Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po zaginięciu dziecka dzieje się coś, o czym nikt ci nie mówi: ono nigdy nie umiera. W pewien sposób jego zniknięcie daje nieśmiertelność - zawsze jest obok, tyle że tuż poza zasięgiem wzroku. Żyje wiecznie w twojej głowie - wygląda dokładnie tak jak wtedy, gdy odeszło, materializuje się jako uderzenie zimna, gdy idziesz korytarzem, albo kręta smużka dymu, która rozpływa się w nicość, zostawiając za sobą ledwie widoczny ślad tego, co było.

Kiwam głową i dziękuję, że to powiedział. Nie chcę mu bowiem wyznać, że gdzieś głęboko czuję, że to jednak jest moja wina. I nie chodzi tylko o wyrzuty sumienia matki, członkini tajnego stowarzyszenia kobiet, które wbijają sobie do głowy tylko jedną rzecz, raz po raz: nieważne, co robimy, nieważne, jak bardzo się staramy, i tak wszystko robimy źle. Każda rzecz to nasza wina, jesteśmy niegodne, nie nadajemy się. To my jesteśmy winne każdego dziecięcego krzyku, każdej łzy i drżącej wargi.

Ludzie tak naprawdę kochają przemoc, ale z daleka. Jeśli ktoś temu przeczy, to albo wypiera prawdę, albo coś ukrywa.