Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Inaczej jest, kiedy myślisz, że ktoś zawsze będzie w pobliżu. Człowiekowi się wydaje, że będzie miał nieskończenie wiele czasu, żeby wszystko wyprostować.

Żyjemy w świecie, w którym okropnych rzeczy nie brakuje.

Nie jesteśmy lepsi ani gorsi od ludzi, wśród ludzi których się obracamy.

May Beth zawsze mówiła, że nie mogę tego robić; nie mogę nienawidzić ludzi za to, że mają więcej ode mnie, ale nie miała racji. Mogę. Robię to. To idealny mur pomiędzy mną a tym rodzajem tęsknoty, który zatruwa moje ciało i wywraca cię na lewą stronę.

Nie da się kupić ludzi swoim bólem.

Ale miłość jest skomplikowana, bywa nieporządna. Może wywołać bezinteresowność, samolubność, inspirować nasze największe osiągnięcia o nasze najpoważniejsze błędy. Zbliża nas do siebie, ale równie dobrze może nas rozdzielić.

Może nas prowadzić.

Zamierzam zabić człowieka.
Zamierzam zabrać światło z jego oczu. Chcę patrzeć, jak gaśnie. Nie należy odpowiadać na przemoc przemocą, ale wydaje mi się, że czasem to jedyna odpowiedź.

Ludzie się nie zmieniają. Po prostu robią się lepsi w ukrywaniu, kim są naprawdę.

Jeśli ona umrze, prawda umrze razem z nią.

To takie smutne, kiedy ludzie nie zdają sobie sprawy ze swojej wartości.

Niebezpiecznie jest nie doceniać ludzi.

Mieszkam w miejscu, które nadaje się tylko do tego, żeby je opuścić - nie potrzeba tu więcej słów i nie pozwalam sobie spoglądać wstecz. Chcę czy nie chcę, lepiej tego po prostu nie robić.

To historia o rodzinie, o siostrach oraz o przemilczanym małomiasteczkowym życiu Ameryki. Opowieść o tym, jak daleko potrafimy się posunąć, aby ochronić tych, których kochamy... oraz o wysokiej cenie, jaką płacimy, kiedy poniesiemy porażkę. A zaczyna się, jak wiele takich historii, od martwej dziewczyny.

To przykre, kiedy ból jest taki oczywisty.

Dla niektórych przyszłość jest szansą. Dla innych to tylko czas, którego się jeszcze nie zna, i tam, gdzie mieszkałam, tak myślano. Nie ma co sobie strzępić języka, żeby próbować ją ochronić. Po prostu trzeba starać się przeżyć, aż któregoś dnia się nie uda.

Czasem czuję, jakbym składała się z nieobecności Mattie, w środku mnie jest kompletna pustka, a jedyną rzeczą, która czyni to uczucie znośnym, wycisza je, jest ruch, zwiększenie odległości od jej morderstwa, zbliżenie się do obietnicy odebrania życia Keithowi. Chociaż to nadal boli. Zawsze boli. Innym razem czuję tylko ciężar tego wszystkiego, każdej Sadie, jaką byłam, każdego wyboru, jakiego dokonałam, wszystkiego, co prawdopodobnie zrobiłam źle, skoro znalazłam się w takim miejscu. Teraz. W ten sposób. Sama.

Rozpościeram ramiona i zaczynam się kołysać. Zamykam oczy i daję się ponieść muzyce, zamieniając w ideał dziewczyny, albo ideał ideału - może Szaloną, Radosną Dziewczynę Do Pokochania, którą niby wszyscy są zmęczeni, ale chyba nie mówią tego szczerze. Dziewczynę, której nikt nie kocha długo ani dobrze, ale też nikt nie chce z niej zrezygnować.

Ma dziesięć lat i już powstrzymuje swoje wołanie o pomoc. Chciałabym móc powiedzieć, że wkrótce nie będzie się musiała o to martwić. Że wiem, co się dzieje, wszystko będzie dobrze. Nigdy tych słów nie usłyszała, jestem tego pewna, podobnie jak ja nigdy ich nie usłyszałam, i musi ich pragnąć równie mocno.

Jak się przebacza ludziom, którzy powinni nas kochać i chronić? Czasem nie wiem, za czym bardziej tęsknię; za tym, co straciłam, czy za tym, czego nigdy nie miałam.

Ale miłość jest skomplikowana, bywa nieporządna. Może wywołać bezinteresowność, samolubność, inspirować nasze największe osiągnięcia, i nasze najpoważniejsze błędy. Zbliża nas do siebie, ale równie dobrze może nas rozdzielić. Może nas prowadzić.