Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem dlaczego nadal to czytam. Główna amantka rany psychiczne ma głębokie, skorupy obronne grube, a głównemu amantowi włączył się tryb lekarza i obrońcy duszy uciśnionej. Silny, piękny i bogaty vs szara myszka o złotym sercu, ale poczuciem własnej wartości w gruzach, której emocjonalność trzeba budować od fundamentów. W życiu taka relacja jest raczej ryzykowna i do długiego przepracowania, ale tutaj przekształci się w piękne uczucie. No nie czuję romansów w stylu sierotka i ludzki pan, nie niosą mnie takie historie, ale ten mangowy będę śledzić i cynicznie analizować każdy tom. Taki ersatz rzeczywistości. Obrazki są bardzo ładne i wątek fantastyczny zapowiada się ciekawie. Chociaż póki co, jest cienki jak włos.

Nie wiem dlaczego nadal to czytam. Główna amantka rany psychiczne ma głębokie, skorupy obronne grube, a głównemu amantowi włączył się tryb lekarza i obrońcy duszy uciśnionej. Silny, piękny i bogaty vs szara myszka o złotym sercu, ale poczuciem własnej wartości w gruzach, której emocjonalno...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest wybitny reportaż, jest poprawny, momentami wstrząsający, ale dobrze, że powstał, chociaż nie zasiewa w duszy optymizmu. Polacy, przynajmniej od kilkunastu lat, zachowują się jak potulne barany. Nie ma genu buntu w dzieciach i wnukach bohaterów niezasłużonego awansu społecznego po II WŚ. Nie może być. Nie dziwi, że nie ceni się obecnie wiedzy i analizy historycznej, że nie szanuje klasycznej literatury. Współczesny Polak tego po prostu nie rozumie, to nie jest i nigdy nie było o nim. Dlatego dobrze, że młodzi historycy zaczynają pisać coś w stylu ludowej historii Polski. Z ludu wypływa źródło naszej tożsamości, z prostego, niewykształconego, niewolnego. Trzeba się nad tym pochylić, uznać to i zrozumieć. Nie odcinać się od prawdziwych korzeni dyplomami, stanowiskami, statusem finansowym, gadżetami, bo i tak cały ten lęk, wstyd, poczucie niższości i przekonanie, że się na to mimo wszystko nie zasługuje, pociągnie się za sobą.
Polak się nie zbuntuje, nie zbuntuje się też młode pokolenie, które widząc, jak o każdy dzień drżą ich rodzice, boi się dorosłości, odpowiedzialności i samodzielności. 'Elity' żelaznymi pazurami będą trzymały się koryt, do których udało im się doczołgać, a reszta ludu jak się uda. Jakiś podskórny, często nieuświadomiony strach przed autorytetem, urzędnikiem, przełożonym, jak kiedyś przed panem, ekonomem i plebanem, przekonanie o braku sprawczości, powodują, że jeśli klatka nie okazuje się zbyt ciasna, spokój konsumpcji zapewniony, smycz dostatecznie długa, żeby swobodnie poruszać się między lodówką, a kiblem, gotowy jest akceptować każde świństwo, które zostanie na niego wylane.

To nie jest wybitny reportaż, jest poprawny, momentami wstrząsający, ale dobrze, że powstał, chociaż nie zasiewa w duszy optymizmu. Polacy, przynajmniej od kilkunastu lat, zachowują się jak potulne barany. Nie ma genu buntu w dzieciach i wnukach bohaterów niezasłużonego awansu społecznego ...

Rozwiń

Zwiń

Nie znajduję ostatnio przestrzeni na większe czytanie, więc bujam się z mangami. Ta jest bardzo ładna wizualnie, z ciekawie zapowiadającym się motywem magicznym i nomen omen przerysowanym wątkiem romantycznym. Ale to jest Japonia, tam lubią klęczące, pokorne kobiety, które nie skarżą się, kiedy są sprowadzane do poziomu ścierki, ale cudownie rozkwitają, gdy już znajdą swojego pana... Chociaż motywy Pięknej i Bestii oraz Kopciuszka poruszają serca dziewcząt na całym świecie. W każdym razie 'ładna' to bajka, w której główna bohaterka jeszcze sporo się wycierpi, nim zasłuży na miłość... czy coś tam... Ale za to jaka potem będzie wierna i wdzięczna...

No ale o jakiej chemii między głównymi bohaterami można tutaj mówić? Dziewczyna, straumatyzowana wieloletnią przemocą domową, zostaje skazana na mężczyznę, który może i nie jest wobec niej okrutny, ale jest zimny emocjonalnie, co sprawia, że panna od razu do niego przywiera. Bo może ona nic nie wie o własnych potrzebach i uczuciach, ale potrafi zasługiwać i na tym będzie opierała tę relację, którą za chwilę pomyli z miłością. On będzie ją wielokrotnie odtrącał i przyciągał, ponieważ nie poradził sobie jeszcze z uczuciami do własnej matki, która była kobietą ekstrawertyczną, świadomą siebie, bardziej lubiącą się bawić, niż nynać syneczka i tego rodzaju kobiety go odstręczają. Tam się szykuje chemia mocna jak płyny ustrojowe Hulka.

Nie znajduję ostatnio przestrzeni na większe czytanie, więc bujam się z mangami. Ta jest bardzo ładna wizualnie, z ciekawie zapowiadającym się motywem magicznym i nomen omen przerysowanym wątkiem romantycznym. Ale to jest Japonia, tam lubią klęczące, pokorne kobiety, które nie skarżą się, ...

Rozwiń

Zwiń

To jest chore. Ale dobre. Jak można wymyślić coś tak popieprzonego? Kupię czwartą część.

To jest chore. Ale dobre. Jak można wymyślić coś tak popieprzonego? Kupię czwartą część.

Czytałam tę skromną książeczkę z dużym wzruszeniem, nakładając na nią filtr z mojej relacji z kilka lat temu owdowiałym tatą, kiedy swoją z nim więź musiałam mocno przebudować. Ta prostota wypowiedzi, delikatność emocji i trochę bezradność w konfrontacji ze światem, bardzo mnie ujmują. Czy mogę tę książkę ot tak polecić? Nie wiem. To opowieść, która rozkwitnie, jeśli padnie na podatny grunt, kiedy nie trafi w swój czas i swojego człowieka, obumrze. Nie jestem też przekonana, czy autor tak do końca chciał ją pisać, czy ta smutna kropka nad i spełnionego, kompletnego życia, była potrzebna.

Czytałam tę skromną książeczkę z dużym wzruszeniem, nakładając na nią filtr z mojej relacji z kilka lat temu owdowiałym tatą, kiedy swoją z nim więź musiałam mocno przebudować. Ta prostota wypowiedzi, delikatność emocji i trochę bezradność w konfrontacji ze światem, bardzo mnie ujmują. Czy...

Rozwiń

Zwiń

Nie zwróciłabym na tę książkę uwagi, gdyby nie okładka. Lubię humor kościotrupiczny, żarty z ponurym kosiarzem i zegarmistrzem światła purpurowym. A treść..? To jest angielski intelektualista, większości dowcipów prawdopodobnie nie wychwyciłam (nie ma się z czego śmiać), bywało, że nie rozumiałam o czym pisze i do czego się odnosi, ale w sumie to są takie gorzko-radosne pierdoły o wszystkim i niczym, ani specjalnie głębokie, ani erudycyjne. Ja jeszcze pamiętam czasy, kiedy ludzie umierali we własnych łóżkach, odkryta trumna ze zmarłym, przez trzy dni stała wystawiona w domu i przez ten czas sąsiedzi przychodzili modlić się i wspominać zmarłego, a dzieciaki ganiały wokół. Śmierć była częścią życia. Nie dziwię się, że King akcję swoich horrorów umiejscawia przeważnie na głębokiej prowincji...
Książka jest specyficzna, mi się podobała, autor lubi ględzić sobie a muzom, ja też, do niektórych fragmentów będę wracać. Od jakiegoś czasu większość książek zaraz po przeczytaniu uwalniam, tę sobie zatrzymam.

Nie zwróciłabym na tę książkę uwagi, gdyby nie okładka. Lubię humor kościotrupiczny, żarty z ponurym kosiarzem i zegarmistrzem światła purpurowym. A treść..? To jest angielski intelektualista, większości dowcipów prawdopodobnie nie wychwyciłam (nie ma się z czego śmiać), bywało, że nie ro...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy modne i wręcz pożądanie jest mieć fobię społeczną, nerwicę lękową, a najbardziej być w spektrum autyzmu i zrobić z tego kontent na tiktoku, zbeletryzowane wspomnienia z psychiatryka sprzed kilku dekad robią jeszcze na kimś wrażenie? Teraz pacjenci szpitali dla psychicznie zbłąkanych, sami kręcą telenowele ze swoich tam pobytów. Smutne spektakle półprzytomnego bredzenia na lekach, z pościeli, w rozczochraniu... Powodzenia, żeby to komuś pomogło w leczeniu.
A książka okazała się dość nieciekawa i literacko żadna. Można przeczytać, jest jakąś tam obyczajową opowieścią o zmaganiach z życiem i samym sobą, która - nie lubię tak oceniać - mocno się w swoim przekazie zestarzała.

Kiedy modne i wręcz pożądanie jest mieć fobię społeczną, nerwicę lękową, a najbardziej być w spektrum autyzmu i zrobić z tego kontent na tiktoku, zbeletryzowane wspomnienia z psychiatryka sprzed kilku dekad robią jeszcze na kimś wrażenie? Teraz pacjenci szpitali dla psychicznie zbłąkanych,...

Rozwiń

Zwiń