O aniołach z piekła rodem, pięknie bakterii i jak by o tym milczała Wisława Szymborska

Ambitne książki czytam z trudem. Mniej wysiłku wkładam we wchodzenie na ósme piętro. Odkryłam to dopiero wtedy, gdy sięgnęłam po pozycje z popkultury, gdy w bibliotece narzuciła mi się lektura książki „Przechytrzyć diabła” . Ona mnie zaatakowała z półki jak dobre i złe duchy w walce o moją duszę. No, jakby od wyników tego pojedynku zależały losy świata. Bakterii, oczywiście, bo czymże innym jesteśmy w kosmosie?! Czytałam wcześniej różne ambitne rzeczy z regału z pozycjami dotyczącymi duchowości, ale książka Napoleona Hilla przebiła je o kilka pięter. Schodzenia w dół. Zeszłam z nią do samego piekła, gdzie odkryłam, że nie jestem nędzną bakterią. Jestem kimś wielkim, stworzonym do wspaniałości, które ogranicza tylko ludzka wyobraźnia. Wspomniana książka to prosto podana filozofia sukcesu w biznesie przekładająca się na zyski w wielu innych dziedzinach. Ale czy czerpanie korzyści ze wszystkiego nie jest domeną bakterii? Czy jest coś, co robimy, nie myśląc o własnym interesie? Nawet dobre i złe duchy czerpią pociechę z przekabacania nas to na jedną, to na drugą stronę. Czasem nie jest ważne, czy zrobiłaś coś dobrze, czy źle, one potrafią wyprowadzić z tego zarówno dobro, jak i zło. I nawet Bóg ma pożytek z ich pracy na naszą korzyść. Bynajmniej to nie jest katolicka książka. „Przechytrzyć diabła” to dla chrześcijanina coś takiego jak dla fundamentalisty islamskiego „Szatańskie wersety”. Obie książki są bowiem jak duchy, które wreszcie przestały wieść spór i także w ich sercach zapanował totalny spokój, cisza, która nie jest przecież możliwa. A może jest realna jak potęga bakterii i można dzięki niej usłyszeć Światło? I Szymborska by milczała, czytając dzieło Hilla. Ona cała była jak ten wygnany z nieba do pracy z duszami Anioł Stróż. Niekoniecznie ambitny, ale docierający pod wierzchnią warstwę naskórka rzeczywistości, czyli tam, gdzie wieczne święto.

O aniołach z piekła rodem, pięknie bakterii i jak by o tym milczała Wisława Szymborska

Ambitne książki czytam z trudem. Mniej wysiłku wkładam we wchodzenie na ósme piętro. Odkryłam to dopiero wtedy, gdy sięgnęłam po pozycje z popkultury, gdy w bibliotece narzuciła mi się lektura książki „Przechytrzyć diabła” . Ona mnie zaatakowała z półki jak dobre i złe duchy w walce o...

