Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czułam się, jakbym czytała książkę napisaną przez piętnastolatkę. Napisana przesadnie prosto, bez pomysłu na zbudowanie historii. W dodatku rozpoczynanie każdego rozdziału powtarzaniem ostatnich kwestii z poprzedniego zdążyło mnie mocno zirytować.

Czułam się, jakbym czytała książkę napisaną przez piętnastolatkę. Napisana przesadnie prosto, bez pomysłu na zbudowanie historii. W dodatku rozpoczynanie każdego rozdziału powtarzaniem ostatnich kwestii z poprzedniego zdążyło mnie mocno zirytować.

Kocham to, jak ta książka się zaczyna, jak się kończy i wszystko pomiędzy. Martyna Pustelnik ma wyjątkowy styl, tworzy niewiarygodnie charyzmatycznych bohaterów i nie boi się sięgać po nietuzinkowe rozwiązania. Nie wiem, dlaczego zwlekałam tak długo z lekturą tej książki. Jest obłędnie dobra!

Kocham to, jak ta książka się zaczyna, jak się kończy i wszystko pomiędzy. Martyna Pustelnik ma wyjątkowy styl, tworzy niewiarygodnie charyzmatycznych bohaterów i nie boi się sięgać po nietuzinkowe rozwiązania. Nie wiem, dlaczego zwlekałam tak długo z lekturą tej książki. Jest obłędnie dobra!

Mam wrażenie, że studnia "Kwiatu paproci" powoli się wyczerpuje. Fabuła oddala się od słowiańszczyzny, która od początku była jej największym atutem. A i humor Jarogniewy coraz słabszy... Czy to już czas na finał tej serii? Moim zdaniem należało poprzestać na historii Gosi.

Mam wrażenie, że studnia "Kwiatu paproci" powoli się wyczerpuje. Fabuła oddala się od słowiańszczyzny, która od początku była jej największym atutem. A i humor Jarogniewy coraz słabszy... Czy to już czas na finał tej serii? Moim zdaniem należało poprzestać na historii Gosi.