Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Julka, po prostu chcę, żebyśmy byli szczęśliwi.
- Ale ja, ku*wa, nie chce być szczęśliwa! Chcę rozpie*dolić ci życie, kumasz? Chcę znaleźć niewinną owieczkę i ją zaszlachtować na oczach tłumu. Mordować życie po życiu. Jak wirus, jak plaga, jak je*ane tsunami.

Prawda nie leży pośrodku, nie wiedzie bliżej lewej ani prawej krawędzi rzeczywistości. Jest tam, gdzie ktoś ją położył. Dokładnie w tym samym miejscu.

Wiktor popatrzył przez wielką balkonową szybę. Po Garnizonie kręciło się kilkadziesiąt osób.
- No? - mruknął.
- Moglibyśmy któregokolwiek z nich złapać w biały dzień, związać, sprowadzić i nikt by się nie zorientował. Wszyscy mieli by to w dupie.
- I czego to dowodzi? - spytał Wiktor, wyrzucając kartonowe opakowanie do śmietnika.
- Że ich życie i nasze decyzje, nie mają absolutnie żadnego znaczenia.

Miłość. Mogłaby stanowić tytuł tej książki. Bo jeśli dobrze na to spojrzeć, wszystko w życiu sprowadza się do miłości. Albo do jej braku.

Nasze wybory nie mają absolutnie żadnego znaczenia. Wszystko w życiu robimy przecież po raz pierwszy. Nikt nie pozwala nam przeżywać swych dni na próbę. Wystawiacie przedstawienie, ale nie ma żadnych przygotowań. Od razu premiera spektaklu (...) nie ponosimy odpowiedzialności za błędy. Bo przecież nawet jeśli zrobimy coś źle, to stanie się to tylko raz. Każde wydarzenie zdarza się w liczbie pojedynczej. Jak pisze Kundera, gdybyśmy musieli przeżywać wszystko w nieskończoność, życie byłoby piekłem. Pułapka wiecznego powrotu. Tymczasem każda radość i każde nieszczęście zdarzają się tylko raz.

Sztuką nie jest napisać powieść, lecz stworzyć wiekopomny tekst.

Śmierć czeka na każdego z nas. W końcu dopada wszystkich: bogatych i biednych. Smutnych i wesołych.

Każda historia to tak naprawdę opowieść o miłości (...). Bo jeśli miłość nie wytworem naszego świata, jeśli dusze kochanków spotkały się już wcześniej w innym miejscu i czasie, to w imię jakich prawideł owo boskie uczucie odbiera szczęście, nie pozwalając zaznać spełnienia w czymkolwiek innym? Czy taka miłość jest transcendentnym darem, czy może jednak klątwą rzuconą na niepokornego żeglarza? Zobaczysz na horyzoncie dom, lecz nigdy nie postawisz stopy na ojczystej ziemi. Tęsknota nie da ci zapomnieć. Rozum nie pozwoli zostać.

Wzywał wrodzone supermoce, ale szósty zmysł nie dawał żadnego znaku. Została mu jedynie logika.

Każdy z nas przeżył kiedyś taką miłość. Taką, która zostawia ślad na całe życie, zalega gdzieś w sercu i choć się zabliźni, pokryje grubą warstwą skóry, problemów i błahej codzienności, to wciąż tli się delikatnym żarem. I nigdy nie potrafi do końca zgasnąć.

Każdy z nas szuka miłości. Bo czymże jest życie w pojedynkę?

(...) jeśli dobrze na to spojrzeć, wszystko w życiu sprowadza się do miłości. Albo do jej braku.