Tak sobie myślałem, co napisać na konkurs dotyczący felietonów, nawiązujących do prac Szymborskiej i książek. No i najlepszym - wręcz genialnym pomysłem, który mi zaświtał, było odnieść się do książki "Nowe lektury nadobowiązkowe", w której skrzyły się felietonowe perły tej autorki.
Nie chciałem jednak tylko o tym pisać. W końcu tekst miał dotyczyć książek, a do tego być napisanym z lekką uszczypliwością i błyskotliwością - jak to na noblist(k)ę przystało.
No cóż, przyznam z lekkim rumieńcem zażenowania, że kiedyś czytałem dużo, może nawet za dużo lektur, również tych nadobowiązkowych, ale od pewnego czasu rzadziej sięgam po książki. Może po prostu te najlepsze już dawno temu przeczytałem, a te najpiękniejsze pozostawiam sobie na deser, gdy już będę w kapcioszkach chadzał po własnym ogrodzie przy domu z widokiem na jezioro.
Pani Wisława porusza w swych felietonach temat książek, które przeczytała i po swojemu je omawia. Dobór lektur jest bardzo różny. Niektóre jej spostrzeżenia są fajne, inne lekko powierzchowne. Może wynikają z tego, że nie używała internetu i nie oglądała - jak wielu badaczy jakiegoś tematu - wielu filmików na youtube, które prezentują wiedzę drugiego obiegu, która nie funkcjonuje w maistreamie.
Ot, chociażby pisze, że Einstein nie powinien był się żenić, bo jego głowa stale była wypełniona różnymi wzniosłymi ideami i teoriami. Być może dla jego małżonki byłoby to z jakąś korzyścią, ale nadobna autorka chyba nie wie, że gdyby nie pierwsza żona Alberta, która robiła mu wyliczenia i tak naprawdę razem z nim tworzyła "jego" teorię, to najprawdopodobniej nawet tego by dobrze nie zrobił.
Wiele wskazuje na to, że Einstein był podstawionym człowiekiem, bardziej filozofem, niż naukowcem, który miał odwrócić uwagę od rzeczywistego geniusza i wynalazcy jakim był bez wątpienia Nicola Tesla. Cała współczesna nauka i ta, która będzie się rozwijać na tej planecie przez najbliższe 200 lat opiera się na jego pomysłach, wyliczeniach i wynalazkach. Jedynie Leonardo mógłby mu dorównać, ale na pewno nie Einstein.
Mnie rozczarowała "Urania" Clezio, a zachwyca "Alchemik", pisany sercem. Ciekawi mnie też, dlaczego noblistka nie wie, co to takiego akapit i dlaczego warto go używać. Może dlatego, że miała inne używki. Ale to już jej sprawa. Ja stosuję, więc można nawet powiedzieć, że w swej sztuce pisarskiej poszedłem dalej, niż ona. Wiem też, że Aborygeni posługiwali się swobodnie telepatią. Chyba całkiem nieźle, jak na przedstawicieli paleolitu?

Tak sobie myślałem, co napisać na konkurs dotyczący felietonów, nawiązujących do prac Szymborskiej i książek. No i najlepszym - wręcz genialnym pomysłem, który mi zaświtał, było odnieść się do książki "Nowe lektury nadobowiązkowe", w której skrzyły się felietonowe perły tej autorki.
Nie chciałem jednak tylko o tym pisać. W końcu tekst miał dotyczyć książek, a do tego być...

"Z romantyzmem przez wiek XXI"
Młodemu człowiekowi czasami zdarzy się przeczytać książkę. Ludzie chyba lubią smak ryzyka. Jedni skaczą na bungee, drudzy pływają z rekinami, a trzeci czytają. Tak po prostu działa świat. Przy czym my, młodzi rebelianci XXI wieku, mamy ten przywilej, że do spotkania z tym osobliwym papierowym tworem mamy więcej okazji, ponieważ obecny, niezapowiadający rychłych zmian, system edukacji, wymaga od nas czytania lektur.
Tu napotykamy kolejny (tak często przez nas niedostrzegany) plus położenia, w jakim się znaleźliśmy. My – przymuszeni, uciśnieni, stajemy się Werterami naszych własnych historii. W żółtych koszulkach, zastępujących kamizelki, i dżinsach niezmiennego niebieskiego koloru, przechodzimy traumy wieku młodzieńczego. Ot, problemy romantyków. Nikt, dotychczas śledzący ten tekst, nie powinien być zaskoczony faktem, jaką radość młodemu człowiekowi sprawił system oświaty, wprowadziwszy do kanonu lektur dzieła epoki romantyzmu. Esencja myśli nastolatków skroplona i przelana na papier. Roztwór wręcz przesycony. Zalany hormonami i niestabilnością emocjonalną.
Ów Werter. Kocha, by nienawidzić. Odchodzi, by wracać. Przysięga, by obietnice łamać. Człowiek - przeczenie. Zagadka. Niczym kalejdoskop. Umierał więcej razy niż którykolwiek z ludzi. Umierał i żył, Drodzy Państwo! Czy to nie wspaniałe? Interesujące? Oczywiście! Niemożliwe? Ach, gdzieżby tam…
A Konrad? Prawie Bóg… Bóg. Więcej niż Bóg! Ponad to (a to musi być dowód na obecność przynajmniej pierwiastka boskości w żyłach naszego bohatera) – do zmiany imienia nie potrzebował wypełniać całej „papierologii” z tym związanej. Któż z Państwa tak potrafi? Takiej odpowiedzi się spodziewałam. Ot „Gustavus obiit, natus est Conradus” i już.
Na koniec została nam jeszcze perełka. Bynajmniej barokowa, Drodzy Państwo. Definicja polskiego romantyzmu. „Pan Tadeusz”! Ten też oryginał. Samobójstwa popełniać nie chciał. Prędzej jego ojciec, jednak Jacek requiescat in pace. Tadeusz nie był zdolny rozróżnić kobiety czterdziestoletniej od dziecięcia młodszego o lat przynajmniej dwadzieścia. Taka pomyłka raczej nie zalicza się do grona tych subtelnych, a dla bohatera mogła się skończyć fatalnie.
Przykłady te można mnożyć i mnożyć, jednak nie na tym rzecz polega. Żart opiera się na tym, że gardzimy i odrzucamy twory do nas podobne tylko z tego powodu, że dzieli nas kilkusetletnia przepaść. I na tym błędnym założeniu się wszystko opiera. Jednak przecież im bardziej rzeczy się zmieniają, tym bardziej pozostają takie same, Drodzy Państwo.

