Drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem, wywołując dreszcze. Chyba podniecenia. A może strachu. Bo pradziadek mieszkał w pokoju z baśni.
Zawsze panował tam półmrok. Ciężkie kotary dzielnie broniły przed atakującymi znienacka promieniami słońca. Tylko gdy mała rączka sięgała do materiału, gdzieś bokiem wlewała się jasna wąska stróżka, oświetlając drobinki kurzu tańczące po pokoju.
Na środku dumnie stał ogromny okrągły wigwam, igloo, a czasem nawet statek kosmiczny z ciemnego drewna, przykryty koronkowym obrusem zrobionym przez prababcię. Pewna kryjówka podczas zabaw w chowanego. Nikt nigdy mnie tam nie znalazł. Pod ścianą stała rzecz niesamowita. Te wszystkie literki do naciskania (ileż razy trzeba było rozdzielać druciki, bo zapomniałam, że nie można naciskać kilku na raz), pokrętło do wsuwania kartki ("Dziadku, pomóż. Znowu krzywo.") i głośne "ping!" na końcu wersu. Czułam się taka dorosła. Kobieta pracująca.
Ale najwspanialsze było łóżko. Ogromne, puchate, wysokie tak, że trzeba było podsadzić. Na pewno wyższe i bardziej miękkie niż u księżniczki na ziarnku grochu. To tam można było wysłuchać zapierających dech przygód pradziadka. Jak to zakochał się w prababci, walczył z wrogami, biegał po zakratowanym pokoju, bo mu było bardzo zimno. Długo nie rozumiałam, czemu zawsze wtedy się wzruszał. Wizyty u pradziadka były jak rozdziały baśni. Kiedy trzeba było wracać do domu, wkładałam zakładkę i niecierpliwie wyczekiwałam dalszej lektury.

Drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem, wywołując dreszcze. Chyba podniecenia. A może strachu. Bo pradziadek mieszkał w pokoju z baśni.
Zawsze panował tam półmrok. Ciężkie kotary dzielnie broniły przed atakującymi znienacka promieniami słońca. Tylko gdy mała rączka sięgała do materiału, gdzieś bokiem wlewała się jasna wąska stróżka, oświetlając drobinki kurzu tańczące po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Swoje pierwsze wyprawy odbywałam z moim dziadkiem. To On pierwszy raz zabrał mnie do lasu na grzyby i jagody i to od Niego dowiedziałam się jakie zwierzęta żyją w lesie, jakie są ich zwyczaje, jakie rośliny rosną wokół drzew, które z nich mogę jeść, a których nie. Również dziadek zabrał mnie pierwszy raz nad jezioro. Co to było za wydarzenie! Tyle wody! Pamiętam te przerażenie, które towarzyszyło mi w momencie kiedy woda delikatnie obmywała moją stopę. Dziadek powiedział, że nic mi się nie stanie, a skoro dziadek tak mówi to tak jest. Zaczęłam więc odkrywać tajemnice „wielkiej wody”. Pierwszy raz do cyrku też zabrał mnie dziadek. Widziałam Panią hasającą w górze, widziałam klauna robiącego sztuczki, widziałam pieski i małpki, które wykonywały wygibasy, o jakie w życiu bym ich nie podejrzewała. To dzięki mojemu dziadkowi zapełniałam puste karty swojego życia i każde wydarzenie z dziadkiem związane na zawsze utkwiło mi w pamięci. Mam nadzieję, że w przyszłości i moje dzieci będą mogły w taki sposób odkrywać świat.

