Imieniny babci przebiegają według tego samego schematu: wylewne życzenia „zdrowia, zdrowia i jeszcze raz pieniędzy”, nadzwyczaj obfity poczęstunek, nieśmiały toast wuja Bronka („No, to zdrowie solenizantki…”) i wymieniane z dwóch końców stołu spojrzenia pełne podsycanej wiśniówką nienawiści.

Od 14 lat ojciec i jego szwagier łypią tak na siebie, babcia biadoli, „kto to widział, żeby niezgoda była w rodzinie”, a wuj Bronek próbuje rozluźnić atmosferę, rzucając żarty, od których paprotka obok telewizora coraz bardziej usycha.

Ale tego roku ojciec nie wytrzymuje – nagle wali pięścią stół, a ciotka Danka krztusi się sernikiem.

– Zenek, załatwiamy to raz na zawsze, cholera jasna! Przyznaj się, żeś mi wtedy obdarł pasata, jakżeś po pijaku wyjeżdżał z podwórka!

– Weź ty się człowieku odczep, to nie ja pasata ci obdarłem! Ile razy mam mówić?!

Już wstają z krzeseł, już ojciec dzierży nóż od masła, już wuj Zenek podwija rękawy; twarze czerwone, głosy podniesione; ciotce Dance oczy zaraz wypadną z orbit…

– STAĆ! – piszczy wuj Bronek.

Wszyscy milkną, zszokowani gwałtownością jego sprzeciwu i zawiedzeni, że może jednak obyć się bez rękoczynów.

– Wiesiu, bo widzisz… – głos wuja Bronka znów jest cichy. – Ten pasat…

Do ojca stopniowo dociera sens jego słów.

– Rodzony brat! – ryczy. – Tyle lat, ukrywać… WANDALU JEDEN TY!

Wszyscy rozglądają się z niedowierzaniem – zagadka rozwiązana! Czym teraz będą toczyć się spotkania rodzinne?

– TY KANALIO!

No tak, motyw przewodni chyba pozostanie jednak bez zmian…

Imieniny babci przebiegają według tego samego schematu: wylewne życzenia „zdrowia, zdrowia i jeszcze raz pieniędzy”, nadzwyczaj obfity poczęstunek, nieśmiały toast wuja Bronka („No, to zdrowie solenizantki…”) i wymieniane z dwóch końców stołu spojrzenia pełne podsycanej wiśniówką nienawiści.

Od 14 lat ojciec i jego szwagier łypią tak na siebie, babcia biadoli, „kto to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moi rodzice zawsze byli szczęśliwi i uśmiechnięci. Uwielbiali spędzać czas razem na rozmowach, wychodzili razem na randki, chociaż byli już po czterdziestce. Wszystkim chwaliłam się jakie mam szczęście, że mam takich rodziców. Pewnego dnia cała ta mistyczna poświata idealnego życia rozwiała się jak dym.
Wróciłam wcześniej do domu. Otwierając drzwi usłyszałam krzyk i odgłos tłuczonej się karafki. Tata wydzierał się na mamę:
- jak mogłaś coś takiego zrobić, jak mogłaś mnie zdradzić nie myśląc o własnej córce?!
Po tych słowach wpadła w szał. Rozbiła starą karafkę, która była pamiątką po dziadku, a potem rzucała wszystkim co wpadło jej w ręce.
- Wcale nie jesteś lepszy gnoju! Przez tyle lat ukrywałeś, że masz dziecko i to jeszcze przed tym zanim się poznaliśmy!
Czas zatrzymał się w miejscu. Tata znieruchomiał. Mama upadła na kanapę chowając zapłakaną twarz w dłoniach.
- Skąd… skąd wiedziałaś? – zapytał zdziwiony.
- Matka twojego dziecka dzień przed naszym ślubem zjawiła się w mojej pracy udając klientkę. Opowiedziała o wszystkim, że miałeś z nią romans, a kiedy dowiedziałeś się, że nosi w łonie twoje dziecko kazałeś je usunąć i zniknąłeś z jej życia.
- Nie chciałem cię ranić. Chciałem, abyś… - zaczął się tłumaczyć.
- … abym, żyła w kłamstwie przez 17 lat. Udając przed tobą, że o niczym nie wiem. Okłamując naszą córkę, że ma siostrę i cały świat, że jesteśmy idealną rodzina? To chciałeś powiedzieć?
Stojąc oniemiała w korytarzu huczało mi w głowie tylko jedno: mam siostrę…

