Źródło. Nazywam je źródłem życia. Jest wspaniałe. Z gęstwin górskiego, leśnego obszaru, wysnuwa się niewielki zaułek, przy którym jest położone owo niebiańskie zjawisko. Gdy tylko się je zobaczy, ma się wrażenie, że czas się dla nas zatrzymał i jesteśmy jedynymi ludźmi, którzy mają szansę podziwiać ten widok. Czuję się tam bliżej nieba. Bliżej raju.

Źródło. Nazywam je źródłem życia. Jest wspaniałe. Z gęstwin górskiego, leśnego obszaru, wysnuwa się niewielki zaułek, przy którym jest położone owo niebiańskie zjawisko. Gdy tylko się je zobaczy, ma się wrażenie, że czas się dla nas zatrzymał i jesteśmy jedynymi ludźmi, którzy mają szansę podziwiać ten widok. Czuję się tam bliżej nieba. Bliżej raju.

Jednym z takich miejsc gdzie uciekam gdy jest mi źle jest plaża i to tam gdzie jest najmniej ludzi oddalona wpatrując się w morze i ze złości ściskając piasek który przelatuje przez palce jak łzy na policzkach, wiatr osusza słońce przygrzewa szum morze i bezkresna dal powodują opadanie moich emocji, uspokojenie wyciszenie zastanowienie się nad sytuacja spojrzenie daleko w przeszłość jak i przyszłość powodują że lepiej się czuję wracam do równowagi i wracam do domu do męża, dzieci spokojna wyciszona...

Jednym z takich miejsc gdzie uciekam gdy jest mi źle jest plaża i to tam gdzie jest najmniej ludzi oddalona wpatrując się w morze i ze złości ściskając piasek który przelatuje przez palce jak łzy na policzkach, wiatr osusza słońce przygrzewa szum morze i bezkresna dal powodują opadanie moich emocji, uspokojenie wyciszenie zastanowienie się nad sytuacja spojrzenie daleko w...

Takim miejscem jest mój dom rodziny. Położony jest on na wsi i otoczony przyrodą. Gdy tam jestem udaje się do pobliskiego lasu a towarzystwo drzew i zwierząt działa na mnie kojąco.Poza tym uwielbiam chwile ,gdy w piżamie mogę wyjść na podwórko wypić kawę i nie przejmować się etykietą. Ponadto zawsze znajduję oparcie w rodzicach a ich towarzystwo działa na me ciało i duszę jak najlepsze lekarstwo. Ich dom to taki mój magiczny azyl w którym kryje się gdy jest mi źle i smutno i o dziwo za każdym razem smutek mija.

Takim miejscem jest mój dom rodziny. Położony jest on na wsi i otoczony przyrodą. Gdy tam jestem udaje się do pobliskiego lasu a towarzystwo drzew i zwierząt działa na mnie kojąco.Poza tym uwielbiam chwile ,gdy w piżamie mogę wyjść na podwórko wypić kawę i nie przejmować się etykietą. Ponadto zawsze znajduję oparcie w rodzicach a ich towarzystwo działa na me ciało i duszę...

Gdy jest mi smutno i czuję, że zrobi się zbyt słono staram się odgrodzić się od świata. Pewnie dlatego, że nie lubię gdy ktoś jest świadkiem moich łez. Azylem w takich sytuacjach był dla mnie pokój w domu rodzinnym. Wchłoną w swoje cztery ściany wiele niewypowiedzianych zażaleń, skarg, niemych krzyków, wołania do losu, by był choć trochę łaskaw. Ten pokój nie raz był świadkiem rozpaczliwego łapania powietrza, próbą zapanowania nad drżeniem głosu i zrozumienia własnego postępowania.
Potem nadszedł czas na samodzielność i wyjazd z rodzinnego domu. Smutki wyjechały razem ze mną i trzeba było szukać nowego miejsca, gdzie będzie można zaszyć się, wyciszyć, uspokoić. Czasem zdarza się, że na chwilę wstępuję w mury kościelne. Zapach kadzidła, szepty ludzkich modlitw, aura tajemniczości. Poczucie braku osamotnienia w samotności. Czasem pomaga.
Jest jeszcze jedno miejsce. Moja wyobraźnia. Miejsce, gdzie nie istnieją granicę, gdzie mogę czuć i tworzyć to co tylko wymarzę. A potem przelać to na papier. I w ten sposób pozbyć się wszelkich smutków.

