Przygody zdarzają się również dziewczynkom!

Historia Małej Księżniczki i Amelii Earhart łączy się na niewielkiej wyspie na Oceanie Spokojnym, na której wylądowała w wyniku wypadku legendarna pilotka. Mała bohaterka nim znajdzie się w tym miejscu, podejmie decyzję o opuszczeniu swojej przytulnego miejsca we wszechświecie i odwiedzi kilka zakątków, w których odbierze cenne lekcje życia. Każda z nich nawiązuje do współczesnych fiksacji ze świata dorosłych, w które chcąc, czy nie dajemy się często zapędzić.

Karolina Lewestam rozgrzała środowisko czytelników poetycką baśnią dla dzieci, redefiniując to, co w życiu najważniejsze i wchodząc w dialog z klasykiem. Podobnie jak w „Małym Księciu” odczytywać ją na dwa sposoby – jako bajkę dla młodszych o małej wędrowniczce albo jako metaforyczny obraz współczesności. Jednak nie jest to zwykły retelling, który wprowadza na miejsce chłopca dziewczynkę. Przyglądając się współczesnemu światu, widzimy, że popkultura wymusza wyrównywanie dysproporcji w historiach, jednak ta książka nie jest tym przypadkiem. Są to nowe przygody, z nowym przesłaniem, jedynie oparte i zahaczające o kanwę kultowej już powieści.

Okładka może nieco zwodzić, nasuwając narrację, w której „Mała księżniczka” byłaby wystąpieniem przeciwko „Małemu księciu”. Jednak nie jest kontrą, a dialogiem. Może warto się zastanowić, w jakim stopniu wmówiono nam jeszcze w czasach szkolnych, że tekst Exupery’ego jest święty i spojrzeć na niego krytycznie, oceniając, czy część treści nie jest współcześnie szkodliwa i toksyczna.

To, co ją odróżnia, to zerwanie z naiwną dziecinnością i potraktowanie młodszego odbiorcę, jak pełnoprawnego, gotowego do zmierzenia się z rzeczywistością kompana w historii. Nie demonizuje też dorosłości, jako momentu, w którym przestaje się marzyć i podążać za wyobraźnią. Znajdziecie tutaj również dużo self-care w postaci odczarowania relacji kwiatu i dziecka. Bo chociaż na początku relacja jest trudna, to wygrywa zerwanie z toksycznością, a lekcja przekazana przez wilczycę wzmacnia to przesłanie.

Nie tylko wchodząca w dialog treść zyskała nowe oblicze. Książka została wzbogacona o przepiękne ilustracje, stworzone przez samą autorkę. Koniecznie mając w zasięgu ręki książkę, zerknijcie pod obwolutę! Kryje się tam kolejny dowód, że „Mała księżniczka” nie jest kopią.

Myślę, że na każdej półce znajdzie się wystarczająco dużo miejsca zarówno dla „Małej księżniczki”, jak i „Małego księcia”. Jednak całą książkę warto ocenić po całej jej treści, a nie wyłącznie po okładce.

Aleksandra Wróblewska