Swoje pierwsze wyprawy odbywałam z moim dziadkiem. To On pierwszy raz zabrał mnie do lasu na grzyby i jagody i to od Niego dowiedziałam się jakie zwierzęta żyją w lesie, jakie są ich zwyczaje, jakie rośliny rosną wokół drzew, które z nich mogę jeść, a których nie. Również dziadek zabrał mnie pierwszy raz nad jezioro. Co to było za wydarzenie! Tyle wody! Pamiętam te...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam wtedy dziewięć lat. To była wycieczka, zorganizowana przez szkołę. Naszym celem była stolica - Warszawa. Wszystko było dla mnie takie piękne, zachwycające i duże, bo ja przy tym wszystkim wydawałam się taka mała. Jednakże najbardziej oniemiałam na widok zwierząt w zoo. Uwielbiam zwierzęta, a one były takie cudowne. Żyrafy, małpy, słonie, foki, niedźwiedzie, tygrysy... Chciałam dotknąć ich wszystkich. Pogłaskać, porozmawiać (chociaż zdaję sobie sprawę, że nie usłyszałabym odpowiedzi), a może nawet skrycie marzyłam o tym, że słoń stanie się moim przyjacielem? Przy kolejnej wyprawie do Warszawy, postaram się odwiedzić moich przyjaciół z zoo. Mam nadzieję, że wciąż o mnie pamiętają. Bo ja pamiętam. Przypomina mi stos zdjęć wszystkich zwierząt, schowanych w małym pudełeczku.

Miałam wtedy dziewięć lat. To była wycieczka, zorganizowana przez szkołę. Naszym celem była stolica - Warszawa. Wszystko było dla mnie takie piękne, zachwycające i duże, bo ja przy tym wszystkim wydawałam się taka mała. Jednakże najbardziej oniemiałam na widok zwierząt w zoo. Uwielbiam zwierzęta, a one były takie cudowne. Żyrafy, małpy, słonie, foki, niedźwiedzie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

U mnie w rodzinie panował taki naturalny podział:
Mama zajmowała się mną i siostrą w sensie ogólnym- jedzenie, ubrania itp.
Tata organizował wycieczki.
Nie jeździliśmy daleko. Do pobliskich lasów, w góry- zwiedzaliśmy po prostu ciekawszą część okolicy. Tej bliższej i tej trochę dalszej.
Oczywiście uwielbiałyśmy grzybobranie.
To było coś.
Tylko, że tata nie przejmował się specjalnie jak jesteśmy ubrane, czy nie jest nam za zimno, czy za ciepło.
Tak więc, gdy teraz przeglądamy zdjęcia z czasów, gdy miałyśmy 5/6 lat- na każdym widnieje roześmiana buzia, niezapięta kurtka a w łapce reklamówka z grzybami. To jest najbardziej rozwalająca rzecz- dosłownie na każdym zdjęciu stoimy z reklamówką. Z grzybami.

Wycieczką, która najbardziej zapadła mi w pamięć- a było to chyba dlatego, że pojechałam tam z cała rodziną- mamą, tatą, siostrą, ciocią i paczką kuzynów- była wycieczka do Krynicy Górskiej.
Trzy najważniejsze rzeczy:
Zjeżdżalnia nr 1,
Zjeżdżalnia nr 2,
Zjeżdżalnia nr 3.
Była też Zjeżdżalnia nr 4, ale niestety była dostępna od 6 roku życia, a ja nie osiągnęłam jeszcze wtedy tego zacnego wieku- co spowodowało niekontrolowany wybuch płaczu.
Aczkolwiek i tak największym przeżyciem był zjazd ze Zjeżdżalni nr 2- prawie pionowo ustawionej do ziemi. Jechałam oczywiście z kuzynką. Gdzieś w połowie drogi na dół pęd wiatru zdarł mi czapkę z daszkiem z głowy. Jak się potem okazała wylądowała na twarzy kuzynki.
Warto jeszcze wspomnieć o mojej niedoszłen wyprawie do Torunia. Byłam wtedy pod silnym wpływem babci (doszło do tego, że sądziłam, że Tusk i premier to dwa oddzielne stanowiska). Babcia słuchała Radia Maryja, więc ja także słuchałam. No i postanowiłam wybrać się do Torunia, bo tam znajdowało się studio nagraniowe. Spakowałam wszystkie miśki do reklamówek (wiecznie te reklamówki...), zniosłam je do salonu i oświadczyłam, że wyjeżdżamy. Jak wielki był mój zawód, gdy okazało się, że jedank zostajemy w domu :(
W tych wycieczkach nie chodziło nawet o to, żeby zobaczyć coś niesamowitego. Po prostu samo jeżdżenie gdziekolwiek to była zabawa. Szczere dziecięce szczęście. Teraz, gdy gdzieś jadę czuję presję, żeby czegoś nie zgubić ( na przykład siebie), żeby wszystko się udało- takie podstawowe rzeczy. Chciałabym cofnąć się do czasu, gdy jedynym zmartwieniem było, żeby zebrać więcej grzybów niż siostra.

