Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nowe tabletki, niebieskie, jeszcze niemal w fazie eksperymentu, błyszczące, jakby dopiero co opuściły laboratorium, były łatwe do połknięcia i już po chwili sprawiały, ze chodnik nie wydawał się polem minowym; dzięki nim nawet spała i nie miała snów, które potrafiłaby zapamiętać, a kiedy pewnej nocy zgasiła lampkę, nie poczuła, że pościel robi się zimna jak mogiła.

Siedząc w fotelu z włosami tak przetłuszczonymi, że wydawało się, iż stale są mokre, patrzyła na świat, który powoli traciła.

Lubię tę dzielnicę. Nikt nie rozumie dlaczego. A ja tak: sprawie, że czuję się potrzebna i odważna, błyskotliwa.