Życie jest kruche. Ona wie o tym doskonale. Choroba przychodzi niespodziewanie i potrafi odebrać szczęście tobie, jak i twoim najbliższym.

-Proszę państwa, jeżeli wasza córka przeżyje noc to będzie żyć. Kilka następnych godzin jest decydujące. Proszę uzbroić się w cierpliwość. Bądźmy dobrej myśli.
W taki sposób zakończył się dzień małej, niczego nieświadomej kilkumiesięcznej dziewczynki. W taki sposób zaczęła się po raz drugi na nowo jej wielka przygoda zwana życiem. Dziewczynka pokazała jak bardzo chce żyć. Kiedy wszyscy wątpili w odzyskanie przez nią zdrowia, ona dzielnie walczyła. Może nie do końca samodzielnie. Pomagało jej mnóstwo urządzeń, mnóstwo kabelków oraz cała rzesza lekarzy. Nie poddawała się. Jej małe serduszko chciało dalej bić dla rodziców. Przeżyła tę tragiczną dla niej noc. Potem było już tylko lepiej. Dziewczynka rosła i .... ale o dalszych jej losach dowiecie się na kolejnych stronach książki...

Życie jest kruche. Ona wie o tym doskonale. Choroba przychodzi niespodziewanie i potrafi odebrać szczęście tobie, jak i twoim najbliższym.

-Proszę państwa, jeżeli wasza córka przeżyje noc to będzie żyć. Kilka następnych godzin jest decydujące. Proszę uzbroić się w cierpliwość. Bądźmy dobrej myśli.
W taki sposób zakończył się dzień małej, niczego nieświadomej...

„Na kolorowym dywanie w przedszkolu, rozłożone były klocki lego. Zakonnica w habicie podała mi kubek z sokiem, a on wymsknął mi się z rąk i upadł na podłoże. Jak na dziecko przystało rozpłakałam się.. Możecie zapytać dlaczego autobiografię zaczynam od tak mało istotnego zdarzenia. Czemu nie ma tu daty, miejsca urodzenia, dziecięcego pokoiku, chrzcin, czy pierwszych urodzin. Nie ma, bo tego nie pamiętam. Pierwsze lata swojego życia znam tylko z opowieści. Za to moje pierwsze wspomnienie wiąże się właśnie z przedszkolem, które kilka lat temu wyburzono, a w jego miejsce wybudowano galerię handlową. Nie ma już tej małej, uroczej szkółki, miękkiego dywanu, zużytych zabawek i zardzewiałej huśtawki. Ale są wspomnienia. I właśnie od tamtego momentu mogę zacząć wam opowiadać swoje.”

„Na kolorowym dywanie w przedszkolu, rozłożone były klocki lego. Zakonnica w habicie podała mi kubek z sokiem, a on wymsknął mi się z rąk i upadł na podłoże. Jak na dziecko przystało rozpłakałam się.. Możecie zapytać dlaczego autobiografię zaczynam od tak mało istotnego zdarzenia. Czemu nie ma tu daty, miejsca urodzenia, dziecięcego pokoiku, chrzcin, czy pierwszych urodzin....

Moje życie...
Teoretycznie zaczęło się w pewną ciepłą, lipcową noc, kiedy to małe, różowe stworzenie wrzaskliwie oznajmiło światu swoje przybycie.
Praktycznie natomiast dopiero trzy lata później, kiedy owo stworzenie nauczyło się czytać.
Od tamtej pory przeżyło ono tysiące najróżniejszych żyć, a wszystko za sprawą zadrukowanych stron książek, jakie namiętnie pochłaniało.
I gdyby owo stworzenie miało teraz napisać swoją autobiografię nie miałoby pojęcia, od czego ma zacząć.
Ale chyba najlepszym początkiem każdej biografii jest sam początek:
W pewną ciepłą, lipcową noc...

Moje życie...
Teoretycznie zaczęło się w pewną ciepłą, lipcową noc, kiedy to małe, różowe stworzenie wrzaskliwie oznajmiło światu swoje przybycie.
Praktycznie natomiast dopiero trzy lata później, kiedy owo stworzenie nauczyło się czytać.
Od tamtej pory przeżyło ono tysiące najróżniejszych żyć, a wszystko za sprawą zadrukowanych stron książek, jakie namiętnie pochłaniało.
I...

I właśnie wtedy obeszły ją mrówki. Trzyletnia ja pamiętam jej niebieską sukienkę i tworzące się na niej ruchome czarne wzorki. Wystaczyło, że ledwo dotknęła dawno używanej miotły, a te stworzonka obeszły ją w dwa migi. Moja starsza o trzy lata siostra stała sparaliżowana ze strachu niczym figura madame tassaud.
-Źmiecieś te śchody ci nie? Luś sie siośtla bo cie mlówki zieźlą.
Siostra uciekła z potokiem łez, a mała ja zbulwersowana brakiem jej zapalczywości do sprzątania, sama zabrałam się do tego zajęcia. Podobno już żadna mrówka nie wyszła z tej miotły- przynajmniej ja żadnej nie pamiętam, w końcu najważniejsze były czyste schody.

I właśnie wtedy obeszły ją mrówki. Trzyletnia ja pamiętam jej niebieską sukienkę i tworzące się na niej ruchome czarne wzorki. Wystaczyło, że ledwo dotknęła dawno używanej miotły, a te stworzonka obeszły ją w dwa migi. Moja starsza o trzy lata siostra stała sparaliżowana ze strachu niczym figura madame tassaud.
-Źmiecieś te śchody ci nie? Luś sie siośtla bo cie mlówki...

"Niedawno byliśmy dziećmi, a świat był piękny. Potem doszły problemy, uczucia, jakieś błędy..." Bardzo podoba mi się ten cytat i mówi prawdę, niestety...
Z moim dzieciństwem różnie było. Czasem lepiej, czasem gorzej, ale nie na tyle źle żeby od razu rozpaczać. Prawdopodobnie to kwestia tego, że jako dzieci wszystkiego nie rozumiemy, ale to może i lepiej w niektórych przypadkach. Teraz mam dużo zmartwień, a kiedyś cieszyłam się z tego co mam i nie patrzyłam na to co będzie jutro. Cała historia rozpoczyna się od dojrzewania. Jest to trudny okres dla większości osób, ale da się go przeżyć, lecz pewne rzeczy na zawsze ulegają zmianie. Nie będę tutaj opisywać całego procesu, bo to byłoby nudne, ale chcę się skupić na uczuciach. I chyba wiadomo na jakich konkretnie. Ach, ta pierwsza miłość. Lecz nie zawsze jest taka fajna jak nam się wydaje. Czujemy motylki w brzuchu, ale miłość potrafi też boleć.
Wszystko zaczęło się od głupiego występu z okazji Bożego Narodzenia. Brałam w nim udział, a tak dokładniej śpiewałam w chórku szkolnym. Były oczywiście próby i było całkiem w porządku, lecz na którejś coś się zmieniło. Zwróciłam uwagę na jednego z grających trzech królów. W sumie nic w nim nadzwyczajnego nie było, ale nie mogłam oderwać od niego oczu. Nie wiedziałam dlaczego, przecież ani szczególnie ładny, ani mądry. I od tamtej chwili ciągle go obserwowałam. Na próbach, korytarzach i poza szkołą. Gdy tylko pojawił się gdzieś niedaleko próbowałam zwrócić na siebie uwagę. Bardzo mnie zabolało, gdy doszłam do wniosku, że to nie ma sensu ponieważ on był popularny i nie wiedział nawet, że istnieję. Poza tym wiele dziewczyn na niego leciało, ale chyba bardziej zależało im na jego sławie w szkole niż na nim. No niestety, oni zawsze wybierają z tych najładniejszych, a nie zwracają uwagi na inne. Miał z czego wybierać, a ja byłam nikim.
I tak było przez półtora roku. Teraz się z tego śmieję i nie mogę uwierzyć, że tyle czasu zmarnowałam na rozmyślaniach o jakimś chłopaku, którego nawet nie znałam i do tej pory nie znam. Ale mówią, że ta pierwsza miłość zostaje z nami na zawsze. Czy to prawda? Nie wiem. Gdy opowiadam komuś tę historię często zadaje pytanie: i co było dalej? Moja odpowiedź jest zawsze taka sama. "Później pojawiły się inne miłości, lecz było tylko gorzej..."

"Niedawno byliśmy dziećmi, a świat był piękny. Potem doszły problemy, uczucia, jakieś błędy..." Bardzo podoba mi się ten cytat i mówi prawdę, niestety...
Z moim dzieciństwem różnie było. Czasem lepiej, czasem gorzej, ale nie na tyle źle żeby od razu rozpaczać. Prawdopodobnie to kwestia tego, że jako dzieci wszystkiego nie rozumiemy, ale to może i lepiej w niektórych...

Oboje mieli dwadzieścia sześć lat. Jeszcze kilka wiosen wcześniej na pewno nie spodziewaliby się, że już w rok po ślubie doczekają się dziecka - ani, tym bardziej, że owe dziecko przyjdzie na świat chore. Rozpoczęły się ciągłe wizyty w szpitalu, zmiana planów życiowych, robienie wszystkiego, by synek był w stanie godnie żyć. W końcu wydawało się już, że sytuacja zmierza ku lepszemu, że będzie ciężko, ale dobrze...
Zmarł, mając rok i trzy miesiące. Z winy pielęgniarki. Mogli pozwać ją do sądu, zniszczyć jej życie, tak jak ona niechcący zniszczyła życie im. Nie zrobili tego. Po części dlatego, że wiedzieli, iż kobieta i tak nie pozbędzie się wyrzutów sumienia do końca swoich dni, po części z tego względu, że chodzenie po sądach tylko dosypywałoby soli do ich ran.
Być może istniał jeszcze jeden powód. Spodziewali się drugiego dziecka, bynajmniej nie planowanego. Nie mogli się więc zupełnie załamać i poddać. Nie mogli i tyle, mimo że widok malutkiego grobu na najbliższym domu cmentarzu oraz wspomnienia związane z pierworodnym tak bardzo bolały...
W niecałe dwa miesiące po śmierci synka urodziła im się córeczka.
To właśnie byłam ja.
Słyszeliście, że stan, w jakim znajduje się kobieta podczas ciąży, może znacząco wpłynąć na psychikę rozwijającego się w jej łonie dziecka? Tak było w moim przypadku. Gdyby nie śmierć mojego starszego brata, którego nawet nie mogłam poznać, życie moje i mojej rodzice wyglądałoby zupełnie inaczej...

Oboje mieli dwadzieścia sześć lat. Jeszcze kilka wiosen wcześniej na pewno nie spodziewaliby się, że już w rok po ślubie doczekają się dziecka - ani, tym bardziej, że owe dziecko przyjdzie na świat chore. Rozpoczęły się ciągłe wizyty w szpitalu, zmiana planów życiowych, robienie wszystkiego, by synek był w stanie godnie żyć. W końcu wydawało się już, że sytuacja zmierza ku...

Otwieram oczy i patrzę na drewniany sufit. Zastanawiam się, gdzie jestem. Odpowiedź przychodzi szybko a wraz z nią nieznośny ból w okolicach klatki piersiowej. „Gdzie jest Gaba? – myślę. Nie czuję przy sobie jej ciepłej obecności. Nie słyszę jej spokojnego oddechu. Musiała wstać wcześniej. Tylko dlaczego mnie nie obudziła? Wychodzę spod kołdry i owiewa mnie chłód. Nikt nie napalił dziś w piecu. Zawsze to robiła babcia, ale nie dziś… Wchodzę do kuchni. Tu też jest zimno, inaczej. Drzwi do pokoju babci są zamknięte. Słyszę za nimi jakieś przyciszone głosy. Tam muszą być wszyscy. Nim decyduję się na dołączenie do nich, drzwi uchylają się i staje w nich mama. Jest bardzo poważna, skupiona. To nic nowego. Znam chłód mamy, który świetnie współgra z chłodem dzisiejszego poranka. W tym domu był zawsze nie na miejscu i kontrastował z ciepłem i jasnością bijącą od babci. Za mamą wychodzi przygarbiony mężczyzna. Słyszę jak mówi: „To kwestia godzin. Trzeba czekać”. Ściska rękę mamy i przez kuchnię wychodzi do sieni. Mama nie zwraca na mnie uwagi. Usuwam się do kąta, by zrobić przejście. Próbuję zajrzeć do pokoju babci, ale mama zamyka szybko drzwi za sobą. Wciąż nie wiem, gdzie jest Gaba. Po chwili mama wraca i wydaje krótką komendę: „Ubierz się”. Otwieram usta by zapytać o moją najdroższą siostrę, ale mama nie dopuszcza mnie do słowa. Już wiem, że wydarzyło się coś, co zamknęło rozdział zwany dzieciństwem. Mam niejasne przeczucie nadchodzących zmian…

Otwieram oczy i patrzę na drewniany sufit. Zastanawiam się, gdzie jestem. Odpowiedź przychodzi szybko a wraz z nią nieznośny ból w okolicach klatki piersiowej. „Gdzie jest Gaba? – myślę. Nie czuję przy sobie jej ciepłej obecności. Nie słyszę jej spokojnego oddechu. Musiała wstać wcześniej. Tylko dlaczego mnie nie obudziła? Wychodzę spod kołdry i owiewa mnie chłód. Nikt nie...

Plac, gdzieś we Włoszech. Pełno turystów, gołębi, miejscowych sprzedających wszystko, co ktoś będzie chciał kupić. Wczesne lata 90-te. Siedzę obok mamy na schodach, jemy lody. Razem z rodzicami i ich znajomymi i z dziećmi tych znajomych przyjechaliśmy na wakacje. Moje pierwsze zagraniczne wakacje. Podróż trwała trzy dni.
Mam niecałe 8 lat i uwielbiam piękne rzeczy. Lalki, porcelanowe figurki, wachlarze, kwiaty. Mówię do mamy, że pójdę tam obok, do sklepu, popatrzeć na wystawę. Tam, niedaleko, tam gdzie poszedł tata. Pokazuję palcem w stronę kolorowych witryn. Idź do taty, mówi mama i całuje mnie w czoło.
To był pierwszy raz kiedy się zgubiłam. Szukali mnie przez godzinę. Ja ich zresztą też.
I tak wygląda całe moje życie. Gubię się. Teraz nawet specjalnie. Bo czyż może być coś wspanialszego od przypadkowego odkrycia nowego miejsca, pasji, znajomych? W tamtym miejscu zaczęła się też moja miłość. Do podróży w nieznane ;)

Plac, gdzieś we Włoszech. Pełno turystów, gołębi, miejscowych sprzedających wszystko, co ktoś będzie chciał kupić. Wczesne lata 90-te. Siedzę obok mamy na schodach, jemy lody. Razem z rodzicami i ich znajomymi i z dziećmi tych znajomych przyjechaliśmy na wakacje. Moje pierwsze zagraniczne wakacje. Podróż trwała trzy dni.
Mam niecałe 8 lat i uwielbiam piękne rzeczy. Lalki,...