Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widywaliśmy się często, już co najmniej od półtora roku, lecz spotkania te były bardzo krótkie i w zasadzie ograniczały się tylko do grzecznościowych form powitania i pożegnania, którym zawsze towarzyszyły wypowiadane przeze mnie pod Jej adresem różne komplementy. To w końcu Ją znudziło i sama zasugerowała mi spotkanie.

Jednak w naszym życiu uczuciowym czasem jest niestety tak, że nawet to najgłębsze, najpiękniejsze uczucie, z różnych powodów kończy się, bo jeden z partnerów w pewnym momencie wspólnego życia konstatuje, że to uczucie nie jest takie, jakiego oczekiwał. Konstatacja taka przychodzi sama w wyniku własnych doświadczeń i przemyśleń, bądź jest wynikiem uległości innym osobom, które z sobie tylko wiadomych powodów zaczynają robić wszystko, aby uczucie to zakończyło się, nie bacząc przy tym na to, że spowoduje to określone negatywne skutki dla drugiej osoby.

Czy partnerski układ w małżeństwie może trwać zawsze, nieprzerwanie, oprzeć się skutecznie działaniom najbliższych jednego z małżonków, działaniom mającym na celu zniszczenie przez nich tego, co według nich, albo jednego z nich odbiega od ich własnego obrazu małżeństwa, a w szczególności, kiedy małżonek córki i siostry sprzeciwia się jej zachowaniom wobec niego?