Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat bez smutku, pomyślałem, byłby tak niepełny, daleki od harmonijności, brzydki jak rzeźba czy drewno, które nie rzuca cienia.

Smutek jest czymś nieruchomym: jest płynny, zmienny, a jego płomienie, bardziej niebieskie niż pomarańczowe i czerwone, czasem przeraźliwie bladozielone, torturują człowieka raz z jednej strony wewnątrz ciała, raz z drugiej, czasem palą całe wnętrze, i to tak mocno, że zaczynasz krzyczeć w milczeniu jak na sławnym obrazie Muncha, gdzie człowiek stojący na moście wydaje z siebie krzyk.

W La Mesa bardzo rzadko pada grad. Widzę go po raz pierwszy od szesnastu lat. To łoskot światła. Trudno doświadczyć czegoś piękniejszego. Destrukcja własnego ja, rozmycie jednostki. Powietrze pachnie wodą i pyłem i człowiek jest nikim.

Trudne to było, ale radość zawsze - albo prawie zawsze - przebija się, wypływa na wierzch jak kawałek drewna w wodzie, niezależnie od głębi przeżytego dramatu.

Nasz smutek był niczym mroczna chmura, która nie przestaje się powiększać i przesłania już niebo i ziemię.

Wielka samotność jest jak płótno obrazu pozornie puste, fałszywie puste.

Pablo, jak bywało często z bohaterami romansów, którymi tak się pasjonowała moja cioteczna babka Antinia Latorre - i które sam w dzieciństwie czytałem, bo mi je pożyczała - nie spotkał jeszcze osoby będącej jego przeznaczeniem, swojej połówki jabłka, miłości życia.

W życiu mieszają się sprawy wielkie i małe i z upływem czasu pespektywa się gubi. Co jest małe, co wielkie - nikt tego nie wie. Nikt nie wie, czy są rzeczy mniej ważne niż inne. Nikt nie wie, czy sprawy mają jakąś hierarchię, czy też układają się arbitralnie.