Gdy jest mi smutno i czuję, że zrobi się zbyt słono staram się odgrodzić się od świata. Pewnie dlatego, że nie lubię gdy ktoś jest świadkiem moich łez. Azylem w takich sytuacjach był dla mnie pokój w domu rodzinnym. Wchłoną w swoje cztery ściany wiele niewypowiedzianych zażaleń, skarg, niemych krzyków, wołania do losu, by był choć trochę łaskaw. Ten pokój nie raz był...

Dla mnie istnieje jedno miejsce, w którym problemy zdają się znikać. Mój tata od dziecka był zapalonym żeglarzem, dlatego też ja (chcąc, nie chcąc) spędziłam dość dużą część mojej młodości żeglując. Nie ma nic piękniejszego niż wiatr we włosach, promienie słońca na twarzy i ten unikalny zapach wody roztaczający się dookoła. To pamiętam z dzieciństwa.

Sama wprawdzie nie mam patentu żeglarskiego, jednak nie sam rejs jest najważniejszy. Najpiękniejszym miejscem dla mnie jest nasza rodzinna działka nad jeziorem, a konkretnie pomost. Latem, bo tylko wtedy tam przyjeżdżam, stoi przy nim zacumowana żaglówka. Buja się na falach, sztucznie tworzonych przez przepływające skutery i motorówki. Najważniejszym elementem (poza wiatrem, słońcem i zapachem), który mnie uspokaja, są dźwięki. Przede wszystkim dźwięk uderzającego fała (lina, którą wciąga się żagiel) o maszt i wcześniej wspomnianych skuterów wodnych.

To jest właśnie moje najpiękniejsze miejsce na świecie. W momencie kiedy kładę się na pomoście z książką, wszystko inne przestaje istniej i zostaję sama z moją wyobraźnią i zmysłami. Chyba nie ma innego miejsca na świecie, w którym czułabym się równie szczęśliwa i beztroska.

Dla mnie istnieje jedno miejsce, w którym problemy zdają się znikać. Mój tata od dziecka był zapalonym żeglarzem, dlatego też ja (chcąc, nie chcąc) spędziłam dość dużą część mojej młodości żeglując. Nie ma nic piękniejszego niż wiatr we włosach, promienie słońca na twarzy i ten unikalny zapach wody roztaczający się dookoła. To pamiętam z dzieciństwa.

Sama wprawdzie nie mam...

Wchodzę cicho do pokoju
i nie mówiąc nic nikomu
zanurzam się powoli w spokoju.

Akwarium moje pod oknem stojące
zmienia się w wielkie jezioro błyszczące.
Pluskają się w nim małe ryby
oraz te całkiem duże wieloryby.

Światło żarówki w oczy rażące
to wielkie, ciepłe słońce świecące.

Miękki dywan przez me nogi deptany
jest niczym trawa o źdźbłach rozkołysanych.

Figurki z półki porcelanowe zmieniają się
w prawdziwe zwierzęta lądowe.

Koło mnie przebiegnie żyrafa,
nad głową motylek polata,

ptaszek zaśpiewa do ucha,
pod nosem przeleci mucha.

Lew groźny z kąta zaryczy,
a zebra ucieknie mu w ciszy.

Obrazy na ścianie wiszące
to okna świat pokazujące.

W moim pokoju wszystko się przemienia
bo taką siłę mają marzenia.

Nie mają tu wstępu smutki,
ich żywot jest bardzo krótki.

Wchodzę cicho do pokoju
i nie mówiąc nic nikomu
zanurzam się powoli w spokoju.

