla młodzieży".

Nie chodzi mi o to, że kryminały są bardziej ambitne bo to jest taka sama rozrywka jak fantasy, tylko, że z wiekiem człowieka nie bawią już książki o czarownikach i wilkołakach. Dlatego półki z takim książkami często opisane są jako "dla młodzieży".

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W młodości nie lubiłam bajek i fantastyki, chociaż moim ulubinym cyklem był Doktor Dolittle. Uwielbiałam też cykl ksiązek Jana Żabińskiego o zwierzętach. Przez wiele lat omijałam fantastykę dużym łukiem, interesowało mnie tylko to, co realne i naukowe. Dopiero od paru lat odkrywam SF i fantastykę. Coraz trudniej mnie czymś zaskoczyć, czy zaszokować, ale jeżeli ksiązka jest dobrze napisana, to się całkowicie pogrążam. Literatura jest zawsze przygodą, przygodą intelektualną i zabawą.

W młodości nie lubiłam bajek i fantastyki, chociaż moim ulubinym cyklem był Doktor Dolittle. Uwielbiałam też cykl ksiązek Jana Żabińskiego o zwierzętach. Przez wiele lat omijałam fantastykę dużym łukiem, interesowało mnie tylko to, co realne i naukowe. Dopiero od paru lat odkrywam SF i fantastykę. Coraz trudniej mnie czymś zaskoczyć, czy zaszokować, ale jeżeli ksiązka jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja muszę przyznać,że ta fantazja u mnie zanika.Coraz gorzej mogę sobie coś wyobrazić.Chyba to już wiek 38 lat robi swoje.Cóż,kiedyś gdy miałem naście lat było inaczej.Co do książek fantasty,to czytam i bardzo lubię.Może już nie umiem sobie smoka i elfa.Ale uwielbiam tą literaturę.
A tak to książki są super,nie tylko fantasty.

Ja muszę przyznać,że ta fantazja u mnie zanika.Coraz gorzej mogę sobie coś wyobrazić.Chyba to już wiek 38 lat robi swoje.Cóż,kiedyś gdy miałem naście lat było inaczej.Co do książek fantasty,to czytam i bardzo lubię.Może już nie umiem sobie smoka i elfa.Ale uwielbiam tą literaturę.
A tak to książki są super,nie tylko fantasty.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mnie interesuje to, co się z czasem dzieje z czytelnikiem.

Ta dziecięca umiejętność wczucia się w książkę i utożsamiania z bohaterami zanika - przynajmniej u mnie. Niewiele książek potrafi mnie zaintrygować. Zadaję sobie pytanie, czy jest to kwestia mojego wieku, zmian w odbieraniu świata, znudzenia - bo wszystko już było i ciężko autorom wymyślić coś nowego? Czy może jest to jednak wina historii, powielanych jak od matrycy, bezrefleksyjnie, zasypujących rynek, bo jest popyt i można się dorobić?

Steampunk daje pewną nadzieję czytelnikom spragnionym nowości i furtkę autorom. Jego ramy nie są do końca nakreślone, można szaleć, wymyślać. Podzielić go na podgatunki i zaserwować gawiedzi steampunkowe "Lśnienie", steampunkowe "Sto lat samotności", steampunkowego "Ojca chrzestnego" i - crème de la crème - steampunkowego pana Greya. Koniecznie okładającego kochankę parasolką.

Poukładana epoka wiktoriańska, pełna dżentelmenów i dam w koronkach, gdzie granice co wypada, a co nie są jasno nakreślone aż się prosi o zbuntowanego bohatera. To okres wielkich przemian? No to rozłóżmy znane na czynniki pierwsze, dodajmy garść mechaniki do życia codziennego i, bum!, mamy twór zupełnie nowy.

I dobrze. Ja się na to łapię. Rzucam wręcz zachłannie, bo moja zahibernowana wyobraźnia dostaje kopa w cztery litery i zaczyna pracować. Dobrze być znowu dzieckiem. A jak się wyczerpią pomysły na rewolucję przemysłową, to zawsze można sięgnąć po tę wcześniejszą, neolityczną. Też ją ponaciągać, ponaginać i ukształtować wedle woli.

Czasem tylko marzę o porządnej powieść o piratach. Nie musi być bardzo nowatorska, najlepiej wcale - niech się trzyma twardo konwencji! Niech będzie rum, tatuaże, hak, romans i skarby, niech dobro wygra, a zło zniknie w głębinach, porwane przez potwora.

Tylko niech będzie dobrze napisana.

Mnie interesuje to, co się z czasem dzieje z czytelnikiem.