Moi rodzice zawsze byli szczęśliwi i uśmiechnięci. Uwielbiali spędzać czas razem na rozmowach, wychodzili razem na randki, chociaż byli już po czterdziestce. Wszystkim chwaliłam się jakie mam szczęście, że mam takich rodziców. Pewnego dnia cała ta mistyczna poświata idealnego życia rozwiała się jak dym.
Wróciłam wcześniej do domu. Otwierając drzwi usłyszałam krzyk i odgłos...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po śmierci taty jego dokumenty długo czekały na uporządkowanie.
-Nie mogę ci pomóc - stwierdziła moja siostra. - Jakoś nie mogę tam jeszcze wejść.
Sama też miałam dziwne uczucie wchodząc do opuszczonego gabinetu ojca. Przez pewien czas krążyłam po pomieszczeniu. Delikatnie pogładziłam ukochane biurko ojca. W końcu usiadłam przy nim i otworzyłam pierwsza szufladę. Po chwili wahania wyciągnęłam grube teczki. Dokumenty ze szkoły, świadectwa pracy, dokumenty podatkowe, jakieś listy... Nic ciekawego, większość do wyrzucenia. Została ostatnia teczka. Ku memu zdumieniu w środku kryło sie coś, co przypominało akta jakieś sprawy.
-Skąd to się ty wzięło?
Dokumenty były bardzo stare. Z ciekawości zaczęłam je przeglądać. Po chwili zesztywniałam przerażona.
"Wypchnęła przez okno, rzucała kamieniami, pogryzła policjanta, zadźgała brata..."
-Mamo... - głos odmówił mi posłuszeństwa. Nie wiedziałam co mam zrobić. Przed oczami zaczęły przesuwać sie jakieś obrazy. - Mamo!
Odskoczyłam od biurka i wpadłam na kogoś. Mama.
-Mamo, to nie może być prawda...
Mama podeszła do biurka i z wahaniem podniosła dokumenty. Po chwili odłożyła je z głośnym westchnieniem.
-Gdybym wiedziała, że tata trzyma te dokumenty w życiu bym ciebie tu nie przysłała.
-Miałyśmy jeszcze siostrę i brata? Powiedz, ze to nieprawda.
-Niestety prawda - mama usiadła na krześle, które wcześniej zajmowałam. - Miałaś wtedy trzy latka, Tamara miała siedem a Krzyś roczek. Póki byłaś tylko ty było jeszcze dobrze. Tamara troszczyła sie o ciebie, byłaś jej ukochaną siostrzyczką. Wszystko zmieniło się, gdy urodził sie Krzyś. Nie tolerowała go. To chyba mało powiedziane. Nienawidziła go. Biła go. Twierdziła, ze go zabije.
Słuchałam przerażona.
-I w końcu jej sie to udało - głos jej się załamał. - Na chwilę wyszła z kuchni. Już nie pamiętam po co. Nagle usłyszałam twój przeraźliwy krzyk. Przerażona wróciłam i zobaczyłam jak ten demon raz za razem uderza Krzysia nożem. Rzuciłam się go ratować ale...
Było mi słabo. Miałam siostrę morderczynię.
-Co z nią się stało?
-Miała wtedy siedem lat. Trafiła na krótko do zakładu zamkniętego. Po dwóch miesiącach dostaliśmy wiadomość... Wyskoczyła przez okno.
Zapanowała głucha cisza. Wyszłam z gabinetu ojca. Musiałam przetrawić to co usłyszałam. Jakie jeszcze tajemnice skrywa nasza rodzina?

Po śmierci taty jego dokumenty długo czekały na uporządkowanie.
-Nie mogę ci pomóc - stwierdziła moja siostra. - Jakoś nie mogę tam jeszcze wejść.
Sama też miałam dziwne uczucie wchodząc do opuszczonego gabinetu ojca. Przez pewien czas krążyłam po pomieszczeniu. Delikatnie pogładziłam ukochane biurko ojca. W końcu usiadłam przy nim i otworzyłam pierwsza szufladę. Po chwili...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Cii, to jest nasza tajemnica!
Właśnie to usłyszał Krystian przez drzwi dziesięć lat temu. Ciekawy wszedł, ale… dlaczego tutaj nikogo nie ma? Rozejrzał się dokładnie, ale to malutka komórka, w której tata chował swoje wędki. Nic tu nie ma…
Kiedy przypomniał sobie to, uderzył się w czoło. Jak on mógł o tym tak pomyśleć?! Westchnął zirytowany i wrócił wzrokiem na jego ojca… prawie.
- Więc to ty mówiłeś? Jak?
Ten nie odpowiedział. Usiadł tylko wygodniej na kanapie, a jego dłonie spoczęły na kolanach. Zamknął oczy… aby po chwili zniknąć, a potem znów stał się widzialny.
- Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie: jak?
- Nie muszę ci tego tłumaczyć. Ty również to potrafisz.
- Skąd wiesz?
- Bo jesteś moim synem.
- Poniekąd… - Chłopak kolejny raz spuścił oczy na ziemię. Jak mógł patrzeć na tego człowieka, który oszukiwał go przez tyle lat? Matkę tak samo. – Nadal nie rozumiem, po co? Dlaczego mama?
- Bo była tego godna.
- Godna trzymać w sobie potwora, a później opiekować się nim?
- To normalny stan rzeczy…
- Nie, skończ! Jak mogłeś wprowadzić jakąś cząstkę siebie do płodu… we mnie – swoją drogą, jak skoro nie doszło do żadnego zbliżenia? – bez wiedzy mamy? A potem, gdy urodziła mnie, zmusić do wychowania mnie?!
- Zdarza się…
- Przestań! Nie będę żadnym twoim dziedzicem!
- Nie ma już odwrotu.
- Co?
- Twoja matka mówiła, że błaga o dziecko. Tamten idiota był bezpłodny… co prawda, miałem w tym swój udział, ale dostała tego, co chce. A ja też. Tego paktu nie zniszczysz.
- Ty…
- Nie. Ja i ty.

- Cii, to jest nasza tajemnica!
Właśnie to usłyszał Krystian przez drzwi dziesięć lat temu. Ciekawy wszedł, ale… dlaczego tutaj nikogo nie ma? Rozejrzał się dokładnie, ale to malutka komórka, w której tata chował swoje wędki. Nic tu nie ma…
Kiedy przypomniał sobie to, uderzył się w czoło. Jak on mógł o tym tak pomyśleć?! Westchnął zirytowany i wrócił wzrokiem na jego ojca…...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Całe życie zastanawiałam się dlaczego najstarszą osobą w rodzinie o moim nazwisku był pradziadek. Nikt mi jednak nie chciał udzielić tej odpowiedzi, gdyż strona mojego ojca jest bardzo zamknięta i ciężko cokolwiek z nich wydusić. Pamiętałam jednak pewną sytuację z dzieciństwa gdy ktoś przyjechał w odwiedziny do dziadka. Spotkanie skończyło się awanturą urządzoną przez ojca, z której wyłapałam tylko coś o wydziedziczeniu dziadka i zmianie nazwiska. W liceum miałam fazę na tworzenie drzewa genealogicznego więc dopytywałam wszystkich dziadków o różnych członków rodziny i tak delikatnie drążyłam temat zmiany nazwiska przez pradziadka od strony ojca. Z półsłówek, pół historyjek i przypadkowego wygadania wyszło mi taka historia.
Odbyło się to gdzieś około roku 1930. Zapewne mój pradziadek miał już przez swojego ojca wybraną przyszłą żonę, zapewne już było wszystko dogadane jeżeli chodzi o ziemię i gospodarstwo (najstarszy syn) i klops. Mój pradziadek wybrał sobie na partnerkę prawosławną dziewczynę. O laboga!!! Przecież to ruska! – dowcipne, przecież w tamtych czasach Polska to bardziej na wschód niż na zachód leżała. I stało się. Pra miał młodszego brata więc ojciec postanowił wydziedziczyć najstarszego syna na rzecz młodszego. Pra więc odszedł wraz ze swoją żoną, w nazwisko zmienił dwie literki i ot, cała mecyja.
Wielka tajemnica wyjaśniona! Jednak dla spokoju dziadków udaję, że nic nie wiem o tej tragedii.