U mnie w rodzinie panował taki naturalny podział:
Mama zajmowała się mną i siostrą w sensie ogólnym- jedzenie, ubrania itp.
Tata organizował wycieczki.
Nie jeździliśmy daleko. Do pobliskich lasów, w góry- zwiedzaliśmy po prostu ciekawszą część okolicy. Tej bliższej i tej trochę dalszej.
Oczywiście uwielbiałyśmy grzybobranie.
To było coś.
Tylko, że tata nie przejmował się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

KOLORY ŚWIATA

O życiu decydują kolory. Targające ludźmi emocje warunkują trwałość i wyrazistość wspomnień. Wielu z nas sprzedałoby duszę diabłu, żeby zachować w pamięci koleje swojego losu w formie albumu świetnej jakości barwnych fotografii.

Tak zapamiętałem dzieciństwo. Jako syn ambasadora odwiedziłem do 18. roku życia wszystkie kontynenty. Pierwsza była Etopia. Miałem 8 lat, a słońce nad afrykańskim niebem było białe jak bałwan, którego ulepiłem z mamą w 4. urodziny. Ludzie mają tam brązową skórę i czarne włosy, żółte posiłki, cieliste ubrania i bielone domy. Ich świat różni się od naszego kolorami. Oniemiałem. I choć przemierzyłem później niemal cały świat, nie poczułem nigdy więcej tak wielkiej inspiracji. Pamiętam dzień, w którym po raz pierwszy postawiłem stopę w Afryce, bo to wówczas zacząłem czytać. Wygrzebałem w rzeczach taty „Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi” Verne’a i ta lektura odmieniła moje życie. Uciekłem w świat literackich fantazji, żeby odkryć jak wiele jeszcze przede mną. Nie byłem w stanie przewidzieć jak nieodgadnione są kolory tego świata, jak różnorodny jest gatunek Homo sapiens. Heterogenność kulturową pojąłem właśnie wtedy. Wiele lat później odkryłem, że życie we wszystkich szerokościach geograficznych opiera się o szablon tych samych zasad, jedynie o innej ekspresji. To, czym różnią się miejsca na kuli ziemskiej to... kolory.

Jest jednak kardynalna podstawa ukształtowania charakteru człowieka. Podróże. Nadal myślę o nich kolorami.

KOLORY ŚWIATA

O życiu decydują kolory. Targające ludźmi emocje warunkują trwałość i wyrazistość wspomnień. Wielu z nas sprzedałoby duszę diabłu, żeby zachować w pamięci koleje swojego losu w formie albumu świetnej jakości barwnych fotografii.

Tak zapamiętałem dzieciństwo. Jako syn ambasadora odwiedziłem do 18. roku życia wszystkie kontynenty. Pierwsza była Etopia. Miałem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ponad dwadzieścia lat temu, wiele kilometrów od domu mały chłopiec ubrany w koszulkę polo i spodenki szedł ścieżką pomiędzy ogromnymi iglastymi drzewami już z chyba dziesiąty kilometr. Słyszał cichy szum. Może morza, o którym mówili rodzice wcześniej. Ale morza nie było. Zamiast niego jego oczom ukazało się morze złotego piasku. Raziło w oczy, a widok dopełniał błękit nieba i dziwny, przyjemny zapach, którego wcześniej nie znał. Oniemiał z zachwytu.
- Mamo, czy to pustynia?! – zaczął krzyczeć podekscytowany chłopiec. – A mogę na nią wejść? – pytał dalej patrząc na ogromną górę piasku wyrastającą przed nim.
Otrzymał zgodę. Zdjął buty i poczuł ciepło bijące od piasku. Niczym podróżnik, niemal na czworaka szedł w kierunku szczytu. Uśmiech nie zniknął z jego twarzy gdy stracił równowagę i przeturlał się kilka metrów w dół. Nie zniknął też wtedy, gdy zgubił buty i musiał po nie wracać. Wspinał się dalej.
Na szczycie zaniemówił, gdy spojrzał w dal i ujrzał upragnione morze. Jak okiem sięgnął woda i niebo stykające się ze sobą. Zapach, który czuł wcześniej był teraz znacznie bardziej intensywny.
- Więc tak pachnie i wygląda morze – powiedział sam do siebie, patrząc jak ogromne fale rozbijają się o brzeg. Ruszył przed siebie.
Resztę dnia chłopiec spędził biegając po gorącym piasku i w zimnym, słonym morzu. Dzień się skończył szorowaniem żeby pozbyć się każdego ziarnka piasku i soli, ale było warto. Mały podróżnik czuł się szczęśliwy, że poznał wydmy koło Łeby i Bałtyk.