"Z romantyzmem przez wiek XXI"
Młodemu człowiekowi czasami zdarzy się przeczytać książkę. Ludzie chyba lubią smak ryzyka. Jedni skaczą na bungee, drudzy pływają z rekinami, a trzeci czytają. Tak po prostu działa świat. Przy czym my, młodzi rebelianci XXI wieku, mamy ten przywilej, że do spotkania z tym osobliwym papierowym tworem mamy więcej okazji, ponieważ obecny,...

Saga zmierzch, bogowie jak nisko trzeba upaść, żeby stworzyć taką książkę.

Zacznę od głównej bohaterki Isabella Marie Swan zwyczajna nastolatka o dziwnym guście, upodobała sobie chłopaka o niezdrowym kolorze cery. Do tego często opuszcza zajęcia, jakby był chory, żadna normalna dziewczyna nie zainteresowałaby się tak słabym egzemplarzem. Do tego wszystkiego dołóżmy różnicę wieku. Ba! To tylko 86 lat, kto w tych nowoczesnych czasach, by się przejmował. Isabella ma do wyboru ciepłego młodego mężczyznę lub zimnego wampira i wybiera krwiożerczego potwora.
Teraz przejdę do Edward Cullen mężczyzna, który przeżył już 86 lat, a ciałem i umysłem zatrzymał się w wieku 17 lat. No tak, typowy mężczyzna, który jest przez całe życie dzieckiem. Zainteresował się sporo młodszą dziewczyną, dla mnie zakrawa to pod poważną pedofilię!
Na zakończenie dodam, że przeczytałam całą sagę, tylko dlatego, aby móc z pełną świadomością i premedytacją opisać ją, jak najbardziej negatywnie. Drogi czytelniku lepiej nie sięgaj po takie książki za dnia, ale po zmierzchu, gdy nie widać praktycznie nic. Możesz spokojnie użyć jej, jako twarda poduszka pod głowę.

Saga zmierzch, bogowie jak nisko trzeba upaść, żeby stworzyć taką książkę.

Zacznę od głównej bohaterki Isabella Marie Swan zwyczajna nastolatka o dziwnym guście, upodobała sobie chłopaka o niezdrowym kolorze cery. Do tego często opuszcza zajęcia, jakby był chory, żadna normalna dziewczyna nie zainteresowałaby się tak słabym egzemplarzem. Do tego wszystkiego dołóżmy różnicę...

Ziemniak z ambicjami? Już nie. Pięknie wydany w 1965 roku "Atlas chorób i szkodników ziemniaka" zniweczy nadzieje każdej wierzącej w siebie pyry.