Całe życie zastanawiałam się dlaczego najstarszą osobą w rodzinie o moim nazwisku był pradziadek. Nikt mi jednak nie chciał udzielić tej odpowiedzi, gdyż strona mojego ojca jest bardzo zamknięta i ciężko cokolwiek z nich wydusić. Pamiętałam jednak pewną sytuację z dzieciństwa gdy ktoś przyjechał w odwiedziny do dziadka. Spotkanie skończyło się awanturą urządzoną przez ojca,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W rodzinie mojej panują bardzo klanowe i uznaniowe układy, od strony matki rodzina to skąpy klan ciułaczy który przelicza każdy grosz. Tak pewnym razem zaprosiłem ich na piwo, podczas lekkiej rozmowy brata ciotecznego szwagier przy piwie wygadał się że jeden z braci brał ślub kościelny i organizowali wesele i jak się okazało nie zaprosili nas choć u nas zawsze byli zapraszani. Gdy oznajmił ten fakt cała klika zawstydziła się do czerwoności... no ale jak bardziej się ceni srebrniki niż więzi rodzinne to zacząłem się śmiać im prosto w oczy i idąc tym tokiem pomyślałem że jeżeli chodzi o kasę to nie należymy do skąpców i z pewnością byli by do przodu, ale jak później się już tłumaczyli to nie zaprosili nawet do kościoła bo lokal był za mały żebyśmy się pomieścili bo robili przyjęcie weselne w domu. W sumie można się było spodziewać bo i na parapetówkę do domu też nie zapraszali w którym nota bene jak wychodzą do pracy też zakręcają grzejniki żeby mniej gazu na ogrzanie poszło - ale cóż skąpy dwa razy traci

W rodzinie mojej panują bardzo klanowe i uznaniowe układy, od strony matki rodzina to skąpy klan ciułaczy który przelicza każdy grosz. Tak pewnym razem zaprosiłem ich na piwo, podczas lekkiej rozmowy brata ciotecznego szwagier przy piwie wygadał się że jeden z braci brał ślub kościelny i organizowali wesele i jak się okazało nie zaprosili nas choć u nas zawsze byli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wesele jak z bajki zaplanowane było od miesięcy. Tomek, już za kilka godzin mój mąż, właśnie wysłał mi zdjęcie wiszącego garnituru. Byłam szczęśliwa patrząc na moich bliskich, suknię prosto z salonu i wyobrażając sobie jak to będzie wyglądało.Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Otworzyłam i zamarłam. Patrzyła na mnie kopia mojej cioci Oliwi, tylko młodsza o jakieś hm 30 lat. Stojąca naprzeciw mnie dziewczyna mogła mieć jakieś osiemnaście- dwadzieścia lat. Była chuda, ładna. Miała ogniście rude włosy, znak rozpoznawczy rodziny taty.
-Witam, nazywam się Alicja Mazurek i szukam pana Romana Koca.
-Dzień dobry. Tato, ktoś do Ciebie- krzyknęłam kompletnie zaskoczona. Mój tata wesoło gawędził z mamą i zamarł widząc naszego gościa.
-Kim Ty jesteś? Co tu robisz? Co się dzieje? Kinga?- popatrzył na mnie zaskoczony.
-Witam, nazywam się Alicja Mazurek. Mam osiemnaście lat, jestem córką Iwony Mazurek i Romana Koca. Wychowałam się w domu dziecka, bo jak miałam dwa latka mama zmarła w wypadku samochodowym, a mną nie miał kto się zająć. Przeszkadzam tatusiu?
Oniemiałam.
-Co to znaczy?- mama zbladła.
Okazało sie, że kilkanaście lat temu tata miał romans ze swoją współpracownicą. Owocem tego związku jest Alicja. Ojciec nic o tym nie wiedział, a dziewczyna niedawno uzyskała jego adres. Tak oto najpiękniejszy dzień mojego życia zmienił się w piekło. Okazało się, że nie jestem jedynaczką. Moje wesele było niewypałem, małżeństwo rodziców przeszło kryzys. Ale poznałam Alicję- to wspaniała dziewczyna, a moja siostra. Zyskałam bliską przyjaciółkę. Szkoda, że takim kosztem.

Wesele jak z bajki zaplanowane było od miesięcy. Tomek, już za kilka godzin mój mąż, właśnie wysłał mi zdjęcie wiszącego garnituru. Byłam szczęśliwa patrząc na moich bliskich, suknię prosto z salonu i wyobrażając sobie jak to będzie wyglądało.Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Otworzyłam i zamarłam. Patrzyła na mnie kopia mojej cioci Oliwi, tylko młodsza o jakieś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłem wściekły. Wiele razy w swoim życiu zostałem już okłamany, ale żeby przez całą moją rodzinę? Przez dziadków, przez własną Matkę i własnego brata?
To nie mieściło mi się w głowie. Nie, to nie możliwe.
Zaśmiałem się ironicznie.
To wszystko wyglądało jak scenariusz z filmu.
Od zawsze myślałem, że mój ojciec zginął w wypadku. Ponoć jadąc nocą na motorze drogą tuż przy lesie uderzył w jelenia. Skutkiem tego miał zginąć. Jednak to wszystko co wpajano mi przez te siedemnaście lat okazało się jednym wielkim stekiem bzdur.
Nasuwało mi się na myśl tylko jedno pytanie. Czemu nagle zdecydowali mi się to powiedzieć? Co się takiego zmieniło. Naszły ich wyrzuty sumienia? Nie mam pojęcia.
Teraz wiem tylko tyle, że jestem synem księdza...