Ponad dwadzieścia lat temu, wiele kilometrów od domu mały chłopiec ubrany w koszulkę polo i spodenki szedł ścieżką pomiędzy ogromnymi iglastymi drzewami już z chyba dziesiąty kilometr. Słyszał cichy szum. Może morza, o którym mówili rodzice wcześniej. Ale morza nie było. Zamiast niego jego oczom ukazało się morze złotego piasku. Raziło w oczy, a widok dopełniał błękit nieba...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To było dawno, dawno temu, gdy po raz pierwszy zrobiłam krok na własnych nogach, nie będąc podtrzymywana przez tatę.Chwiałam się na każdą stronę, ale dzielnie maszerowałam na przód. Świat był taki ogromny, a ja tak bardzo ciekawa. Moja pierwsza podróż odbyła się… do drugiego pokoju. Niczym wielki odkrywca minęłam granicę dzielącą sypialnie, a salon, dotykając po drodze wszystkiego co się dało. To wtedy zaczęło się prawdziwe odkrywanie cudów świata i moje pierwsze wycieczki, ale spójrzmy prawdzie w oczy- nic z tego okresu nie pamiętam. Mam tylko nagranie, na którym mogę podziwiać swoje ciekawe i radosne oczy podróżnika, gdy chodzę po raz pierwszy! Jak na wielkiego odkrywcę przystało, musiałam wszystkiego dotknąć, poczuć, spróbować. Wspiąć się na półkę? – nie ma sprawy, zerwać kwiatka rosnącego w doniczce?- czemu nie, ugryźć słuchawkę telefonu?- może jadalna, otworzyć szafkę i wyrzucić całą jej zawartość na podłogę?- kto wie jakie skarby czają się na dnie! Zaczęłam od własnego domu, pełnego tajemnic. Gdy zwiedziłam już cały, przyszedł czas na resztę. Otworzyłam drzwi i wyszłam na dwór, świat nie miał końca.

To było dawno, dawno temu, gdy po raz pierwszy zrobiłam krok na własnych nogach, nie będąc podtrzymywana przez tatę.Chwiałam się na każdą stronę, ale dzielnie maszerowałam na przód. Świat był taki ogromny, a ja tak bardzo ciekawa. Moja pierwsza podróż odbyła się… do drugiego pokoju. Niczym wielki odkrywca minęłam granicę dzielącą sypialnie, a salon, dotykając po drodze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam pierwsi kemping we Włoszech, trudno mi powiedzieć pod jakim to było miastem, ale usytuowany był na skalistym klifie z pięknym widokiem na Adriatyk w dole i pływające promy pasażerskie. Pamiętam jak po wstaniu i wyjściu z namiotu spoglądałem w dal na piękną panoramę i myślałem sobie, po co wracać, lepiej zwiedzać i podążać wciąż przed siebie, każdego dnia gdzie indziej niczym wolny ptak.

