Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myśla­łem o rodzi­nie, o pracy, no dobra, głów­nie o pracy, bo ta roz­py­cha się w życiu jak pijak w eska­emce (...).

Kiedy czło­wiek pla­nuje, Bóg otwie­ra szam­pana.

Grzebanie w przeszłości jest jak dłubanie w nosie. Może przyjemne. Na pewno obrzydliwe.

Ja nie zaglądam w siebie, bo mało tam co jest.

Ko­niec koń­ców mamy tylko prze­szłość i nią jeste­śmy (...).

(...) wy­rzu­ty sumie­nia są jak garb. Da się z nimi żyć, po pro­stu rza­dziej widu­jemy słoń­ce.

Do szczę­ścia docho­dzimy ma­ły­mi kro­kami, a i ono nie po­win­no oka­zać się zbyt wiel­kie. Ina­czej zeżre czło­wieka i wy­plu­je.

Prze­cho­dzona mi­łość (...) sma­kuje jak wysty­gły obiad je­dzo­ny z głodu.

Tłu­ma­czę jej, że świat się zmie­nił, a w sło­wach drze­mie za­klę­ta prze­moc. Zda­niem matki świat jest cią­gle taki sam, a słowa, lu­dzie i zda­rze­nia są ni­czym wię­cej jak czy­stym okru­cień­stwem.

Mężczyzna powinien być z jedna kobietą. W trwaniu przy sobie, w poznawaniu siebie, w uczeniu się wzajemnych słabości, w tej cierpliwości i zakochiwaniu się od nowa w tym samym człowieku mieszka prawdziwa miłość.

(...) usy­chała z tęsk­noty. Przy­po­mi­nała las pod­gry­zany przez pusty­nię albo wą­tro­bę alko­ho­lika.

Śmierć ozna­cza, że zni­kają wspo­mnie­nia z głowy i smaki z ję­zy­ka. Po­twier­dza stan fak­tycz­ny, jest stem­plem za­gła­dy.

Wiadomo, jak jest: gmerasz przy szczęściu, to zaraz coś się popieprzy.

W tłu­mie i mroku każdy jest mocny.

Bardzo ją kochałem. Rozpętałbym dla niej Trzecią Wojnę Światową. Tylko nie potrafiłem żyć z nią na co dzień. Zmiażdżyła nas miłość, za duża była.

Każdy syn wie, że zdjęć z rodzi­cem nie prze­gląda się tak po pro­stu, to cele­bra­cja i wysi­łek, jak­by­śmy ba­da­li manu­skryp­ty o wo­dzie życia.

Źró­dło tej wie­dzy, jak i jej treść, pozo­stają za­kry­te, ona wie i już, za­my­ka tym dys­ku­sję jak bar przed awan­tur­ni­kiem.

On dla Ciebie zabije. A ty? Zabijesz dla niego?

(...) jej zda­niem tęsk­notę dało się porów­nać do kro­pli sty­gną­cej smoły, co rodzi się w sercu i ska­puje do brzu­cha.

Po tym po­znasz czło­wieka po­rząd­nego. Po­świę­ci sie­bie, żeby tylko nie tro­skać naj­bliż­szych (...).

Goto­wa­nie jest tro­chę jak życie, godzi to, co pogo­dzić się nie chce, przy­po­mina dom pełen kłó­tli­wych loka­to­rów (...).

Kwiaty są piękne, bo bezsensowne. Jak papierosy.

(...) kwia­ty są pięk­ne, bo bez­sen­sowne. Jak papie­rosy. Ko­cha­my je, bo tak pręd­ko gasną.

Twojego ojca, kochanie, poznałam na zabawie w Gdyni - mówi mama - od razu wiedziałam, że będą kłopoty.

Mama wspomina, że Wacek kochał ją leniwie i szczerze, nie dość jednak, aby przyjechać aż na Oksywie.

Miał płaszcz z czarnej wełny, głupkowaty uśmiech pod futrzaną czapą i bukiet frezji wielki jak chwała Armii Czerwonej.