Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli chcesz uchodzić za mądrego, musisz albo bardzo dużo mówić, albo nie mówić nic.

Gdyby wszyscy zakochiwali się we wszystkich, to miłość straciłaby wartość. A Bóg wcale nie wygląda na socjalistę.

Wie­my, że trze­ba żyć tak, jak­by to był ostat­ni dzień w na­szym ży­ciu, ale w rze­czy­wi­sto­ści ży­je­my tak, jak­by świat miał się ju­tro sko­ńczyć i za nic mamy, co się sta­nie, kie­dy nas tu nie bę­dzie.

Być może pod­róż w cza­sie w na­szym wy­obra­że­niu gra­ni­czy z cu­dem, ale hi­sto­ria nie raz już do­wio­dła, że „cud” jest tyl­ko sy­no­ni­mem „per­spek­ty­wy”. Dziś ni­ko­go nie za­dzi­wi­my ani pla­na­mi ło­dzi pod­wod­nej, ani, nie przy­mie­rza­jąc, prze­mia­ną wody w wino. Czas cu­dów po­wo­li się ko­ńczy, a je­śli nie są po­par­te do­wo­da­mi w po­sta­ci zdjęć lub na­grań, to lu­dzie nie wie­rzą w nie. Je­śli na­wet zo­ba­czą ta­kie na­gra­nia, to i tak uzna­ją to, co wi­dzą, za efekt mon­ta­żu.

Naj­wa­żniej­sze, aby w ko­ńco­wym roz­ra­chun­ku wszyst­kie nie­wy­po­wie­dzia­ne (...) zda­nia zło­ży­ły się na ide­al­ną mowę przed­śmiert­ną. By ta mowa była krót­ka, prze­pe­łnio­na mądro­ścią i za­pa­da­ła w ser­ce. Jak zda­nie, któ­re wid­nia­ło na ścia­nie obo­zu kon­cen­tra­cyj­ne­go: „Je­śli Bóg ist­nie­je, bę­dzie mu­siał mnie dłu­go bła­gać, bym mu prze­ba­czył”.

Ci­ągle to po­wta­rzam: dla nas mu­zea ist­nie­ją tyl­ko za gra­ni­cą. Jak tyl­ko gdzieś je­dzie­my, to od razu le­ci­my w te pędy do naj­bli­ższe­go mu­zeum. A tu­taj ni­ko­mu nie przyj­dzie do gło­wy pó­jść do mu­zeum. Bo po co? Dum­ni to je­ste­śmy z na­szej hi­sto­rii, ale wo­li­my oglą­dać cu­dzą. Być może dla­te­go, że na­sze mu­zea są tu, na wy­ci­ągni­ęcie ręki, a do ta­kie­go Luw­ru to już trze­ba ro­bić całą wy­pra­wę.

Cze­mu dzie­je się tak, że za­ko­chu­je­my się w kimś, komu na­wet się nie po­do­ba­my, i ktoś, kto kom­plet­nie nam się nie po­do­ba, za­ko­chu­je się w nas?

(...) nie była szcze­gól­nie wy­bred­na, je­śli cho­dzi­ło o zwi­ąz­ki. Je­dy­ne, cze­go wy­ma­ga­ła od po­ten­cjal­ne­go wy­bra­ńca, to – by­cie ide­al­nym. Dziew­czy­ny już tak mają...

Je­steś bar­dziej ide­al­na niż kol­czyk z per­łą w uchu dziew­czy­ny Ver­me­era (...).

Je­steś tak in­te­re­su­jąca, jak fakt, że lód na An­tark­ty­dzie skła­da się w trzech pro­cen­tach z mo­czu pin­gwi­nów.

Wie­dzia­łam, że wszy­scy męż­czy­źni są tacy sami, ale – jak się oka­zu­je – nie­któ­rzy są na­wet bar­dziej tacy sami.

Gdy spró­bu­jesz po­li­czyć, ile cza­su spę­dzasz na ni­czym, to oprócz cza­su spę­dzo­ne­go na li­cze­niu, stra­cisz rów­nież ocho­tę na li­cze­nie (...).

