Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam wrażenie, że na świecie jest wiele zła, które nigdy by się nie wydarzyło, gdyby ludzie chcieli żyć zgodnie z tym, co śpiewają w kościołach. Nie mogę tego pojąć. Ale co by zrobił Jezus? ( cytat z książki).

Podobnie jak tysiące innych chrześcijan, tak i Rachela wyrosła i wychowała się w atmosferze kościoła chrześcijańskiego, ale nigdy nie zastanawiała się dokładnie nad boskim planem zbawienia. Wiedziała ona oczywiście, że Chrystus umarł dla zbawienia ludzi, ale do świadomości jej nie dotarł jeszcze fakt, że ten Chrystus umarł także za nią i że dla niej także jedyną drogą zbawienia było przywłaszczenie sobie zasługi Chrystusa. (...) Po długiem bezowocnem rozpamiętywaniu i rozmyślaniu o swoim stanie duchowym sięgnęła po Biblję i przerzucała kartkę za kartką. Nagle wzrok jej padł na słowo Jana 3, 16: "Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny".

Nie możemy zacząć chodzić śladami Chrystusa wcześniej, niż od chwili, w której stajemy się jego prawdziwymi uczniami, czyli dopóty jesteśmy do tego niezdolni, dopóki nie zdamy sobie sprawy, że sami jesteśmy grzeszni i bezsilni wobec wymagań ideału dobra i dopóki nie oddajemy się Chrystusowi, aby nas obmył krwią swoją. Wszystkie nasze własne usiłowania ku naśladowaniu Chrystusa zmierzające pozostaną daremnemi dopóki nie odrodzimy się w nim.

Miałem dość czasu do zastanowienia się nad nakazem Chrystusa i do zbadania całego swego życia dotychczasowego jako ucznia Jezusowego. Mogę was zapewnić, że uczułem się głęboko upokorzonym, gdy spostrzegłem, że nie możemy kroczyć śladem Chrystusa, dopóki usiłujemy czynić to z własnej siły. Jasno, jak nigdy przedtem, uświadomiłem sobie, że bylibyśmy na wieki straconymi ludźmi, gdyby Chrystus przez swoją śmierć ofiarną nie był nas pojednał z Bogiem. Tylko ten, kto w wierze przyjmuje to pojednanie z Bogiem, otrzymuje siłę do naśladowania Chrystusa.