Stojąc przed lustrem Anna zachwycała się BIELĄ swojej sukni. Zza drzwi swojego pokoju słyszała odgłosy krzątania się członków swojej rodziny oraz służby. Sama jednak znajdowała się poza całym zamieszaniem, jednak bynajmniej z własnego wyboru. Matka nie miała zamiaru zabierać jej ze sobą do miasta, gdzie własnie rozpoczynały się wspaniałe bale karnawałowe. Według ogólnie przyjętych zasad panny przed osiemnastym rokiem życia nie mogły jeszcze "bywać w świecie". Anna mogła tylko chwilami ukazywać się w salonie, kiedy organizowano proszone podwieczorki. To było dla niej zdecydowanie za mało.
Rozgoryczona podeszła do okna. Wpatrywała się w otaczającą ją szarzyznę a myśli błąkały się bo BEZDROŻACH. Otrząsając się z zadumy niemal krzyknęła: "co za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ!". Wiedziała, że najstarsza z sióstr zaczęła bywać, gdy była młodsza o całe trzy miesiące niż ona w tej chwili.
Złość w Anny przerodziła się w niemalże rozpacz. "Przecież będzie tam on" - wyszeptała, a dwie wielki łzy spłynęły po jej porcelanowych policzkach.

Stojąc przed lustrem Anna zachwycała się BIELĄ swojej sukni. Zza drzwi swojego pokoju słyszała odgłosy krzątania się członków swojej rodziny oraz służby. Sama jednak znajdowała się poza całym zamieszaniem, jednak bynajmniej z własnego wyboru. Matka nie miała zamiaru zabierać jej ze sobą do miasta, gdzie własnie rozpoczynały się wspaniałe bale karnawałowe. Według ogólnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szliśmy we dwoje trzymając się za ręce. Trzymaliśmy się w cieniu, nikt nie mógł nas zobaczyć. Przecież to był romans, coś takiego trzeba utrzymywać w tajemnicy. To dopiero wielka NIESPRAWIEDLIWOŚĆ, gdybym poznał tę kobietę trzy lata wcześniej, wszystko wyglądałoby inaczej.
Lubiłem to sobie wyobrażać. Ja i ona przed ołtarzem. Ja w smokingu, ona okryta BIELą.
Musiała już wracać do domu. Takie były zasady: żadnego odprowadzania, żadnego pocałunku na pożegnanie. Jedynie uścisk, który z boku wyglądał na przyjacielski, uścisk którym chcieliśmy wyrazić wszystko, ale to było trudne, niemal niewykonalne.
Ostatnie cześć. Odeszła w swoją stronę. Jedyne co mi pozostało to patrzeć jak oddala się. Patrzeć na BEZDROŻA i znów myśleć, że mogłem iść obok niej z pasującą obrączką na serdecznym palcu.

Szliśmy we dwoje trzymając się za ręce. Trzymaliśmy się w cieniu, nikt nie mógł nas zobaczyć. Przecież to był romans, coś takiego trzeba utrzymywać w tajemnicy. To dopiero wielka NIESPRAWIEDLIWOŚĆ, gdybym poznał tę kobietę trzy lata wcześniej, wszystko wyglądałoby inaczej.
Lubiłem to sobie wyobrażać. Ja i ona przed ołtarzem. Ja w smokingu, ona okryta BIELą.
Musiała już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był piątkowy wieczór. Madison siedziała przy słabym świetle, które wpadało przez wielkie okno i odbijało się od tafli biurka. Jej wzrok podążał za tłumem wlewającym się do pobliskiego pubu, lecz po chwili znów kierowała go na stertę papierów, których BIEL powalała bardziej niż jaskrawe kolory klubowych neonów. "Co za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ" - pomyślała. Codzienność zaczynała ją załamywać. Łączenie pracy i studiów to nie taka prosta sprawa. Kosztuje ją to wiele wyrzeczeń. Chociażby takich, że zamiast sączyć drinka przez słomkę i siedzieć na wygodnej, skórzanej kanapie, musi zarywać kolejny weekend wędrując po BEZDROŻACH usłanych fakturami i nowymi zleceniami. Ciągle powtarza sobie jednak, że cel uświęca środki i cały poświęcony czas przyniesie upragnione skutki. Ma tylko nadzieję, że stanie się to w niedalekiej przyszłości, a nie w przyszłym życiu.