Ta dziecięca umiejętność wczucia się w książkę i utożsamiania z bohaterami zanika - przynajmniej u mnie. Niewiele książek potrafi mnie zaintrygować. Zadaję sobie pytanie, czy jest to kwestia mojego wieku, zmian w odbieraniu świata, znudzenia - bo wszystko już było i ciężko autorom wymyślić coś nowego? Czy może...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim zdaniem z takiej literatury się wyrasta. Po jakimś czasie człowiek sięga po książki z bardziej pogłębionymi psychologicznie postaciami i z akcją bardziej, że tak powiem, przyziemną. Takim kierunkiem są np. kryminały skandynawskie...

Moim zdaniem z takiej literatury się wyrasta. Po jakimś czasie człowiek sięga po książki z bardziej pogłębionymi psychologicznie postaciami i z akcją bardziej, że tak powiem, przyziemną. Takim kierunkiem są np. kryminały skandynawskie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Piękne opisy. Po takie książki typowo przygodowo-młodzieżowe siegam miedzy lekturami szkolnymi... Kiedy już dość wynudzisz się przy "Panu Tadeuszu", nasmucisz przy Trenach Kochanowskiego i wymęczysz szare komórki na "Dżumie" Camusa, jedyne, co może ci pomóc to książki niezobowiązujące, przygodowe, w końcu ciekawe i wciągające, bez niepotrzebnie rozbudowanej sfery psychiczno-moralnej.
Sama najczęściej siegam po Pilipiuka, jako fanka historii, często też po Sapkowskiego, Lema, wszelkie SF, Krajewskiego, też książki, na których sie wychowałam, czyli Trylogie, czyli Juliusza Verne...
Czemu lektury są takie smutne, nie rozumiem, naprawdę. warto miedzy nimi rozewselić się dziełem człowieka, który pamietał przez całe życie, jak można się bawić i przeżywać przygody.

Piękne opisy. Po takie książki typowo przygodowo-młodzieżowe siegam miedzy lekturami szkolnymi... Kiedy już dość wynudzisz się przy "Panu Tadeuszu", nasmucisz przy Trenach Kochanowskiego i wymęczysz szare komórki na "Dżumie" Camusa, jedyne, co może ci pomóc to książki niezobowiązujące, przygodowe, w końcu ciekawe i wciągające, bez niepotrzebnie rozbudowanej sfery...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wiedziałem, że mc bawi się w publicystę ;)
Jako fan fantastyki szeroko pojętej, nie mogę nie zgodzić się, że przeżywanie literatury fantastycznej to przygoda dziecka, które trafia do odległych światów. Rzecz tylko w tym, by te światy właściwie odebrać i nie zamykać się w wąskie ramy, ale otworzyć na konwencje, nierzadko różniące się od siebie całe lata świetlne. Przez to właśnie jednak tak cudowne.
Ja sam, jako czytelnik literatury dość jasno sprecyzowanej, lubuję się wielokrotnie w odkrywaniu rozmaitych gatunków, które na rzykład dotąd wydawały mi się mało zachęcające, a czasem wręcz prymitywne. Ale niedawno czytając Łysiaka, znalazłem tam bardzo fajny fragment ( a poza tym, to wszystko tam jest fajne ) który precyzyjnie to oddaje, a w którym autor, poprzez słowa jednego z bohaterów opowieści, wyraża pogląd, że w literaturze klasy B jest więcej prawd życiowych, niż w wielkich działach, wielkich pisarzy, którzy najczęsciej nie mówią nic wielkiego, bo ich pisanie to wiwisekcja własnych przeżyć, czyli jak to Łysiak zgrabnie określił - grzebanie we własnym tyłku ;). I przez to grzebanie w tyłku zmniejsza ona swój zakres. I tutaj lezy siła literatury, nie roszczącej sobie praw do bycia ponadczasową. A przez to, taką często się staje, w innym jednak zgoła zakresie.
Mało tego, ostatnio coraz bardziej cenie w literaturze samą historię, która wymaga od autora czegoś więcej niż tylko słowotoku myślowego, w którym wyrzyguję swoję frustracje na świat i życie jako takie.
Bo ta własnie literatura przygodowa jest jak hamburger czy inny fast food. Niezdrowy, kaloryczny, bez żadnych praktycznie składników odżywczych, ale za to jaki przy tym cholernie dobry ;). To trzeba cenić.

Nie wiedziałem, że mc bawi się w publicystę ;)
Jako fan fantastyki szeroko pojętej, nie mogę nie zgodzić się, że przeżywanie literatury fantastycznej to przygoda dziecka, które trafia do odległych światów. Rzecz tylko w tym, by te światy właściwie odebrać i nie zamykać się w wąskie ramy, ale otworzyć na konwencje, nierzadko różniące się od siebie całe lata świetlne. Przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej