Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W góry idą ludzie, którzy są samotni, którym samotność jest potrzebna. Koleżeństwo i przyjaźń są czymś wspaniałym, zwłaszcza w górach, ale są ludzie potrzebujący dla siebie określonej psychicznej przestrzeni, nie zakłóconej przez nikogo. I tacy właśnie przeważnie chodzą w góry.

Ludziom siedzącym na dole, w bezpiecznym cieple, nie wolno oceniać innych, walczących o przetrwanie w warunkach ekstremalnych. Nie wolno oceniać ich według kryteriów etycznych, obowiązujących w normalnym, ludzkim świecie, wówczas, kiedy znaleźli się na nieludzkiej ziemi, w ciemnościach, w tumanach śnieżnego pyłu, a wiatr przeszywał na wskroś ich ciała lodowatym zimnem.

DEZYDERATA.
Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu - pamiętaj, jaki pokój może być w ciszy. Tak dalece, jak to jest możliwe, nie wyrzekając się siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi ludźmi. Prawdę swoją głoś spokojnie i jasno. Słuchaj też tego, co mówią inni, nawet głupcy i ignoranci, bo oni też mają swoją opowieść.
Jeśli porównujesz się z innymi, możesz stać się próżny i zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie. Ciesz się zarówno swoimi osiągnięciami, jak i planami. Wykonuj z sercem swoją pracę, jakkolwiek byłaby skromna, jest ona trwałą wartością w zmiennych kolejach losu.
Zachowaj ostrożność w swych przedsięwzięciach, świat bowiem pełen jest oszustwa. Lecz niech ci to nie przesłania prawdziwej cnoty - wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie życie pełne jest heroizmu. Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć. Nie bądź cyniczny wobec miłości, albowiem w obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest ona wieczna jak trwa. Przyjmij pogodnie to, co lata niosę, bez goryczy wyrzekając się przymiotów młodości. Rozwijaj siłę ducha, by w nagłym nieszczęściu mogła być tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni, wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności. Obok zdrowej dyscypliny bądź łagodny dla siebie. Jesteś dzieckiem wszechświata, nie mniej niż gwiazdy i drzewa masz prawo być tutaj i czy jest dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że wszechświat jest taki, jaki być powinien.
Tak więc bądź w pokoju z Bogiem, cokolwiek myślisz o jego istnieniu, czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są twe pragnienia. W zgiełku ulicznym, w zamęcie życia, zachowaj pokój ze swą duszą. Z całym swym zakłamaniem, znojem i rozwichrzonymi marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny. Bądź uważny, staraj się być szczęśliwym.

Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych. [...] Czasami jednak zdarza się spotkać kogoś takiego, kogo nieobecność zawsze będzie budzić żal.

Obawiam się, że tragedia na K2 i śmierć bliskich mi osób nie powstrzyma mnie pójściem w góry. Jeżeli zajmujesz się jakąś dziedziną od ponad 20 lat, przestaje to być zabawą lub formą spędzania urlopów, staje się częścią twojego życia. Góry są częścią mojego życia i nie zrezygnuje z nich. Więc tylko mogę się modlić, by czas mojej próby w górach nie nadszedł.

Piękno i wielkość alpinizmu wynika nie tylko z uroku dzikiego, wstrząsającego pejzażu, nie tylko z radości stawiania sobie niezwykle trudnych zadań, wymagających sprawności mięśni i umysłu. Wynika ono również ze świadomego podejmowania ryzyka, polegającego na tym, że człowiek uprawiający alpinizm może stanąć przed alternatywą: wielkość czy łajdactwo. I wybierze wielkość...

Ryzyko w górach zawiera w sobie możliwości śmierci. Bo góry, zwłaszcza te najwyższe, mogą być niebezpieczne. Ale nikt z alpinistów nie myśli o śmierci i tym bardziej nie idzie w góry po to, by z nią igrać. Ludzie dla różnych idei ryzykują życie. Ale tych, którzy za swoje decyzje zapłacili najwyższą cenę, nie powinniśmy osądzać. Winni jesteśmy im pamięć.