Był piątkowy wieczór. Madison siedziała przy słabym świetle, które wpadało przez wielkie okno i odbijało się od tafli biurka. Jej wzrok podążał za tłumem wlewającym się do pobliskiego pubu, lecz po chwili znów kierowała go na stertę papierów, których BIEL powalała bardziej niż jaskrawe kolory klubowych neonów. "Co za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ" - pomyślała. Codzienność zaczynała ją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Olaf często powtarzał, że mężczyzna, który kroczy swoją drogą, idzie sam. Knut był na szlaku od 4 dni. Wędrował śnieżnymi BEZDROŻAMI północy, zastanawiając się czy to jeszcze Midgard, czy już Jotunnheim, kraina lodowych olbrzymów, gdzie bał się zapuszczać nawet gromowładny Thor. Choć wiatr targał opończą, a miecz przymarzł do pochwy to serce młodzieńca rozpalała żądza zemsty i poczucie NIESPRAWIEDLIWOŚCI.
*
Wszystko zaczęło się w Jul. W to ważne dla wikingów święto na progu domu Olafa pojawił się wędrowiec. Przedstawił się jako Ulf i miał wracać z wyprawy na Ruś do rodzinnego domu. Poprosił Olafa o nocleg, a ten nie chcąc uchybić prawu gościny przyjął podróżnika pod swój dach i zaprezentował mu rodzinę: żonę Inę i córki Sigrid i Frey. Asowie nie pobłogosławili Olafowi synem, dlatego ojcowskie uczucia przelał na Knuta, którego znalazł kiedyś w rynsztoku. Teraz zaś, chcąc okazać się hojnym gospodarzem posłał przybranego syna do karczmy po miód dla gościa. Knut nie podejrzewał, że po powrocie zastanie obrabowany dom, a swoich bliskich martwych.
*
Ulf wiedział, że jest ścigany, dlatego licząc na zmęczenie młokosa przygotował zasadzkę. Zakradł się do jego obozowiska, chcąc jednym ciosem topora zakończyć sprawę. Przy małym ognisku nie zastał nikogo, jednak w wieczornym mroku przeoczył niewielką zaspę..
*
Olaf często powtarzał, że mężczyzna, który kroczy swoją drogą, idzie sam. Dopiero teraz, patrząc na wrażą krew skapującą z jego miecza na BIEL śniegu Knut pojął słowa opiekuna.

Olaf często powtarzał, że mężczyzna, który kroczy swoją drogą, idzie sam. Knut był na szlaku od 4 dni. Wędrował śnieżnymi BEZDROŻAMI północy, zastanawiając się czy to jeszcze Midgard, czy już Jotunnheim, kraina lodowych olbrzymów, gdzie bał się zapuszczać nawet gromowładny Thor. Choć wiatr targał opończą, a miecz przymarzł do pochwy to serce młodzieńca rozpalała żądza...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwikłany w BEZDROŻA własnych myśli gasł powoli niczym pierwsze dogorywające ognisko letnie. Urodzony na wpół martwy dostał imię zawdzięczane swojej nad wyraz sinej, jak na Hiszpana cerze- Blanco- BIEL, tak czysta i niewinna, a jednak paraliżująca swoją trupią bladością, zimna i pozbawiona człowieczeństwa. Rozmyślał o tym chwilowym spotkaniu ze śmiercią jeszcze w łonie matki, polubił ją. Była taka sama jak on- drakońska i lodowata, a zarazem reprezentowała to czego tak namiętnie pragnął harmonie i stoicki spokój. Czy nie powinna zabrać go wtedy ze sobą, bo cóż to za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ, że tacy łajdacy jak on dostają drugą szanse? A może śmierci chodziło właśnie o sprawiedliwość? Dała mu długowieczne życie, ażeby największy z największych złoczyńców tlił się pozbawiony szczęścia i łacińskiego animusa, aby sprawiedliwości stała się zadość.

