Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Czemu on tak żałośnie wygląda? - spytał Michel, pełen smutku i współczucia. Rozbierało go wino, przerażenie, litość. - To całkiem naturalne - odparł Zachariasz - wynika ze zdolności myślenia. - A jam sądził, że wiedza czyni człowieka szczęśliwszym - wyjąkał Michel i kolana się pod nim ugięły. - Chodźmy już - zaproponował Zachariasz - Panie Michelu! Wiedza w dwójnasób pogłębia zagadkę.

Ludzi Północy cechuje tak głęboka niechęć do szczęścia, że nawet najbardziej radykalne środki ratunku unicestwiają na zawsze wszelką nadzieję. Tak mistycznej natury była niezgodność tego narodu, tak uparty jego los. Północne królestwa rozszczepiły się na trzy części jak kamień trafiony przez piorun.

Lucie nuciła jakąś piosenkę, ale nie brzmiała ona wesoło. Lucie umiała tylko pogrążać się coraz głębiej, jak topielec opadający na dno morza. Czyniła to dobrowolnie i dlatego w jej zachowaniu był jakiś niespokojny chłód; twarz jej miała wyraz nieświadomego, tępego zdziwienia, jak żuk-gnojowiec, który przewrócił się na grzbiet w koleinie i wymachując w powietrzu nogami zdąża tak do kresu swego żywota, aż nadejdzie koło, które go rozgniecie.

- Pokaż no mi znamię, jeśli je masz, żebym cię mógł w piekle odnaleźć - powiedział Axel półprzytomnie, kiedy zaczynało świtać.