Pamiętam pierwsi kemping we Włoszech, trudno mi powiedzieć pod jakim to było miastem, ale usytuowany był na skalistym klifie z pięknym widokiem na Adriatyk w dole i pływające promy pasażerskie. Pamiętam jak po wstaniu i wyjściu z namiotu spoglądałem w dal na piękną panoramę i myślałem sobie, po co wracać, lepiej zwiedzać i podążać wciąż przed siebie, każdego dnia gdzie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Parę lat temu byłam z babcią na jednodniowej wycieczce do Wilna. To co mi zapadło w pamięć to odwiedziny Cmentarza Na Rossie. Stanęłam oto na ziemi polskiej nekropolii,na której spoczywała elita Narodu Polskiego. A ja o niej nic nie wiedziałam i nigdy nie słyszałam. Pierwsze kroki skierowałyśmy do mauzoleum Matki i Syna gdzie spoczywała matka marszałka Piłsudskiego oraz jego serce. Cholera czemu nam tego w szkole nie mówili?Odwiedziliśmy też zmurszałe i sypiące się groby polskich żołnierzy,ale prawdziwy szok przeżyłam wchodząc w głąb cmentarza:Bałzukiewicz,Lelewel,Pietraszkiewicz i wielu,wielu innych spoczywało tu,z dala od umiłowanej Ojczyzny,pośród rozsypujących się mogił i pomników. Zapomniani. A wszystko dookoła zielone,zarośnięte,niechciane. Długo patrzyłam w dół zbocza usianego mauzoleami wielkich niegdyś rodów. Łzy cisnęły mi się do oczu i poczucie winy mną owładnęło bo przecież oni,wielcy,dzięki którym mogę mówić po polsku i żyć w wolnym kraju,leżą tu pośród krzaków i zielska. Ciężko było opuszczać to miejsce i obiecałam sobie,że tu wrócę kiedy tylko będzie taka możliwość.

Parę lat temu byłam z babcią na jednodniowej wycieczce do Wilna. To co mi zapadło w pamięć to odwiedziny Cmentarza Na Rossie. Stanęłam oto na ziemi polskiej nekropolii,na której spoczywała elita Narodu Polskiego. A ja o niej nic nie wiedziałam i nigdy nie słyszałam. Pierwsze kroki skierowałyśmy do mauzoleum Matki i Syna gdzie spoczywała matka marszałka Piłsudskiego oraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam 7 lat. Pewien wrześniowy weekend spędzaliśmy u brata taty, który mieszka na wsi. Wieczorem dorośli rozmawiali w salonie a ja, brat i kuzynostwo bawiliśmy w pokoju, gdy nagle zgasło światło. Okazało się, że była awaria prądu w całej wsi. Siedzieliśmy w salonie, otuleni światłem świec, w oczekiwaniu aż naprawią awarię, kiedy nagle wujek powiedział, że jedziemy na wycieczkę. Wszyscy ubraliśmy się szybko i wsiedliśmy do samochodów. W aucie cały czas z bratem zgadywaliśmy, gdzie jedziemy. Byliśmy szczęśliwi na myśl o czekającej nas przygodzie. Okazało się, że przyjechaliśmy nad Wisłę. To było super. Pierwszy raz w życiu widziałam Wisłę. Była ogromna. Woda tak szybko płynęła. Co więcej pływały w niej dzikie łabędzie. Wujek dał każdemu z nas kawałek suchego chleba, byśmy mogli je karmić. Rzucaliśmy chleb do wody i patrzyliśmy jak ptaki go jedzą. Mimo, że były one daleko od nas bałam się, że mogą na dziobnąć. Później wszyscy wsiedliśmy na prom, który przewoził samochody i ludzi z jednego brzegu na drugi. To dopiero była radość. – My płyniemy! – Krzyczałam ze szczęścia. – Zaraz będziemy na drugim brzegu rzeki. – Powtarzałam i podskakiwałam radośnie.
Ta (nie)zwykła, spontaniczna wycieczka w (nie)zwykłe miejsce była dla mnie jako siedmiolatki niezwykłym przeżyciem. Dziś w tym miejscu nie ma już promu. Od kilku lat oba brzegi rzeki łączy most. Wszystkim, co mi pozostało z tamtej wycieczki, jest moje wspomnienie. I wracam do niego ilekroć przejeżdżam po tym moście przez Wisłę.

Miałam 7 lat. Pewien wrześniowy weekend spędzaliśmy u brata taty, który mieszka na wsi. Wieczorem dorośli rozmawiali w salonie a ja, brat i kuzynostwo bawiliśmy w pokoju, gdy nagle zgasło światło. Okazało się, że była awaria prądu w całej wsi. Siedzieliśmy w salonie, otuleni światłem świec, w oczekiwaniu aż naprawią awarię, kiedy nagle wujek powiedział, że jedziemy na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej