Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwie chodzi wyłącznie o to, żeby nie poddać się zmęczeniu, nigdy nie dopuścić do braku zainteresowania, do obojętności, nigdy nie zagubić swej bezcennej ciekawości, bo wtedy człowiek sam sobie pozwala umrzeć.

Według moich obserwacji, przeciwności życiowe, poza rzeczywistymi katastrofami, powtarzają się dość monotonnie; on albo ona są niewierni albo znudzeni, praca przestaje dawać zadowolenie, tracą również kształt rozbuchane ambicje i marzenia, czas szybko robi się coraz krótszy, rodzina zachowuje się w sposób niezrozumiały i przerażający, przyjaźń mimochodem ulega zatarciu, człowiek zajmuje się gorączkowo rzeczami bez znaczenia, podczas gdy to, co nie do naprawienia toczy się nieodwracalnym trybem; szarpie cię poczucie obowiązku i winy, a wszystko razem zostaje nazwane dość mętnie lękiem, udręką, której na ogół nie zdążasz albo nie masz odwagi zdefiniować.

Ochota. Jak widzisz, żyję dość długo, to znaczy pracuję dość długo, to to samo. I wiesz co? W całym tym nieszczęściu jedyna naprawdę ważna rzecz, to żeby mieć ochotę. Ona przychodzi i odchodzi. Najpierw otrzymuje się ją za darmo i nie rozumie się tego, po prostu trwoni się ją. Później staje się czymś, o co należy dbać.