Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kontakt z psychiatrą nadal stanowi rodzaj naznaczenia […] Tymczasem wstydzić się powinni ci, którzy zadbali o to, aby nasza dusza się rozleciała.

Nie ma sensu udawać, że jest dobrze. (...) Przekonałam się na własnej skórze, że wymuszona życzliwość wyrządza więcej szkód, niż mogłoby się wydawać.

Ludzie potrzebujący realnej pomocy są nazwiskami w rubryce, niechlubną statystyką, którą trzeba odhaczyć, w dodatku generującą całkiem pokaźne koszty. Komu są więc oni potrzebni?

Tracę kontakt z rzeczywistością. Myśli gdzieś ulatują, zupełnie jakby nagle przestały istnieć. W mojej głowie zapada cisza, głucha wręcz nienaturalna, nie przebijają się przez żadne bodźce z otoczenia.