Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miał rację Nicolas Bouvier. Z dalekich podróży przywozi się zupełnie coś innego niż to, po co się pojechało. Nie pamiątki i świecidełka, którymi zagracamy nasze mieszkania, nawet nie wspomnienia, które z czasem blakną, lecz nowe spojrzenie.

Trwałość materii nie jest w tym kraju priorytetem. Znacznie ważniejsza jest trwałość więzi, trwałość pamięci, ciągłość tradycji i pokoleń. Budynków nie stawia się tu z myślą o następnych generacjach. Są tu i teraz. A jutro? Kto wie, co przyniesie jutro? Jutra może nie być.

Nagle poczułem, że to wszystko, co się już stało, i to, co miało się stać, przestało istnieć. Przeszłość i przyszłość spotkały się w teraźniejszości. Nie było wczoraj ani jutra. Istniało tylko dziś, tylko tu i teraz. Nic mnie nie pchało do przodu ani nie zatrzymywało. Zniknęły smutek, żal i złość. Zatraciły wszelki sens. Świat umierał i odradzał się w każdej chwili, tak samo piękny i nieskończony. A wraz z nim umierałem i odradzałem się ja.

(...) A nie ma w Japonii nic gorszego niż postawienie kogoś w sytuacji bez wyjścia, naruszenie panującej harmonii i zepsucie dobrego nastroju. To zupełnie tak, jakbyśmy wnieśli ze sobą do salonu zapach nieświeżej ryby. Niby wszyscy się dalej do nas uśmiechają, ale trudno znaleźć kogokolwiek, kto zechciałby z nami zamienić więcej, niż słowo. W Japonii nic bardziej nie zniechęca do stawiania trudnych pytań niż zagrożenie wykluczeniem i obojętnością. One są gorsze niż najsurowsza kara.