Spójrzmy bo tylko na te wspaniałe tablice poglądowe. Oto kartofel, który przywdział koronki i klejnoty. Pod szarą skórką chowa granatowy ornament, a w swoim wnętrzu ma kroplę najczystszego turkusu, jaki mogła zrodzić kołchozowa ziemia. I co? "Zgorzel naczyniowa" - diagnozują węgierscy naukowcy. - "Tracheomykoza. Nie sadzić ziemniaków za gęsto, nie przykrywać łętami. Sadzeniaki wykopywać jak najprędzej, żeby nie doszło do zarażenia". Ha! Zazdrość was, nudni fitopatolodzy, ogarnęła. Pod waszymi brązowymi garniturami z elany nie kryje się nic, prócz pomarszczonej słoniowej dermy. Ani turkusy, ani rubiny. No, może jakaś resztka ornamentu, wyblakła atramentowa kotwica na ramieniu, pamiątka zasadniczej służby wojskowej. Tyle, co nic.

Albo te kartofle ze str. 58: niemal idą w człowieka! Homunkulusy, jak ta lala. Ręce, nogi, golemowe głowy z zagłębieniem na pieczęć. Chuchniesz - wstaną i pójdą. Co na to K. Hinfner i Z. Csak? "Dzieciuchy. Wtórny rozrost kłębów. Kłęby z dzieciuchami nie nadają się do konsumpcji ze względu na duże straty przy obieraniu". I całe szczęście. Toż ich przeznaczeniem jest wędrować pod ziemią. Zakładać nowe miasta i formować legiony, które skolonizują podglebie, płodząc kolejne pokolenia. O jakim więc obieraniu tu mowa?

A ten ziemniak-esteta? Cała skóra wytłoczona w kwiaty, jak przedwojenna prima sort tapeta. W środku to samo, z tym, że kontury kwiatów lekko wykropkowano szarym kolorem. Wiadomo, wnętrze delikatnie kremowe, wymagało subtelnego podejścia przy zdobieniu. Może chociaż to zostało docenione? A gdzieżby. Autorzy zalecają na to kruche piękno więcej nawozów celem dostarczenia związków pokarmowych. Koniec z ziemią gliniastą i żwirowatą.

Straciłam nadzieję. Kieszonkowy atlas zdołuje każdego, kto choć odrobinę wierzy w emancypację ziemniaków. Na rycinach są bulwy-drogocenne korale, kartofle-tajemnicze pieczary, pyry-schronienia dla przeróżnych wijów i skarabeuszy. A autorzy na to dalej swoje: spotwornienia, deformacje, zaraza, a nawet parch!

Książki stanowczo nie polecam ziemniaczanej młodzieży, zwłaszcza tuż po sadzeniu. Wykolejenie z zagonów murowane. Kartofle w zaawansowanym wieku, przed wykopkami, mogą ją przejrzeć jako album anatomiczny, zbiór aktów, tudzież jako źródło modowej inspiracji.
Kontakty z ludźmi zdecydowanie odradzam. Zanadto wykopani w kosmos. Lepiej trzymać się ziemi.

Ziemniak z ambicjami? Już nie. Pięknie wydany w 1965 roku "Atlas chorób i szkodników ziemniaka" zniweczy nadzieje każdej wierzącej w siebie pyry.

Spójrzmy bo tylko na te wspaniałe tablice poglądowe. Oto kartofel, który przywdział koronki i klejnoty. Pod szarą skórką chowa granatowy ornament, a w swoim wnętrzu ma kroplę najczystszego turkusu, jaki mogła zrodzić...

