Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Lód nad głową” czyli jak nie robić kontynuacji. Po świetnym “Umarli tańczą” czekałem aż sięgnę po kolejną książkę z serii o Robercie Pruskim, ale po jej przeczytaniu czuję się zawiedziony.
Autor z książki o dziennikarzu śledczym stworzył powieść szpiegowską inspirowaną “Raportem Pelikana”. Czasami bardzo nie realną. Gdy fabuła skupia się na wątku strzelaniny w ośrodku wypoczynkowym to wchodzi ona na wysoki poziom, ale z resztą wątków nie jest tak kolorowo. Niezły pomysł na intrygę przeplatany jest przez dłużące się polityczne wywody. Jak w poprzedniej części bezsensowne było lanie wody na temat alkoholizmu dziennikarza, to tutaj Głuchowski zanudza nas występami seksualnymi bohaterów.
Robert Pruski z głównego bohatera stał się postacią drugoplanową. Jakby ta powieść to był tylko dodatek do serii, a główną rolę grał ktoś inny. Typuje Majkę na postać numer jeden tej książki. Przebojowa i inteligentna kobieta, która stawia czoło przeciwko wszystkim. Postacie z ciemnej strony mocy autor przedstawia jako tajnych agentów obcego wywiadu trochę zbyt podkolorozywanych.
Gdyby książka zakończyła się około 100 stron wcześniej to byłoby idealnie, ale autor wolał namieszać i wywrócić wszystko do góry nogami i wyszło trochę komicznie.
Reasumując to nastąpił straszny zjazd w stosunku do pierwszej książki z cyklu, a słyszałem, że kolejne są jeszcze gorsze. Zastanowię się czy sięgnę po nie.

W ośrodku wypoczynkowym dochodzi do zamachu stanu. Ktoś morduje ważne osoby w państwie. Jako zadanie na ćwiczeniach Pruski zleca swojemu studentowi przygotowanie sprawozdania na ten temat. Pomaga mu jego dziewczyna Majka, która odkrywa drugie dno tego zamachu. Jedyna ocalała szuka pomocy u Pruskiego. Nagle zaczyna ginąć każdy, kto zapozna się z tym sprawozdaniem. Komu zależy na tym aby prawda nie wyszła na jaw?

“Lód nad głową” czyli jak nie robić kontynuacji. Po świetnym “Umarli tańczą” czekałem aż sięgnę po kolejną książkę z serii o Robercie Pruskim, ale po jej przeczytaniu czuję się zawiedziony.
Autor z książki o dziennikarzu śledczym stworzył powieść szpiegowską inspirowaną “Raportem Pelikana”. Czasami bardzo nie realną. Gdy fabuła skupia się na wątku strzelaniny w ośrodku...

Przygody Pana Samochodzika z każdą kolejną książką są coraz to lepsze. Każda kolejna przygoda jest bardziej interesująca od poprzedniej. Tym razem wyruszamy do Fromborka.
W opowieściach o Tomaszu podoba mi się to, że są takie proste. Nie ma tu zawiłych labiryntów fabularnych, tylko czysta przygoda skupiająca się na akcji i zagadkach. Dziś uczymy się o polskich numizmatach, astronomii, oddajemy hołd Mikołajowi Kopernikowi, a także poznajemy arkana magii. Trochę wkrada się tutaj fantastyki, ale patrząc przez pryzmat dzisiejszych czasów to dla nas jest to codzienność. Oczywiście po raz kolejny uczestniczymy w zaciętym pościgu wehikułem.
Pan Tomasz z każdą kolejną przygodą robi się coraz bardziej sprytniejszy i przebiegły. Wychodzi z niego natura Bondowska. Magister Pietruszka to taki typowy człowiek starej daty dla, którego przyjęcie pomocy od młodszego kolegi Ministerstwa Kultury i Sztuki jest ujmą na jego honorze. Pojawia się przebiegły mistrz zbrodni Waldemar Batura, który przy użyciu swojej nieprzeciętnej inteligencji i sprytu wchodzi w drogę naszemu bohaterowi. Każda ze stron ma też swoich pomocników.
Zakończenie objawia się rozwiązaniem wszystkich wątków w iście pompatycznym przedstawieniu. Dochodzimy do niego przez liczne zwroty akcji w pojedynku Pana Samochodzika i Batury.
Reasumując nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejną przygodę.

Do różnych muzeów na terenie całej Polski zgłaszają się ludzie oferujący po atrakcyjnej cenie dawne polskie monety. Dyrektor Marczak zleca Tomaszowi uczestniczenie w jednej z tych transakcji. Na niej pojawia się Waldemar Batura i już wiadomo, że nie ma tu nic legalnego. Śledztwo kieruje tropy do Fromborka gdzie magister Pietruszka szuka schowków że skarbami niemieckiego pułkownika Koeniga. Kto wyjdzie zwycięsko z tego starcia?

Przygody Pana Samochodzika z każdą kolejną książką są coraz to lepsze. Każda kolejna przygoda jest bardziej interesująca od poprzedniej. Tym razem wyruszamy do Fromborka.
W opowieściach o Tomaszu podoba mi się to, że są takie proste. Nie ma tu zawiłych labiryntów fabularnych, tylko czysta przygoda skupiająca się na akcji i zagadkach. Dziś uczymy się o polskich numizmatach,...

Po raz kolejny nasz polski Nesbo mnie nie zawiódł. Śmiem sądzić, że “Totentanz” jest idealnym zwieńczeniem trylogii “Cieni przeszłości”, ale ciut słabszym od “Iluzji”. Zapraszam do tańca. Tańca śmierci.
Fabuła ma mnóstwo nowych wątków, a także kilka rozpoczętych z poprzednich części. Trzeba czytać uważnie i znać choć trochę zarys fabuły ze wcześniejszych książek, ale autor tak prowadzi historię, że i bez tego czytelnik będzie rozumiał akcję i się dobrze bawił. Najważniejsze, że wszystkie te wątki zostają idealnie połączone i zamknięte w całość. Największą zagadka tej serii zostaje rozwiązana.
Marcin Zakrzewski to dalej rasowy pies, a dokładniej wilk samotnik. Tym razem musi prowadzić zespół młodych zdolnych. Przypomina to trochę motyw z “Blade’a 3” gdzie motyw samotnego mściciela nieco się wypalił więc dodano mu pomocników. Jednakże natury się nie oszuka. Karolina Buczko to młoda i perspektywiczna śledcza. Cieszy mnie to, że autor nie zrobił z niej kochanki Zakrzewskiego. Częsty jest to zabieg w innych książkach. Paulina Czerny próbuje zmienić się w żeńską wersję Zakrzewskiego, ale to nie jest takie proste. Nim trzeba się po prostu urodzić. Główny antagonista może się wydawać zbyt fantastyczny, ale na temat chorób psychicznych jak to powiedział profiler to “my znamy jedynie wstęp i pierwszy rozdział w książce o ludzkim mózgu”. Pojedynek jego z komisarzem jest niczym wyciągnięty z filmu “Nieśmiertelny”. Drapieżnik może być tylko jeden…
Im bliżej do zakończenia to każda odkryta tajemnica potrafiła zszokować i zaskoczyć czytelnika. Powoli jednak już było czuć przesyt i oczekiwało się tylko na finałowe starcie, któremu trochę zabrakło do ideału. Może to przez tę całą pogoń za symboliczny króliczkiem. Tak długo go goniliśmy, że finał przestał być już atrakcyjny.
Coś się zakończyło to teraz czas na nową trylogię autora. Mam nadzieję że będzie równie dobra, a “Krwawnica” to był tylko wypadek przy pracy.


Nad Wrocławiem nadciągają czarne chmury. Wśród młodzieży dochodzi do serii samobójstw, w dziwnych okolicznościach znikają młode kobiety, a do tego wszystkiego pojawia się w mieście płatny zabójca na zlecenie bossów narkotykowych. Marcin Zakrzewski wszystkiego sam nie ogarnie, a bardzo by chciał. Dostaje do kierowania małą grupę śledczą. Paulina Czerny odkrywa prawdę, która pozwoli jej raz na zawsze odciąć się od Wysockiego. Parol sprowadza na siebie bardzo duże kłopoty. Cienie przeszłości zaatakują na całego.

Po raz kolejny nasz polski Nesbo mnie nie zawiódł. Śmiem sądzić, że “Totentanz” jest idealnym zwieńczeniem trylogii “Cieni przeszłości”, ale ciut słabszym od “Iluzji”. Zapraszam do tańca. Tańca śmierci.
Fabuła ma mnóstwo nowych wątków, a także kilka rozpoczętych z poprzednich części. Trzeba czytać uważnie i znać choć trochę zarys fabuły ze wcześniejszych książek, ale autor...