Uwikłany w BEZDROŻA własnych myśli gasł powoli niczym pierwsze dogorywające ognisko letnie. Urodzony na wpół martwy dostał imię zawdzięczane swojej nad wyraz sinej, jak na Hiszpana cerze- Blanco- BIEL, tak czysta i niewinna, a jednak paraliżująca swoją trupią bladością, zimna i pozbawiona człowieczeństwa. Rozmyślał o tym chwilowym spotkaniu ze śmiercią jeszcze w łonie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To był zwykły sierpniowy dzień. Gdy Arni idąc wąską ścieżką zauważył Kate wiedział już, ze jest to kobieta jego życia. BIEL jej długiej, koronkowej sukni kontrastująca z czerwienią rosnących w zbożu maków rozpaliła jego wyobraźnie. Czuł, że pożąda jej całym sobą. Kate zdawała się nie zauważyć swojego kochanka, gdy ten podbiegł do niej i złapał ją za biodra. W każdym jego dotyku czuła szacunek, pożądanie, miłość. Wszystko to, czego brakowało jej w mężu. Lubiła go, ale nie był Arnim. Rodzice wybrali jej go na męża zgodnie z tradycją, jednak nigdy nie byli bratnimi duszami. Zrozumiała to poznawszy Arniego odkrywszy czym jest miłość. Gdy ich usta się spotkały wiedział już, że mimo wszystkich przeciwności Kate czuje to samo. Jest w nim tak samo zakochana. Ale czy będzie gotowa rzucić wszystko? Zmienić całe dotychczasowe życie? Cóż za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ, że aby żyć razem, będą musieli uciec. Ukląkł w ciszy, włożył jej na palec upleciony z kwiatów koniczyny pierścionek. Z nadzieją popatrzył jej w oczy. Cisza wydała się mówić wszystko. Wiedział że czuje to, co on, że tu pośród tych łąk, lasów, pól czuła się szczęśliwa. Czuła, że to jej miejsce na ziemi, że kocha te BEZDROŻA - miejsce ich potajemnych schadzek. To właśnie dziś zrozumiała, że nic już nie będzie jak dawniej, że jej dotychczasowe życie właśnie się skończyło. Wywoła skandal, którego matka nigdy jej nie wybaczy.

To był zwykły sierpniowy dzień. Gdy Arni idąc wąską ścieżką zauważył Kate wiedział już, ze jest to kobieta jego życia. BIEL jej długiej, koronkowej sukni kontrastująca z czerwienią rosnących w zbożu maków rozpaliła jego wyobraźnie. Czuł, że pożąda jej całym sobą. Kate zdawała się nie zauważyć swojego kochanka, gdy ten podbiegł do niej i złapał ją za biodra. W każdym jego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zygmunt przez szybę auta spoglądał na mijane BEZDROŻA. Pogoda była piękna, wprost wymarzona na majówkę.

-Co za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ musieć teraz pracować... -Rozmyślał Zygmunt, choć była to w sumie maleńka chałtura, ale pieniądz to pieniądz.

-Jesteśmy na miejscu... Cholera! Chyba rozjechałem kurę! – Powiedział kierowca.
-Rozładowujemy sprzęt i zaczynamy, inaczej do Warszawy nie wrócimy przed kolacją.

Pani Halina wyczekiwała „niespodziewanych” gości od samego rana. Miała wyglądać naturalnie, ale cóż, z tym trochę nie wyszło. Wizyta u fryzjera, mocny makijaż, nowa spódnica, bluzka, żakiecik. W sumie pani Halina zrezygnowała jedynie z nałożenia sukni wieczorowej.
-Taka okazja zdarza się raz w życiu! – Rozmyślania kobiety przerwał dzwonek do drzwi. Otworzyła udając z pełni zaskoczoną. Na progu stał on, jeszcze piękniejszy, jeszcze przystojniejszy, tylko jakiś taki kurduplowaty, Zygmunt Hajzel we własnej osobie!

-Dzień dobry. Czy zechciałaby pani wypróbować moc nowego proszku do prania Vizil BIEL?

Zygmunt przez szybę auta spoglądał na mijane BEZDROŻA. Pogoda była piękna, wprost wymarzona na majówkę.

-Co za NIESPRAWIEDLIWOŚĆ musieć teraz pracować... -Rozmyślał Zygmunt, choć była to w sumie maleńka chałtura, ale pieniądz to pieniądz.