„Niecni Dżentelmeni” – Scott Lynch:


Serię zaczęłam od trzeciej części. Prawdę mówiąc, przekonała mnie okładka. Szukałam trochę na oślep czegoś nowego z zakresu Fantasy. Czegoś, co nie byłoby kolejną pozycją w realiach RPGów. Już wystarczy.
Po szybkim przejrzeniu książki wyczytałam, że temat, to złodzieje wciągnięci w odgrywanie sztuki teatralnej. W tym momencie już wiedziałam, że nie wyjdę ze sklepu sama.
Na kilka następnych tygodni zamieszkałam na ulicach Camorry, w międzyczasie wypływając na rejsy po Szkarłatnych Morzach, lub włócząc się po nieprzyjaznych zaułkach miast niebezpiecznego, ale fascynującego świata magii, alchemii i korupcji…

Trochę o bohaterach:
Kocham książki, w których charaktery są jak najbardziej zróżnicowane, ale jednocześnie intrygujące. Niecni Dżentelmeni, to cały kalejdoskop typów osobowości, które łączy – przynajmniej na początku - chyba tylko profesja.
Ale nie ma tu mowy o zwykłych przestępcach! Zespół sierot adoptowanych, czy raczej wykupionych przez geniusza w łachmanach, przechodzi złożony trening aktorstwa, charakteru i innych mniej, czy bardziej przydatnych na codzień umiejętności, żeby w przyszłości stać się dziełem życia przybranego ojca.

Po przeczytaniu wszystkich dostępnych części doszłam do oczywistego wniosku – główny bohater, Locke Lamora jest geniuszem, ale też prawdopodobnie najbardziej pechową postacią w historii gatunku. I właśnie dzięki temu, jest wyjątkowo ludzki. Motywuje do nieustannej pracy nad sobą i pokazuje, że spełnienie każdego marzenia jest możliwe… Mimo wszystko.

Z kwestii technicznych:
Wspomniane już okładki są pięknie zaprojektowane, ale na brawa zasługuje tłumacz. W książce pojawia się sporo wulgaryzmów, które jak się okazuje, mogą brzmieć dźwięcznie, czy nawet w niektórych przypadkach wręcz poetycko – i tutaj odradzam lekturę Niecnych Dżentelmenów w komunikacji miejskiej. Jak się kilka razy przekonałam, opluwanie szyb w nagłym, niepohamowanym ataku śmiechu nie jest mile widziane przez współpasażerów…

„Niecni Dżentelmeni” – Scott Lynch:


Serię zaczęłam od trzeciej części. Prawdę mówiąc, przekonała mnie okładka. Szukałam trochę na oślep czegoś nowego z zakresu Fantasy. Czegoś, co nie byłoby kolejną pozycją w realiach RPGów. Już wystarczy.
Po szybkim przejrzeniu książki wyczytałam, że temat, to złodzieje wciągnięci w odgrywanie sztuki teatralnej. W tym momencie już...

Odkąd pamiętam, w moim domu w ogóle nie czytało się książek. Nie oznacza to jednak, że w ogóle ich w domu nie było. Na półkach stała trylogia Sienkiewiczowska, "Ludzie bezdomni", "Lalka"... i wiele, wiele innych. Jako nastolatka próbowałam je czytać, ale gdy kończyłam opasłe tomiszcze, okazywało się, że był to tom pierwszy, a o drugim nikt z domowników nie słyszał. Pewnego dnia odkryłam jedyną książkę w całości. Na stronie tytułowej dumnie brzmiał napis: ADAM MICKIEWICZ PAN TADEUSZ. W oparach radości nawet nie zauważyłam, że jakoś inaczej niż pozostałe jest napisana. Ten rymowany wiersz nie tylko mnie nie zniechęcił, w lekturze nie przeszkadzał, ba, nawet przypadł do gustu. Moja mama patrzyła na mnie z politowaniem, bo ani ona, ani babcia przez PANA TADEUSZA nie przebrnęły, a tu córka i wnuczka w jednej osobie tak zacięcie czyta go bez skargi i krokodylich łez w oku. Ano śledziłam z zapartym tchem polowanie starej, bez dwóch zębów Telimeny na młodego Tadeuszka, za którym, gdyby był z krwi i kości, sikałabym w majtki z zazdrości. Cieszyłam się, że Telimenie mrówki weszły tam, gdzie światło nie dochodzi, żałowałam, że niedźwiedź nie pożarł całego towarzystwa będącego w lesie, a Zosię to chętnie zamknęłabym w kurniku razem z rozgderanym ptactwem na rosół, żeby nauczyła się mówić po ludzku. Nie tylko ja czułam zadowolenie, że przeczytałam od deski do deski naszą epopeję narodową, bo niewielu to się udawało, ale także moja polonistka, bo miała z kim na lekcji pogadać. Panu Tadeuszowi oddałam swe serce dobrowolnie i miłość ta trwa po dziś dzień.