Byłem wściekły. Wiele razy w swoim życiu zostałem już okłamany, ale żeby przez całą moją rodzinę? Przez dziadków, przez własną Matkę i własnego brata?
To nie mieściło mi się w głowie. Nie, to nie możliwe.
Zaśmiałem się ironicznie.
To wszystko wyglądało jak scenariusz z filmu.
Od zawsze myślałem, że mój ojciec zginął w wypadku. Ponoć jadąc nocą na motorze drogą tuż przy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W wieku nastu lat rodzice wysłali mnie na kolonie nad morze. Ale nie był to udany wyjazd,bo dowiedziałam się,że mama w tym czasie trafiła do szpitala. Kiedy jednak pytałam rodzinę co się stało i dlaczego mama jest w szpitalu,odpowiadali jakoś pokrętnie. Nie zdawałam też sobie wówczas sprawy z tego,jak poważny był stan mamy.O tym powiedziano mi dopiero wiele lat później. Dopiero gdy dorosłam,mama wyznała mi,że wówczas była w ciąży i poroniła. To był chłopiec. Życie mamy też było zagrożone. Nic mi wówczas nie powiedziano aby nie psuć mi wakacji. Przykro mi ,wiedząc,że mogłam mieć brata,a wyszło jak wyszło. Niezbadane są wyroki losu

W wieku nastu lat rodzice wysłali mnie na kolonie nad morze. Ale nie był to udany wyjazd,bo dowiedziałam się,że mama w tym czasie trafiła do szpitala. Kiedy jednak pytałam rodzinę co się stało i dlaczego mama jest w szpitalu,odpowiadali jakoś pokrętnie. Nie zdawałam też sobie wówczas sprawy z tego,jak poważny był stan mamy.O tym powiedziano mi dopiero wiele lat później....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szukałam dokumentów potrzebnych do złożenia wniosku o przyjęcie do liceum geograficznego. Gdzie mama to wszystko schowała? Już drugą godzinę szukam i nic. W końcu znalazłam jakąś teczkę, schowaną głęboko w szafie pod ubraniami (tak, zaczęłam w desperacji nawet szukać w ciuchach rodziców). Ufff, wreszcie jest mój akt urodzenia.

Melisa Kamiońska
Urodzona 21.02.2003 roku we Wrocławiu
Imię matki: Aurelia
Imię ojca: nieznane

Chyba coś mi się przewidziało! Co, do cholery ma znaczyć nieznane imię ojca i Aurelia jako matka? Zrobiło mi się słabo... Aurelia to moja o 14 lat starsza siostra. To jest niemożliwe... Chyba zaraz zemdleję. Usłyszałam, że ktoś wchodzi do pokoju.
- Melisa? Co Ty tu... - urwała mama. Widząc moją bladą twarz szybko do mnie podeszła. - Och, kochanie. Chyba musimy porozmawiać.
- Dlaczego? Dlaczego mi to zrobiliście?! - podniosłam głos.
Do pokoju weszła Aurelia.
- Chodźcie dziewczyny do kuchni, czeka nas poważna rozmowa. - rzekła mama (a w zasadzie chyba...moja babcia?). Poczułam, że od tego momentu moje życie się zmieni. Bezpowrotnie. A ja mogę tylko patrzeć na to, jak wszystko w naszej rodzinie się sypie...

Szukałam dokumentów potrzebnych do złożenia wniosku o przyjęcie do liceum geograficznego. Gdzie mama to wszystko schowała? Już drugą godzinę szukam i nic. W końcu znalazłam jakąś teczkę, schowaną głęboko w szafie pod ubraniami (tak, zaczęłam w desperacji nawet szukać w ciuchach rodziców). Ufff, wreszcie jest mój akt urodzenia.

Melisa Kamiońska
Urodzona 21.02.2003 roku we...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej