Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Został - przedziwne uczucie - stałym gościem samego siebie: przemierza swoją przeszłość we wszystkie strony w poszukiwaniu gościnnego schronienia, sprzyjającego światła, miejsca na dający wzmocnienie odpoczynek.

Przeprawa przez życie jest jak pokonywanie wpław rzeki: woda pieni się, rwący nurt nie pozwala ani na chwilę przystanąć, zatrzymać na dłużej żadnego wspomnienia. Na drugi brzeg dociera się jak nędzarz ze zbolałą pamięcią, bo tylko ona ocala w tej przeprawie.

Książki - ich bliskość, fizyczny kontakt z nimi, ich zapach, treść - stanowią najbezpieczniejsze schronienie przed tym światem potworności. To najprzyjemniejsza i najsubtelniejsza forma podróży ku bardziej łaskawym lądom.

Gdy przyszłość zostaje przekreślona, przeszłość staje się obsesją.

Odcięcie go od książek jest największym wstrząsem, jakiego zaznał w życiu.

Po broń sięga się z taką łatwością i tak często, że życie staje się kpiną, zwykłym zdarzeniem w czasie, uwięzionym między dwoma prawdopodobieństwami, gdzie zmienna jest bardziej losowa niż kiedykolwiek.

Prześladuje cię nieustępliwe dziecko, śmiertelnie zranione, które ma za złe - choć bez słów - że porzuciłeś je w meandrach czasu (...). Dziecko wyciąga do ciebie ręce, błaga o twoją dobroć. Nie rozumie twojej bezsilności. Nie rozumie, że i ty jesteś więźniem po drugiej stronie czasu, który ciągnie cię nieubłaganie ku szpetocie i nicości (...).

Miał zbyt wielkie wyobrażenie o życiu, żeby zadowolić się jego cieniem, powłoką i obierzynami. Gotów był mierzyć się ze wszystkim: z pogardą, z samotnością, ze zniewagami, byle tylko mógł dalej hołdować wszystkiemu, w co wierzył. I nastąpiło nieuchronne pęknięcie".

Bywa, że książki go drażnią. Zdaje sobie sprawę, że są jego oknem na świat, ale ma również świadomość, że stał się ich więźniem".