Odkąd pamiętam, w moim domu w ogóle nie czytało się książek. Nie oznacza to jednak, że w ogóle ich w domu nie było. Na półkach stała trylogia Sienkiewiczowska, "Ludzie bezdomni", "Lalka"... i wiele, wiele innych. Jako nastolatka próbowałam je czytać, ale gdy kończyłam opasłe tomiszcze, okazywało się, że był to tom pierwszy, a o drugim nikt z domowników nie słyszał. Pewnego...

"Samym środkiem ciszy kroczyła żwawo jej przyczyna- obcy wędrowiec z dużą walizką,
Pięknie sklepiona czaszka podróżnego znamionowała niepospolitą inteligencję,
postawa i wejrzenie zdradzały cudzoziemca,
liczne nalepki na walizce- światowca,
a to wszystko razem- królika."

Jest taka książka, która była niespodzianką od losu. Kupiłam ją na kiermaszu książek z okazji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy za 2 zł!!!!!! (dużo wykrzykników by podkreślić jaka to wyjątkowa sytuacja) Jakiś czas później dowiedziałam się, że jest praktycznie niedostępna, nie ma jej w księgarniach, nie ma w drukarniach. Ktoś wystawił ją na allegro za 90 zł a w antykwariacie kosztuje 40 zł, a dopaść ją trudno. Mowa o „Z powrotem, czyli fatalne skutki niewłaściwych lektur” napisanej przez Zbigniewa Batko. W ilustracje zaopatrzył ją genialny Stasys Eidrigevičius. Książka została wydana dwa razy za pośrednictwem wydawnictwa Iskry, pierwszy raz w 1984 roku. Trudno mi powiedzieć do kogo jest skierowana, wydaje się zbyt zawiła dla dzieci, momentami przerażająca, jednak niejeden dorosły poczułby się obrażony propozycją takiej lektury, ponieważ wygląda na pierwszy rzut oka dość dziecinnie.
Opowiada historie Królika… Królika? A może nie Królika? Opowiada historie Królika (tej wersji na razie się trzymajmy). Nasz Królik wędruje mając przy sobie jedynie walizkę. Wędruje w poszukiwaniu samego siebie. Oczywiście po drodze spotyka wiele istot, przyjaznych i nie. wędrujemy z koniem i pingwinem, oraz z kukułką z zegara. A czasami mruga do nas Tereska.
Opowieść ta w dość zawiły ale barwny sposób pokazuje co się może stać, jeżeli zatracimy siebie chcą być kimś innym. Opowiada o tym co się dzieje gdy zaczynamy znajomość od kłamstwa oraz jakie są skutki czytania cudzej korespondencji. Można nawet rzec, że ociera się o problematykę depresji i schizofrenii, a to wszystkie napisane dość poważnym, wysublimowanym językiem. Czyli dla dzieci w sam raz ;)

Wspomniany wcześniej Stasys Eidrigevičius wykonał ilustracje, które jednych mogą przerażać i odrzucać, innych przyciągać i hipnotyzować (ja należę do tych drugich).

Należy wspomnieć, że powstała krótka animacja do tej książki wykonana przez Daniela Sczechurę w 1997 roku. Nazwał swój film „Dobranocka”.

Podsumowując, nie oceniajmy książki po okładce, ponieważ można przedstawić poważną historię w zabawnej, bajkowej otoczce. By dowiedzieć się jakie są skutki czytania niewłaściwych lektur, musicie po Zbigniewa Batko sięgnąć sami ;)

"Samym środkiem ciszy kroczyła żwawo jej przyczyna- obcy wędrowiec z dużą walizką,
Pięknie sklepiona czaszka podróżnego znamionowała niepospolitą inteligencję,
postawa i wejrzenie zdradzały cudzoziemca,
liczne nalepki na walizce- światowca,
a to wszystko razem- królika."

Jest taka książka, która była niespodzianką od losu. Kupiłam ją na kiermaszu książek z okazji...

Ta lektura nie kręciła mojego podniebienia...

Nagroda za zajęcie drugiego miejsca w konkursie szkolnym, którego tematu dzisiaj już nie pamiętam. To zrozumiałe, że pamięć szwankuje, ponieważ konkurs miał miejsce z dobre dwadzieścia parę lat temu. Tak bardzo się cieszyłam, dumnie odbierając z rąk Pana Dyrektora lekturę pod tytułem "W pustyni i w puszczy". Tylko ten moment mile wspominam, brawa, uśmiechy, całusy i skromne słowa uznania. Do dzisiaj czuję piasek w oczach, suchość w gardle i ból głowy chcąc nie chcąc czytając starannie w towarzystwie mamy, która pilnowała bym nie opuściła słowa, przecinku, kropki, broń Boże nawet pół zdania. Wątek zaplątał mi się i straciłam go nawet nie pamiętam kiedy w obszernych opisach, dialogach, zastanawiając się czy głównym bohaterom Stasiowi i Nel przytrafiło się to naprawdę. Opowieści przygodowe nie ujmując absolutnie nikomu, mojego ucha, tym bardziej wyobraźni (pewnie słabo rozwinięta) jakoś nie pokrzepiły czy zachwyciły. Pan Sienkiewicz gwarantuję, nawet by się nie pogniewał, z przymrużeniem oka przyjmując moje niezadowolone słowa. Dla wszystkich nie przepadających za lekturami moja mała rada - czytajcie co wpadnie Wam w ręce, przy tych narzuconych namęczycie się i zero frajdy w efekcie. A Co za tym idzie? Przygnębienie, poszarpane zdrowie i niechęć do szkoły.

Ta lektura nie kręciła mojego podniebienia...

Nagroda za zajęcie drugiego miejsca w konkursie szkolnym, którego tematu dzisiaj już nie pamiętam. To zrozumiałe, że pamięć szwankuje, ponieważ konkurs miał miejsce z dobre dwadzieścia parę lat temu. Tak bardzo się cieszyłam, dumnie odbierając z rąk Pana Dyrektora lekturę pod tytułem "W pustyni i w puszczy". Tylko ten moment...

kto im dał mowę
mądrość i myśli
obłoczki moje- jak to tak można
wołać i widzieć, a niezrozumienie siać?
bee powiadają, beez sensu ta mowa
Pana nie mają
zesztywniał
i wilk tam był
i potwór
i skarb
kto się nimi teraz zajmie?
same przecież nie potrafią
miejsce święte depczą
zjadają
trawy
trawy wbród musi być tam, gdzie On teraz jest
ale nie tu! więc gdzie ich Pan?
nakarmić, poczytać
tak
owcom czytać radośnie
czasem smutno, czasem straszliwie
'czytać nam bee'
kto na pytania odpowie
kto pogłaszcze gdy trzeba
ochroni przez zimna dotykiem i wilkami?
rzeźnika nie chcą- przecież to zło!
śmierci się nie spieszą
wyjechać, ale jak?
i kim jest ten co wrócił
dlaczego, gdzie był?
pomocy szukają, zła się (nie)lękną
piękna Pani
co swą przeszłość skrytą odnajduje
ona wie
i ona je zrozumie
beczenie gromadki inteligentnej
bo w końcu 'Sprawiedliwość owiec' być musi
i Swann o tym wie

"Sprawiedliwość owiec"
Leonie Swann

kto im dał mowę
mądrość i myśli
obłoczki moje- jak to tak można
wołać i widzieć, a niezrozumienie siać?
bee powiadają, beez sensu ta mowa
Pana nie mają
zesztywniał
i wilk tam był
i potwór
i skarb
kto się nimi teraz zajmie?
same przecież nie potrafią
miejsce święte depczą
zjadają
trawy
trawy wbród musi być tam, gdzie On teraz jest
ale nie tu! więc gdzie ich Pan?
nakarmić,...