-Jesteśmy na miejscu... Cholera! Chyba rozjechałem kurę! – Powiedział kierowca.
-Rozładowujemy sprzęt i zaczynamy, inaczej do Warszawy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Burkułak rzucił się na nich pędem, ryjąc ogromnymi kopytami BEZDROŻA.
-nie mamy gdzie uciec!- krzyknęła przerażona Anastasja.
-tam, za drzewem. - pokazał palcem Harry.
Szybko wbiegli za owe drzewo, wstrzymując oddech, żeby dźwięk nie zdradził ich kryjówki.
Czekali chwilę, lecz Burkułak się nie pojawiał. Anastasja postanowiła wychylić lekko głowę za pień. To był błąd...
BIEL oczu demona przeraziła ją, potworne ślipia wwiercały się jej w głowę i mieszkały myśli.
-weź mnie, nie ją, to NIESPRAWIEDLIWOŚĆ!- krzyczał zrozpaczony Harry. - To ja cie wezwałem! - ciągnął- weź mnie!
Burkułak odwrócił się w kierunku chłopca i złapał go w garść.
- Synu Adama, jak ośmieliłeś się wezwać mnie, najpotężniejszego z demonów? - jego głos był niski, zimny. Przyprawiał Harry'ego o dreszcze.
Chłopiec nie zdążył się odezwać, ponieważ Burkułak zabrał go w niezmierzone ciemności piekła.

Burkułak rzucił się na nich pędem, ryjąc ogromnymi kopytami BEZDROŻA.
-nie mamy gdzie uciec!- krzyknęła przerażona Anastasja.
-tam, za drzewem. - pokazał palcem Harry.
Szybko wbiegli za owe drzewo, wstrzymując oddech, żeby dźwięk nie zdradził ich kryjówki.
Czekali chwilę, lecz Burkułak się nie pojawiał. Anastasja postanowiła wychylić lekko głowę za pień. To był błąd...
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

BIEL błyskawicy rozjaśniła ciemniejące, wieczorne niebo. Łucja zamknęła oczy i pozwoliła burzowemu wiatru bawić się jej włosami, chłostać zimnym powiewom jej policzki, osuszać jej gorące łzy. Płakała w samotności gdzieś na BEZDROŻACH. To z pewnością nie było w jej planach. Chciała zawojować świat, założyć dużą rodzinę, mieć kochającego męża. Ale o jednym zapomniała zamarzyć. O zdrowiu. W prawej dłoni trzymała list z diagnozą. A raczej wyrokiem śmierci. Jaka to NIESPRAWIEDLIWOŚĆ. Czemu właśnie ja? Tylu na świecie jest złych ludzi, a raka miałam właśnie ja. Raka w czwartym stadium z pięcioprocentowymi szansami wyleczenia. Pozwoliła wiatrowi wyrwać sobie kartkę z dłoni, deszczowi zmazać z niej słowa. Ale natura nie była w stanie zniszczyć smutku i beznadziei niszczącej jej duszę.
Pogrążona w myślach nie zauważyła nadchodzącego z naprzeciwka Pawła. Dopiero kiedy dotknął jej dłoni, zorientowała się o jego obecności. Spojrzała w jego twarz. Już wiedział. Nie miała pojęcia skąd. Wtuliła się w te kochające ramiona, schowała twarz w fałdach jego ubrania.
-Razem przez to przejdziemy, Łucja. Kocham cię i nie pozwolę samej ci wędrować przez życie.

BIEL błyskawicy rozjaśniła ciemniejące, wieczorne niebo. Łucja zamknęła oczy i pozwoliła burzowemu wiatru bawić się jej włosami, chłostać zimnym powiewom jej policzki, osuszać jej gorące łzy. Płakała w samotności gdzieś na BEZDROŻACH. To z pewnością nie było w jej planach. Chciała zawojować świat, założyć dużą rodzinę, mieć kochającego męża. Ale o jednym zapomniała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

...Mieli przed sobą BEZDROŻA swoich uczuć. Nie wiedzieli co ich spotka za zakrętem namiętności i czułości, których sobie nie szczędzili. Pragnęli siebie jak nigdy nikogo innego. BIEL pościeli była jak mgła osnuwająca ich gorące i spocone ciała. Nie mogli przestać się kochać...to była taka NIESPRAWIEDLIWOŚĆ, że los spłatał im figla i nie mogli być już razem...

...Mieli przed sobą BEZDROŻA swoich uczuć. Nie wiedzieli co ich spotka za zakrętem namiętności i czułości, których sobie nie szczędzili. Pragnęli siebie jak nigdy nikogo innego. BIEL pościeli była jak mgła osnuwająca ich gorące i spocone ciała. Nie mogli przestać się kochać...to była taka NIESPRAWIEDLIWOŚĆ, że los spłatał im figla i nie mogli być już razem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post