Akwarium moje pod oknem stojące
zmienia się w wielkie jezioro błyszczące.
Pluskają się w nim małe ryby
oraz te całkiem duże wieloryby.

Światło żarówki w oczy rażące
to wielkie, ciepłe słońce świecące.

Miękki dywan przez me nogi deptany
jest niczym trawa o źdźbłach rozkołysanych.

Figurki z...

Gdy jest mi smutno i źle, idę do lasu. Do miejsca, które również zdaje się takie być. Smutne, ale jednocześnie silne. Ogromne drzewa, ale też takie malutkie. Te większe chronią te mniejsze. I ja czuję się takim malutkim drzewkiem. Skrywam się w cieniu starych i mocnych drzew i czuję się bezpiecznie. Natura działa kojąco i przekazuje mi ogromne pokłady energii. Ronię łzy, co przynosi ulgę.
Las... to jest to miejsce, które daje mi siłę i które zawsze na mnie czeka. O jakiejkolwiek godzinie bym go nie potrzebowała, on zawsze będzie obok. Jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Mój niemy przyjaciel.

Gdy jest mi smutno i źle, idę do lasu. Do miejsca, które również zdaje się takie być. Smutne, ale jednocześnie silne. Ogromne drzewa, ale też takie malutkie. Te większe chronią te mniejsze. I ja czuję się takim malutkim drzewkiem. Skrywam się w cieniu starych i mocnych drzew i czuję się bezpiecznie. Natura działa kojąco i przekazuje mi ogromne pokłady energii. Ronię łzy, co...

Kiedy w moim życiu pojawiają się momenty, które mnie przerastają, i czuję, że nie daję rady , mam dosyć rzeczywistości biorę książki. Moja wyobraźnia wtedy działa tak, że nikt nie byłby w stanie tego pojąć. Wkroczyć w świat książek to zatopić się w życiu bohaterów , możesz być tam kim chcesz. Można wkroczyć do takiego świata gdzie np. główna bohaterka jest szczęśliwie zakochana a może do takiego gdzie jako tajna agentka rozwiązuje konflikty na skale światową. Dzięki książkom można wybrać się do takiego drugiego pozaziemskiego świata. To jest miejsce gdzie uciekam gdy jestem smutna. To drugi świat. To książki.

Kiedy w moim życiu pojawiają się momenty, które mnie przerastają, i czuję, że nie daję rady , mam dosyć rzeczywistości biorę książki. Moja wyobraźnia wtedy działa tak, że nikt nie byłby w stanie tego pojąć. Wkroczyć w świat książek to zatopić się w życiu bohaterów , możesz być tam kim chcesz. Można wkroczyć do takiego świata gdzie np. główna bohaterka jest szczęśliwie...

W sumie, chyba każdy ma takie miejsce, może nawet o tym nie wiedząc, tak jak i ja. Dopóki nie zastanowiłam się nad tym, po zobaczeniu tematu konkursu, nie zdawałam sobie z tego sprawy. I wiecie co? Ku mojemu zdziwieniu, tym magicznym miejscem jest są dla mnie świat książek, muzyki, seriali, filmów. To jest jakby równoległa przestrzeń, w którą wchodzę, gdy nie mam ochoty myśleć o dręczących mnie sprawach w prawdziwym życiu, chcę choć na chwilę od nich uciec. Choć na większą skalę, to nie jest zbyt dobre, bo łatwo mogę się w tym zatracić, ale i tak uwielbiam ten stan, kiedy na krótki moment znika ta granica między fikcją a rzeczywistością.

W sumie, chyba każdy ma takie miejsce, może nawet o tym nie wiedząc, tak jak i ja. Dopóki nie zastanowiłam się nad tym, po zobaczeniu tematu konkursu, nie zdawałam sobie z tego sprawy. I wiecie co? Ku mojemu zdziwieniu, tym magicznym miejscem jest są dla mnie świat książek, muzyki, seriali, filmów. To jest jakby równoległa przestrzeń, w którą wchodzę, gdy nie mam ochoty...