(...) po­sta­no­wił wi­ęcej się nie od­zy­wać, chy­ba że to, co bę­dzie miał do po­wie­dze­nia, bę­dzie wa­żniej­sze od ci­szy.

Koniec czekania jest lepszy od czekania bez końca.

Większość ludzi prosi Boga o zbawienie dla dzieci, które zginęły w pożarze, zamiast zadać pytanie, dlaczego miłosierny Bóg dopuścił do tego, by dzieci spłonęły.

Wszyst­kie szczę­śli­we ro­dzi­ny po­dob­ne są do sie­bie, ka­żda zaś nie­szczę­śli­wa jest nie­szczę­śli­wą po swo­je­mu.

Lu­dzie zaj­mu­ją się ci­ągle po­szu­ki­wa­niem stra­co­ne­go cza­su. Czas jest dla nas pęk­ni­ętym na­czy­niem, któ­re bez prze­rwy prze­cie­ka. Kap. Kap. Kap. I tak bez ko­ńca.

Je­śli na­praw­dę chce­my za­pa­no­wać nad cza­sem, to mu­si­my coś zmie­nić. Zmia­na jest wro­giem mo­no­to­nii.

(...) ka­żdy ide­al­ny bo­ha­ter ma jed­ną ne­ga­tyw­ną ce­chę. Ska­za jest nie­odłącz­ną ce­chą ide­ału.

Smo­ki zaś, ja­kąkol­wiek by się szczy­ci­ły prze­szło­ścią, w baj­kach za­wsze mia­ły styg­mat czar­nych cha­rak­te­rów.

Lu­dzie nie mogą bez sie­bie wy­trzy­mać, ale wci­ąż my­ślą o roz­sta­niu.

W rze­czy­wi­sto­ści hi­sto­ria uczy nas wy­łącz­nie tego, że ni­cze­go się nie uczy­my od hi­sto­rii.

Jej ser­ce jest tak pe­łne mi­ło­ści, że w brzu­chu ma nie tyl­ko mo­ty­le, ale i wa­żki i świe­tli­ki. Dla niej mi­ło­ść jest jak roz­ża­rzo­ny wę­giel – taki, któ­ry może i zga­snąć w ka­żdej chwi­li, i roz­nie­cić wiel­ki pło­mień...

Na trzeciej ścianie wisiała dużych rozmiarów kosa. Ukośnie, na dwóch gwoździach. Odkąd pojawiły się nowe technologie, Śmierć używał jej rzadko i to głównie jako kijka do selfie, skoro dotąd przedstawiano go właśnie z nią. Nie miał serca walczyć z tym ludzkim wyobrażeniem.

Nie boję się śmier­ci, gdyż mam prze­czu­cie, że pie­kło nie oka­że się gor­sze od ziem­skie­go ży­cia.

Ni­g­dy nie od­rzu­ca się pro­po­zy­cji, któ­rej przy­jęcie nic nie kosz­tu­je!

(...) ide­al­ny świat ist­nie­je tyl­ko w baj­kach, a praw­dzi­we ży­cie musi się czy­mś od nich ró­żnić. To jest jego praw­dzi­wy sens – wiecz­na wal­ka, jako że baj­ko­we ży­cie, jak­by nie było wspa­nia­łe, po ja­ki­mś cza­sie sta­je się nud­ne nie do znie­sie­nia... Tak. Bez sen­su jest ta­kie ży­cie, któ­re na ko­niec mo­żna opi­sać tyl­ko dwo­ma sło­wa­mi: »dłu­go« i »szczę­śli­wie«”.

(...) je­śli mi­ło­ść jest śle­pa, to nic nie szko­dzi, je­śli ja też przy­mknę na coś oko.

Albo Czerwony Kapturek. W bajce są wszystkiego trzy kobiety, z czego dwie pożera wilk, a trzecia jest taka głupia, że wysyła dziecko samo do lasu pełnego wilków...

Śnieżkę uratowało siedmiu krasnoludków. Wielkie dzięki! Nie uratowali, tylko zrobili z niej niewolnicę. Codziennie sprząta, pierze, gotuje i posługuje siedmiu dorosłym facetom. I to się nazywa, że jej „dali schronienie".